Η κόκκινη δασκάλα, και λαϊκή αγωνίστρια Ρόζα Ιμβριώτη, "έφευγε" σαν σήμερα το 1977

Ηταν σαν σήμερα 16 Σεπτέμβρη 1977, όταν αφήνει την τελευταία της πνοή η κόκκινη δασκάλα, τη λαϊκή αγωνίστρια Ρόζα Ιμβριώτη.  

Η Ρόζα Ιωάννου όπως ήταν το αρχικό όνομα της Ιμβριώτη, πάλεψε πραγματικά, με πράξεις, σε όλη της τη ζωή για να εφαρμόσει το σύνθημα που τόσο αγαπούσε «Ένας λαός, μία παιδεία». Είναι χρέος όλων των λαϊκών αγωνιστών, των κομμουνιστών και κάθε προοδευτικού ανθρώπου να κρατάει αναμμένη τη μνήμη της κόκκινης δασκάλας του λαού μας. Όχι εν είδει ιδεών, ούτε κενής ανούσιας τιμής, αλλά εν είδει πραγματικής υλικής πυξίδας για τους επίκαιρους αγώνες του παρόντος αλλά και του μέλλοντος, για μία παιδεία στο μπόι των αναγκών της εργατικής τάξης και του λαού. Για τους αγώνες των γυναικών ενάντια στη διπλή εκμετάλλευση που μπορούν να έχουν επαναστατική κατεύθυνση και προοπτική μονάχα με καθαρό ταξικό-λαϊκό πρόσημο, όπως δίδαξε η ίδια η Ρόζα Ιμβριώτη, τονίζουν σε κείμενο τους οι σύντροφοι από τον Πολιτικό Χώρο «Ηλέκτρα Αποστόλου», οι οποίοι σήμερα έκαναν παρέμβαση μνήμης. 

Εμείς αρκούμαστε να αντιγράψουμε από εδώ:

 Έφυγαν από τη Μακρόνησο ως ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΕΣ 

(Μαρτυρία Βικτωρίας Θεοδώρου Από το βιβλίο της)

«Το τελευταίο διάστημα παραμονής των αλύγιστων γυναικών στο Τρίκερι και τη μεταφορά τους στο Μακρονήσι και την απομόνωση της ίδιας στο φριχτό στρατόπεδο Λάρισας, κατέγραψε συνταρακτικά η Ρόζα Ιμβριώτη. Μια μέρα του Γενάρη του 1950, έγινε αυτό που φοβούνταν οι εξόριστες. Στρατηγοί, συνταγματαρχέοι, αρχηγοί Χωροφυλακής και ο μητροπολίτης Μαγνησίας καταφθάνουν στο Τρίκερι. Συγκεντρώνουν τις γυναίκες και φωνάζουν τα ονόματα όσων προορίζονταν γθυ7ια το κολαστήριο, τη Μακρόνησο. Φωνάζουν και το όνομα: Ρόζα Ιμβριώτη.

Προχωρά η ηλικιωμένη γυναίκα. Ο στρατηγός έξαλλος φωνάζει: «Εσύ, ε; Δε θα ζήσεις πια. Εσύ λυμαίνεσαι με το λόγο σου την Ελλάδα χρόνια τώρα. Από σήμερα ύαινα, θα σφραγιστεί το στόμα σου. Ελεος δεν υπάρχει για σένα. Κατέστρεψες τη νεολαία. Αυτοί που σκοτώνονται στο βουνό είναι θύματά σου!». 

Η Ρόζα μεταφέρεται στο στρατόπεδο Λάρισας. Εκεί την αναλαμβάνουν βασανιστές, που θα τους ζήλευαν και οι ναζί. 

- «Παλιόγρια θα υπογράψεις δήλωση, ναι ή όχι;»

- «Οχι». Την πετάνε σε μπουντρούμι, χωρίς νερό και τροφή επί τρεις μέρες. Ακούει να βασανίζονται συναγωνίστριές της.

Την τρίτη μέρα, με το πιστόλι στον κρόταφό της, ξαναρωτούν και εκείνη ξαναπαντά: «Οχι δεν υπογράφω». 

Σε ένα υπόγειο, χτυπούν όλο το κορμί της, με σιδερένιες βέργες και συρματόσκοινο. Εκείνη άφωνη και αλύγιστη. 

Ο αρχιβασανιστής, της λέει: «Δε ζητούμε υπογραφή. Μόνο να βγεις σαν παιδαγωγός ν' αποκηρύξεις το παιδομάζωμα».

 - «Δε μιλάω». 

Την κρεμούν με συρματόσκοινα επί δώδεκα ώρες.

 - «Δε μιλάω». 

Την ξαναβασανίζουν, ξανά και ξανά και ξανά. Δεν τη λύγισαν και έτσι την οδηγούν στο Μακρονήσι. Μακρόνησος - Τρίκερι - Αϊ-Στράτης».