Με την Φώφη Γεννηματά δεν είχα τίποτα κοινό. Ούτε ιδεολογικά, ούτε πολιτικά, ούτε ότι ήταν γυναίκα πολιτικός.
Αλλά θαυμάζω τώρα πια την περηφάνια και την αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετώπισε τον καρκίνο, χωρίς να επιζητεί την συμπάθεια και τον οίκτο κανενός, αποχωρώντας με το κεφάλι ψηλά όχι μόνον από την προεδρία του κόμματος της, αλλά και από την ίδια της τη ζωή.
Είναι πολύ σκληρό να ξέρεις, ότι δίνεις κάθε μέρα, κάθε λεπτό μια διαρκή μάχη με τον θάνατο, μια μάχη, που ξέρεις ότι θα χαθεί.
Κι όμως το παλεύεις.
Αυτό σε κάνει τελικά μαχητή, αυτό σου προσδίδει τον τίτλο της μαχήτριας της ζωής.
Δημοσίευση σχολίου