Ηταν η εποχή που ανατέλλει το "άστρο" του Γκορμπατσόφ και της Περεστρόικα στη Σοβιετική Ενωση. Το αγαπημένο παιδί και λογογράφος του Χαρίλαου Φλωράκη, Μίμης Ανδρουλάκης, συλλαμβάνει την ιδέα, που γίνεται αμέσως αποδεκτή από τον πολιτικό του μέντορα.
Στην Ελλάδα, πρέπει να υπάρξει ένα έντυπο με πλατιά απεύθυνση, απαλλαγμένο από τα "κολλήματα" του "Ριζοσπάστη", που θα εκφράσει τις ιδέες της περεστρόικα και θα προετοιμάσει την σύγκληση της "μεγάλης αριστεράς" με την συμπόρευση ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτερικού, καθώς και μικρότερων αριστερών δυνάμεων με την ίδρυση του Συνασπισμού.
Αυτό ήρθε να επιτελέσει η ίδρυση της εφημερίδας "Πρώτη" τον Απρίλη του 1986.
Χρηματοδότης της παρουσιαζόταν ο Χρήστος Καλογρίτσας, ένας επιχειρηματίας με πολύ καλές σχέσεις με το ΚΚΕ και προσωπικός φίλος του Χαρίλαου Φλωράκη.
Πρώτος διευθυντής της εφημερίδας αναλαμβάνει ο Λυκούργος Κομίνης.
Αν και από την πρώτη στιγμή της έκδοσής της και μέχρι το τελευταίο φύλο που κυκλοφόρησε σαν σήμερα το 1990, υπήρχαν αφανείς καθοδηγητές από την πλευρά της Κ.Ε του ΚΚΕ που καθόριζαν την βασική της πολιτική γραμμή -Ν. Καλούδης, Π. Λαφαζάνης, Θ. Καρτερός κ.α- οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας είχαν τα περιθώρια να εκφραστούν με τον τρόπο που ήθελαν.
Το ότι στις στήλες αυτής της εφημερίδας βρέθηκαν μια σειρά αρθρογράφοι από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, από τον Νίκο Ευαγγελάτο μέχρι τον Σταύρο Λυγερό και από τον Σταύρο Θεοδωράκη μέχρι τον Τάσο Τέλλογλου, έκανε αυτό το εκδοτικό εγχείρημα να αποκτήσει μια πρωτόγνωρη δυναμική για έντυπο που αυτοπροσδιοριζόταν αριστερό.
Με μια "φρέσκια", για την εποχή της γραφή, η "Πρώτη" εμφανίστηκε μια εφημερίδα της "εκσυγχρονιστικής" αριστεράς, μιλούσε ακόμα και για "προοδευτικές" αστικές δυνάμεις, προσεγγίζοντας κοινωνικά κινήματα, οικολόγους κλπ.
Η "Ελευθεροτυπία" είχε βρει έναν μεγάλο ανταγωνιστή, και το αναγνωστικό κοινό είχε επιβραβεύσει την στάση αυτής της εφημερίδας, με αποτέλεσμα να φτάσει να πουλάει ένα διάστημα σχεδόν 90.000 φύλλα την ημέρα, κάτι πρωτόγνωρο για εφημερίδα της αριστεράς.
Η κυκλοφοριακή της κατάρρευση ξεκίνησε με την πολιτική γραμμή που ακολούθησε όταν συνέβη
η έκρηξη στον πυρηνικό σταθμό «Βλαντιμίρ Ιλιτς Λένιν», στο Τσέρνομπιλ της Ουκρανίας.
Οταν ακόμα και η τότε ηγεσία της ΕΣΣΔ ψέλλιζε για τους κινδύνους της ραδιενέργειας η "Πρώτη" κυκλοφορούσε με τίτλο -που αποδίδεται στον Μίκη Ανδρουλάκη ο οποίος μαζί με τον Π. Λαφαζάνη έδιναν εκ μέρους του Π.Γ. του ΚΚΕ την πολιτική κατεύθυνση της εφημερίδας-: «Οι συνέπειες της εκλείουσας ραδιενέργειας δεν ξεπερνούν αυτές που μπορούν να έχουν οι πολίτες από το κάπνισμα ενός τσιγάρου».
Αυτό ήταν το κομβικό σημείο που οδήγησε στην ανυποληψία και στην κυκλοφοριακή κατρακύλα της "Πρώτης".
Στην συνέχεια και επί εποχής διεύθυνσης της εφημερίδας από τον Π. Τσίμα, η "Πρώτη" "βούλιαξε" εντελώς κυκλοφοριακά -με ημερήσια κυκλοφορία 25.000-20. 000 φύλλα- με την επιλογή της να παρέχει ολόπλευρη υποστήριξη στις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα.
