Με έναυσμα την πρόταση του συντρόφου Τάσου Κατσαρού "Αργότερα βέβαια, ήρθε η ιδεολογικοπολιτική ήττα, η παραίτηση και η ενσωμάτωση για πολλούς" στο κείμενο του όπου αναφερόταν στον θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη, μου δημιουργήθηκε η διάθεση να κάνω μια σχετική τοποθέτηση. Και αυτό έκανα.
Λίγο το δημοσιεύσω όμως, συνάντησα στο διαδίκτυο μια ανάρτηση του Χρήστου Κάτσικα. Την συνυπογράφω απόλυτα. Κατορθώνει ο δάσκαλος. με αφαιρετική γραφή. μέσα σε λίγες λέξεις να περιγράψει απόλυτα και τις δικές μου σκέψεις.
Οπότε αρκούμε να αναπαράγω τα όσα αναφέρει ο σ.
Θέλω να το ξεκαθαρίσω. Ο δικός μου Θεοδωράκης δεν έχει καμία σχέση με τον δικό τους Θεοδωράκη. Μιλάω γι αυτούς που ενώ στο παρελθόν μπορούσαν να σε συλλάβουν επειδή σιγοτραγουδούσες κάποιο τραγούδι του σήμερα τον υμνούν.
Και κάτι ακόμη.
Ο δικός μου Θεοδωράκης είναι το έργο του και όχι ο Θεοδωράκης όπως από τη μεταπολίτευση και μετά διαχειρίστηκε τον εαυτό του. Στο δικό μου Θεοδωρακη υποκλίνομαι και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά γιατί τα τραγούδια του ήταν η μουσική επένδυση των ονείρων μου.
***
Και κάτι ακόμα. Ο Θύμιος είναι απόλυτα σωστός στον πυρήνα των λεγομένων του:
Δημοσίευση σχολίου