Άμα θες Δικαιοσύνη, κάνε υπουργό τον Άγιο Δημήτρη Κουφοντίνα

Γράφει ο mitsos175 

Χωρίς εργάτη, γρανάζι δε γυρνά, δικαστή μπορείς, να βρεις άλλη δουλειά. Γιατί η ντροπή δεν είναι δουλειά. Το γλείψιμο αφεντικών είναι δουλεία, δεν είναι εργασία και πρέπει κάποτε να τα ξεχωρίσουμε επιτέλους.

Το πλέον ελπιδοφόρο μήνυμα της χθεσινής ημέρας ήταν η νίκη των εργαζομένων. Πήραν αυτά που παλιότερα θεωρούνται αυτονόητα, όμως σήμερα ακόμα και βασικά ανθρώπινα δικαιώματα καταπατιούνται, με τις ευλογίες των παπάδων, τη βία των μπάτσων και τις αποφάσεις των άδικων δικαστών. Δεν ξεχνάμε βέβαια τους ΑΡΔ Αλήτες – Ρουφιάνους – Διεφθαρμένους των πετσωμένων τηλεοπτικών βόθρων που ξεπλένουν τα χειρότερα εγκλήματα.

Δε θα πω για το γέλιο ενός γελοίου φερέφωνου. Αυτό, που γελάει ο παπαγάλος ακούγοντας σοβαρά εγκλήματα, πρέπει να το προσέξει. Το έχει ο Μητσοτάκης, όταν μιλάει για νεκρούς, το είχε ο πατέρας του, όταν πήγαινε σε κηδείες, κι ο Τζόκερ όταν πρόκειται να σκοτώσει.

Θα πω για τους δικαστές. Πέθανε άνθρωπος. Δολοφονήθηκε εξ αιτίας της αναγκαστικής εργασίας. Κανείς δεν διατάχθηκε να ερευνήσει τις συνθήκες που δουλεύουν οι σύγχρονοί είλωτες. Να πούμε τι σημαίνει κόντρα βάρδια. Σημαίνει αυτό που θέλει ο Χατζηδάκης: Δουλειά συνέχεια μέχρι να πεθάνεις! 12ωρο, ένα «διάλλειμα» για 8 ώρες και μετά ξανά 12ώρο! Μηχανή να είσαι, κλατάρεις! Επίσης, εκεί που κανονικά χρειάζονται 6 εργάτες δουλεύουν 2! Τέτοιες συνθήκες.

Αλλά όταν έγινε η απεργία, (που άργησε) και που ζητούσε απλά να επιτρέπεται στους εργαζόμενους να γυρίζουν ζωντανοί από τη δουλειά τους, βολεμένοι στις καρέκλες τους δικαστές την έβγαλαν παράνομη! Οι ίδιοι που θα σταύρωναν τους δούλους, αν ζούσαν την εποχή του Σπάρτακου.

Δε θα πω πολλά. Άμα θες Δικαιοσύνη, κάνε υπουργό τον Άγιο Δημήτρη Κουφοντίνα – μεγάλη η χάρη του. Μπορεί να διαφωνώ ως προς την τακτική του, παραδέχομαι όμως πως είναι από τους λίγους, που τιμώρησαν κάτι καθάρματα, τα οποία δεν τα πιάνουν ποτέ οι αστοί δικαστές. Βέβαια, αν θες ριζική λύση, κάνε Επανάσταση.

Κύριε εισαγγελέα συναγερμός! Τρικάκια. Για όσους δεν ξέρουν, τρικάκια είναι χαρτάκια με συνθήματα που ρίχνουν στο δρόμο. Δεν είναι εκρηκτικά, δεν είναι χημικά. Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας. Χαρτί και συνθήματα. Αυτά όμως τους πονάνε περισσότερο κι από σφαίρες! Όπως και η απεργία.

Η νίκη δεν είναι μόνο των εργατών μιας πολυεθνικής. Έχουμε πόλεμο, ταξικό, συνεχή, αδυσώπητο. Είναι νίκη όλων μας. Δείχνει πως μπορούμε, αν είμαστε αποφασισμένοι, να πάρουμε πίσω τη ζωή που μας έκλεψαν.

Ας μας πουν τώρα οι δικαστές που υποχώρησε λιγάκι η εταιρεία, πόσο «παράνομα» ήταν τα αιτήματα που δέχτηκαν τα αφεντικά τα οποία κέρδιζαν εκατομμύρια, αλλά δεν έδιναν ούτε ψίχουλο στο «σκλάβο». Ας μας το πουν κι αυτό, να τελειώνουμε με την αυταπάτη πως έχει καταργηθεί η δουλεία. Σπάρτακε, λείπεις.