Το ΚΚΕ αποφασίζει να την κλείσει απορρίπτοντας προτάσεις των εργαζομένων της, για συνεταιριστική έκδοση της εφημερίδας, αλά Λιμπερασιόν.
Και έτσι σαν σήμερα 19 Σεπτέμβρη του 1990, η "Πρώτη", κυκλοφορεί το τελευταίο φύλο της και βάζει λουκέτο.
Μένουν άνεργοι οι περίπου 120 εργαζόμενοι της, ενώ τα περιουσιακά στοιχεία της εκδοτικής εταιρείας καταλήγουν στην έδρα της Κ.Ε του ΚΚΕ στον Περισσό.
Αν και από την πρώτη στιγμή της έκδοσής της και μέχρι το τελευταίο φύλο που κυκλοφόρησε σαν σήμερα το 1990, υπήρχαν αφανείς καθοδηγητές από την πλευρά της Κ.Ε του ΚΚΕ που καθόριζαν την βασική της πολιτική γραμμή -Ν. Καλούδης, Π. Λαφαζάνης, Θ. Καρτερός κ.α- οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας είχαν τα περιθώρια να εκφραστούν με τον τρόπο που ήθελαν.
Το ότι στις στήλες αυτής της εφημερίδας βρέθηκαν μια σειρά αρθρογράφοι από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, από τον Νίκο Ευαγγελάτο μέχρι τον Σταύρο Λυγερό και από τον Σταύρο Θεοδωράκη μέχρι τον Τάσο Τέλλογλου, έκανε αυτό το εκδοτικό εγχείρημα να αποκτήσει μια πρωτόγνωρη δυναμική για έντυπο που αυτοπροσδιοριζόταν αριστερό.
Με μια "φρέσκια", για την εποχή της γραφή, η "Πρώτη" εμφανίστηκε μια εφημερίδα της "εκσυγχρονιστικής" αριστεράς, μιλούσε ακόμα και για "προοδευτικές" αστικές δυνάμεις, προσεγγίζοντας κοινωνικά κινήματα, οικολόγους κλπ.
Η "Ελευθεροτυπία" είχε βρει έναν μεγάλο ανταγωνιστή, και το αναγνωστικό κοινό είχε επιβραβεύσει την στάση αυτής της εφημερίδας, με αποτέλεσμα να φτάσει να πουλάει ένα διάστημα σχεδόν 90.000 φύλλα την ημέρα, κάτι πρωτόγνωρο για εφημερίδα της αριστεράς.
Η κυκλοφοριακή της κατάρρευση ξεκίνησε με την πολιτική γραμμή που ακολούθησε όταν συνέβη
η έκρηξη στον πυρηνικό σταθμό «Βλαντιμίρ Ιλιτς Λένιν», στο Τσέρνομπιλ της Ουκρανίας.
Οταν ακόμα και η τότε ηγεσία της ΕΣΣΔ ψέλλιζε για τους κινδύνους της ραδιενέργειας η "Πρώτη" κυκλοφορούσε με τίτλο -που αποδίδεται στον Μίκη Ανδρουλάκη ο οποίος μαζί με τον Π. Λαφαζάνη έδιναν εκ μέρους του Π.Γ. του ΚΚΕ την πολιτική κατεύθυνση της εφημερίδας-: «Οι συνέπειες της εκλείουσας ραδιενέργειας δεν ξεπερνούν αυτές που μπορούν να έχουν οι πολίτες από το κάπνισμα ενός τσιγάρου».
Αυτό ήταν το κομβικό σημείο που οδήγησε στην ανυποληψία και στην κυκλοφοριακή κατρακύλα της "Πρώτης".
Στην συνέχεια και επί εποχής διεύθυνσης της εφημερίδας από τον Π. Τσίμα, η "Πρώτη" "βούλιαξε" εντελώς κυκλοφοριακά -με ημερήσια κυκλοφορία 25.000-20. 000 φύλλα- με την επιλογή της να παρέχει ολόπλευρη υποστήριξη στις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα.
Το ΚΚΕ αποφασίζει να την κλείσει απορρίπτοντας προτάσεις των εργαζομένων της, για συνεταιριστική έκδοση της εφημερίδας, αλά Λιμπερασιόν.
Και έτσι σαν σήμερα 19 Σεπτέμβρη του 1990, η "Πρώτη", κυκλοφορεί το τελευταίο φύλο της και βάζει λουκέτο.
Μένουν άνεργοι οι περίπου 120 εργαζόμενοι της, ενώ τα περιουσιακά στοιχεία της εκδοτικής εταιρείας καταλήγουν στην έδρα της Κ.Ε του ΚΚΕ στον Περισσό.
Δημοσίευση σχολίου