Ο "κρυφοκομμουνιστής" πάπας Φραγκίσκος, τα ανέξοδα τροπάρια του και οι δικοί μας Χριστοταλιμπάν

Ο πάπας Φραγκίσκος ο οποίος εξελέγη προκαθήμενος της καθολικής εκκλησίας το 2013 (Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο είναι το όνομα του και έχει γεννηθεί το 1936 στην Αργεντινή από γονείς Ιταλούς μετανάστες) είναι ίσως ο πιο έξυπνος χριστέμπορας που έχει υπάρξει και δεν είναι λίγες φορές που η ευρωπαϊκή Δεξιά υον έχει κατηγορήσει σαν "κρυπτοκομμουνιστή" εξ αιτίας της συμπεριφοράς και των δηλώσεων του. 

Εχει βρεθεί δίπλα σε πρόσφυγες, τοξικοεξαρτημένους, απόκληρους αυτού του κόσμου και άλλους κατατρεγμένους.

Μάλιστα είχε φέρει αναταραχή σε όλους τους συντηρητικούς κύκλους όταν στην εφημερίδα «Οσερβατόρε Ρομάνο», επίσημο όργανο του Βατικανού, έγραφε «Ο κόσμος ζει σε μια νέα τυραννία της θεοποιημένης αγοράς. Δημιουργήσαμε νέα είδωλα. Η λατρεία του αρχαίου χρυσού μόσχου έχει βρει μια νέα και άσπλαχνη μορφή στον φετιχισμό του χρήματος και στη δικτατορία μιας οικονομίας χωρίς πρόσωπο και χωρίς πραγματικό ανθρώπινο σκοπό. Αυτή η οικονομία του αποκλεισμού και της ανισότητας σκοτώνει!»  

Από τέτοια τροπάρια δηλαδή ο Πάπας Φραγκίσκος είναι άπαιχτος γι' αυτό είναι και αγαπητός από τους πιστούς της καθολικής εκκλησίας. Καμιά σχέση με τους δικούς μας Χριστοταλιμπάν. Και ένα δείγμα είναι το πώς φέρθηκε στην καμπάνια με την κούκλα Αμάλ σε σχέση με τους δικούς μας "πατριώτες" ρασοφόρους ή μη.

Μέχρι εκεί όμως. Η συμπόνια και η συμπαράσταση στα λόγια στα θύματα του ιμπεριαλισμού και καπιταλισμού δεν στοιχίζει τίποτα καθώς και η προσφορά "άφεσης αμαρτιών". 

Στον εκκλησιαστικό μπεζαχτά είναι το θέμα. Και εκεί το Βατικανό, -ένας πάμπλουτος μεγαλοκαπιταλιστής- έχει "καβούρια" στα ... "Ευαγγέλια".

Θυμηθήκαμε, λοιπόν, τις δηλώσεις που είχε κάνει πριν μερικά χρόνια ο ποδοσφαιριστής Ντιέγκο Μαραντόνα όταν είχε επισκεφτεί το Βατικανό επί θητείας του προηγούμενο Πάπα. 

Τότε είχε εξοργιστεί απ' την απίστευτη χλιδή και χρυσό που αντίκρυζε και είχε κάνει μια δήλωση τότε ο Μαραντόνα που είχε συζητηθεί: “Έχω πάει στο Βατικανό και έχω δει τις χρυσές οροφές και τις χρυσές πόρτες. Αργότερα άκουσα τον Πάπα να λέει ότι είναι πολύ προβληματισμένος για τα φτωχά παιδιά του πλανήτη. Λοιπόν; Πούλα το χρυσό, φίλε μου. Και είπα στον εαυτό ότι πώς είναι δυνατόν κάποιος να είναι τόσο καθίκι, ώστε να ζει κάτω από μια χρυσή οροφή και μετά να παγαίνει σε φτωχές χώρες και να φιλάει πεινασμένα παιδάκια με γεμάτο το στομάχι; Έχω σταματήσει να πιστεύω!".