Αυτό με το κρανίο που πήρε ο παπάς και το πήγε τσάρκα ψάλλοντας, το έχω δει στο θέατρο.
Βέβαια εκεί ήταν ψεύτικο. Το είχε ο Άμλετ και έλεγε “φτωχέ μου Γιόρικ”.
Άκουσα μάλιστα πως κάποτε ένας ηθοποιός είχε αληθινό κρανίο, το οποίο όμως δεν το βρίσκω καλή ιδέα. Διότι σε κάποιον θα άνηκε το κομμένο κεφάλι, κι αυτός προφανώς δεν πληρώθηκε, αν και συμμετείχε στην παράσταση.
Χώρια που, αν σε δουν με ένα κρανίο στο εξωτερικό, το πιθανότερο είναι να καλέσουν τους μπάτσους.
Στην Ελλάδα όμως όχι μόνο βγάζουν τα οστά από τους τάφους, ως ύαινες, τσακάλια, κι άλλα τέτοια πλάσματα του Θεού, αλλά τα φιλάνε κιόλας!
Η νεκροφιλία είναι πολύ διαδεδομένη από ότι βλέπω. Το ΚΙΝΑΛ πχ. Το σάπιο πτώμα του ΠΑΣΟΚ.
Η ΝΔ είναι ακόμα πιο σάπια, αλλά δεν έχει ψοφήσει ακόμα. Η γάγγραινα είναι διαφορετική από τη νεκροφιλία.
Αν έχει μικρόβια το κρανίο; Τα μικρόβια είναι παντού, είναι κίνημα λαού, όπως έλεγε ένα σύνθημα των πρασίνων.
Φυσικά είναι ασέβεια προς το νεκρό όχι μόνο να βγάζουν τα οστά, αλλά να κονομάνε κι από αυτά. Φανταστείτε να κάποιος να κόβει εισιτήρια, για να δούμε τον πεθαμένο παππού ή τη γιαγιά του! Θα πήγαινε μέσα.
Όμως οι παπάδες το κάνουν αυτό κι ακόμα χειρότερα, ενώ οι μπάτσοι κι οι δικαστές προσκυνάνε κι οι ίδιοι!
Ποιος Μεσαίωνας; Στην Ελλάδα θέλουμε μερικά εκατομμύρια χρόνια να φτάσουμε στο εξελικτικό εκείνο στάδιο, που αφήνουμε ήσυχους τους νεκρούς, που τους θάβουμε και δεν παίζουμε με τα κόκαλά τους!
Βέβαια υπάρχει εξήγηση. Ο φόβος. Τι πιο φοβερό από ένα κομμένο κεφάλι, μια νεκροκεφαλή; Είναι κάτι που φωνάζει στο υποσυνείδητο.
Οι θρησκείες έγιναν επειδή ξέρουμε πως κάποτε θα πεθάνουμε. Οι παπάδες λένε “δεν τελειώνουν όλα με το θάνατο” υπάρχει άλλη ζωή. Γι αυτό βγάζουν βόλτα τα οστά. Μας θυμίζουν αυτό το φόβο και ταυτόχρονα πουλάνε ελπίδα.
Ο φόβος είναι πιο σημαντικός για τη θρησκεία, αφού είναι το αίτιο, ο λόγος που έγιναν. Αν ξεχάσουμε αυτό το φόβο, οι παπάδες θα χάσουν πελατεία. Γι αυτό μας το θυμίζουν.
“Θα πεθάνετε”!
- Κι εσείς το ίδιο τράγοι!
Μόνο που εμείς επιλέγουμε να ζήσουμε πρώτα. Να γευτούμε τις απολαύσεις τις ζωής. Προπαντός την υπέροχη αίσθηση της Ελευθερίας. Δε θα πεθαίνουμε κάθε μέρα δειλοί και υπάκουοι σκλάβοι. Θα κάνουμε αυτό που θέλουμε εμείς, όχι αυτό που μας επιβάλουν.
Τα παιδιά μας και τα έργα μας θα η είναι συνέχειά μας.
Σπουδαίοι άνθρωποι είναι νεκροί εδώ και χιλιάδες χρόνια. Όμως μνημονεύονται σα να είναι ζωντανοί.
Τους δικούς μας αγίους τους τιμούμε. Δεν τους κάνουμε εμπόρευμα.
Την επομένη που θα παίξουν Άμλετ προτείνω να φορά ο πρωταγωνιστής ράσα. Η βασίλισσα να μεταλάβει, αντί να πιει απλά το δηλητηριασμένο κρασί. Στο τέλος οι θεατές να φιλάνε την εικόνα του Σαίξπηρ και να αφήνουν τα λεφτά για το εισιτήριο στο δίσκο. Πρωτοπορία στο θέατρο ή οπισθοδρόμηση στη ζωή;
Δημοσίευση σχολίου