“Θέλω να αφήσω αυτόν τον κόσμο σαν Κομουνιστής”. Κι η σφαλιάρα που ο Μίκης έριξε στα φασισταριά μετά θάνατον ακούστηκε ως τον ουρανό.
Γιατί τα δεξιά κτήνη πήγαν να εκμεταλλευτούν ένα λάθος του μεγάλου καλλιτέχνη και αγωνιστή, με σκοπό να τον καπελώσουν. Αλλά δεν τους έκανε τη χάρη.
Δεν ήταν δυνατόν να γίνει αλλιώς. Ο Μίκης ήταν εξόριστος, διώχθηκε από τη δεξιά. Ήταν αδύνατο να ξεχαστεί το αίμα, όχι μόνο το δικό του αλλά και των άλλων θυμάτων του δεξιού παρακράτους, συγγενών και φίλων.
Με αυτή την επιστολή ο Θεοδωράκης έφτυσε κατάμουτρα τους βασανιστές του. Έδειξε πως είναι ο Μίκης που ξέρουμε, που αγαπήσαμε, που τραγουδήσαμε τα τραγούδια του με κίνδυνο να μας συλλάβουν οι δοσίλογοι χουντικοί φασίστες.
Χωρίς ντροπή τα αποβράσματα της δεξιάς προσπάθησαν να κάνουν δικό τους έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς τους.
Σίγουρα ο μεγάλος συνθέτης θα χαμογελούσε όταν έγραψε αυτή την επιστολή. Είναι αντίστοιχο μεγάλων έργων του. Ο επίλογος σπουδαίων αγώνων.
Θυμίζουμε τις διώξεις:
Συλλαμβάνεται στις μαζικές συλλήψεις στις 9/10 Ιουλίου 1947 και εξορίζεται.
Συλλαμβάνεται ξανά στο σπίτι του πατέρα του όπου βρήκε καταφύγιο όντας άρρωστος από πλευρίτιδα, αλλά στη συνέχεια στέλνεται ξανά εξόριστος στην Ικαρία.
Έπειτα στέλνεται στο στρατόπεδο της Μακρονήσου όπου βασανίζεται μέχρι παράλυσης.
Το 1950 αποπειράται να αυτοκτονήσει λόγω των συνεχών προκλήσεων που αντιμετώπιζε.
Συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1967. Ακολουθεί η φυλάκισή του στην οδό Μπουμπουλίνας, η απομόνωση, οι φυλακές Αβέρωφ, η μεγάλη απεργία πείνας, το νοσοκομείο, η αποφυλάκιση και ο κατ' οίκον περιορισμός,η εκτόπιση με την οικογένειά του στη Ζάτουνα Αρκαδίας, και τέλος το στρατόπεδο Ωρωπού.
Στον Ωρωπό η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται. Στο εξωτερικό ξεσηκώνεται θύελλα διαμαρτυριών. Τελικά, υπό την πίεση αυτή αποφυλακίζεται, καταφεύγει στο Παρίσι τον Απρίλιο του 1970, όπου απευθύνει κάλεσμα για την πτώση της χούντας.
Από που κι ως που λοιπόν οι δεξιοί δήμιοι, οι νοσταλγοί του Παπαδόπουλου, τολμάνε να λένε πως ανήκει και σε αυτούς; Αν ήταν ακόμα ο Παπαδόπουλος ο Θεοδωράκης θα ήταν ακόμα παράνομος!
Δεν ήταν ποτέ δικός σας κουφάλες φασίστες!
“Τα πιο κρίσιμα, τα δυνατά και τα ώριμα χρόνια μου τα πέρασα κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ”!
Κόκκαλο τα γαλάζια τρολλ!
Έγραψε αυτή την επιστολή, γιατί ακριβώς ήξερε τι θα γίνει. Ήξερε τους φασίστες και θέλησε να τους προλάβει, να τους απαντήσει στις αθλιότητες τους.
Να πεθάνει Κομμουνιστής. Να πεθάνει άνθρωπος, να τελειώσει τη ζωή του με αξιοπρέπεια.
Πόσο μεγάλος ήταν αλήθεια! Μπορεί να έκανε ένα στιγμιαίο λάθος αλλά όλοι οι άνθρωποι κάνουμε λάθη. Με αυτή την επιστολή διόρθωσε το λάθος και με το παραπάνω.
Έδειξε τη μεγάλη διαφορά των Κομμουνιστών από τους δεξιούς, τους υποταγμένους, τους δοσίλογος, τους δειλούς φιλοτομαριστές.
Τους τσάκισε ακόμα μια φορά.
+ σχόλια + 1 σχόλια
Τον έκρυβε ο Χατζιδάκης στα παρασκήνια του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Μιά μέρα, έπεσε κατά λάθος μούρη με μούρη με την γκόμενα του Γιαδικιάρογλου, τη Μελίνα Μερκούρη. Τρομοκρατήθηκε γιατί ήξερε το ποιόν της, φοβήθηκε ότι θα τον καρφώσει. Δεν τον κάρφωσε, άγνωστο για ποιούς λόγους. Στο κάτω-κάτω, ένας ασήμαντος κατατρεγμένος ήταν εκείνη την εποχή, δεν μπήκε καν στο κόπο να ασχοληθεί μαζί του η μεγαλοαστή.
Αυτά θυμάμαι κάθε φορά που βλέπω την προτομή της στην Αμαλίας, και βρίζω.
Δημοσίευση σχολίου