Πάντα το αποφεύγω να καταχραστώ αυτό τον χώρο, ώστε να αναφερθώ σε προσωπικά μου βιώματα που δεν έχουν σχέση με την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος.
Πίνοντας τώρα τον καφέ μου και κάνοντας ένα σεργιάνι στο διαδίκτυο, προς στιγμή αναρωτήθηκα: Ζούμε σε μια "πλαστική" εποχή, τόσο μακρινή απ' τις αντιλήψεις μου και έχω πουρέψει σε τέτοιο βαθμό -έχω καβατζάρει και τα 63- που δεν μπορώ να αντιληφθώ το σύγχρονο γίγνεσθαι ή ο καπιταλισμός έχει κατορθώσει να βάλει στις ράγες του και να προσδιορίζει τις αντιδράσεις μας, ακόμα και το πώς θα φερόμαστε στις στιγμές που είμαστε σε πολύ καλή διάθεση;
Φευγαλέος ο προβληματισμός μου, αλλά ας το συζητήσουμε. Παρακολούθησα στο Ιντερνέτ κάποια βίντεο που έχει ανεβάσει μια "σχολή ζεϊμπέκικου". Αψογες χορογραφίες, οι "μαθητές" εκτελούσαν πειθήνια τις εντολές του "δασκάλου" και από κάτω εκατοντάδες σχόλια επικροτούσαν το θέαμα που έβλεπαν.
Κι εγώ που πιστεύω ότι το ζεϊμπέκικο δεν μπαίνει σε συνταγές, δεν έχει βήματα, είναι μια μυσταγωγία, ιεροτελεστία, μια μοναδική έκφραση εσωτερικότητας, είμαι εκτός τόπου και χρόνου;
Εχει τύχει να γνωρίσω οργανοπαίχτες που έδιναν ανθρώπινη σχέση με τα όργανα τους και που αυτά αδυνατούσαν να "παίξουν" κάποιες στιγμές, έχω συναντήσει τραγουδιστές που ποτέ δεν μπορούσαν να τραγουδήσουν "κατά παραγγελία", αν δεν γούσταραν, και πάνω απ΄ όλα έχω νταραβεριστεί με τύπους που όταν χόρευαν ζεϊμπέκικο δάκρυζαν και τα πατώματα απ' τον νταλγκά που έβγαζε ο χορευτής.
Εχω άδικο να θεωρώ μαλακίες τα όσα βλέπω και διαβάζω για τις "σχολές ζεϊμπέκικου";
Δημοσίευση σχολίου