Γράφει ο Νίκος από Βόλο
Η Κούβα λοιπόν βρίσκεται και πάλι μπροστά σε κίνδυνο. Ο ιμπεριαλισμός κι η αντεπανασταση ξανά βρυχώνται και βυσσοδομούν...
Σε άμεσο μάλιστα κίνδυνο, όπως μας γράφουν οι σύντροφοι που ξέρουν περισσότερα για τα τεκταινόμενα των τελευταίων ημερών στο νησί της επανάστασης.
Φυσικά η αλληλεγγύη όλων μας, όλων των λαών προς την Κούβα της Επανάστασης, για να μην περάσουν τα σχέδια των βορειοαμερικάνων ιμπεριαλιστών και των πρακτόρων τους στο νησί, είναι δεδομένη και αναμφισβήτητη.
Πρέπει άμεσα τα λαϊκά κινήματα όλου του κόσμου να βοηθήσουν με κάθε τρόπο την κουβανική επανάσταση, και με το όπλο στο χέρι αν χρειαστεί, πλάι στους Κουβανούς Κομμουνιστές συντρόφους.
Νέα επέλαση της αντεπανάστασης στον κόσμο δεν πρέπει να επιτραπεί. Με νύχια και με δόντια, οι αντεπαναστάτες παλινορθωτές πρέπει να εξολοθρευτούν παντού, και στην Κούβα και σε όλο τον κόσμο, όπου ξαναεπιχειρήσουν να γυρίσουν πίσω την πορεία της ιστορίας, σε κάθε χώρα που παλεύει με αυτά τα θεριά για να εδραιώσει το σοσιαλισμό.
Φωτιά και τσεκούρι στον ιμπεριαλισμό, παντού στον κόσμο, αν τολμήσει πραξικόπημα στην Κούβα! Οι Γιάνκηδες και οι βαλέδες τους πρέπει να πληρώσουν βαρύτατο το τίμημα των έργων τους. Οι βαλέδες των γιάνκηδων και των γερμανο-γάλλων στην Ελλάδα,τα ψοφοδεέστατα ανθρωποειδή που ξεπουλάνε τον τόπο μας στα θεριά, για να τους κρατάνε αυτά στην εξουσία με δανεικά και με όπλα, γίνηκαν πλέον ρόμπες ξεκούμπωτες, πέφτοντας μέχρι και στο στόμα του Ερντογάν
Εκείνο όμως το οποίο σαφώς μας προβληματίζει ως κομμουνιστές και πρέπει να μας οδηγήσει και εμάς και τους Κουβανούς Κομμουνιστές συντρόφους σε επείγοντα πολιτικά συμπεράσματα, είναι το έδαφος το οποίο επέτρεψε την εντατικοποίηση της ανοιχτής υπονομευτικής δράσης των ιμπεριαλιστών και των αντεπαναστατικών ομάδων μες στην Κούβα το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Σε ποιον βαθμό τα οικονομικά μέτρα στην κατεύθυνση της αγοράς και της συσσώρευσης κεφαλαίου από Κουβανούς ιδιώτες επιχειρηματίες, που πήρε τα τελευταία χρόνια η κουβανική κυβέρνηση, επικαλούμενη βέβαια το εμπάργκο του ιμπεριαλισμού και τις έκτακτες περιστάσεις, άνοιξαν δρόμο στην πιο οργανωμένη εισχώρηση των Γιάνκηδων στο νησί και στην οργάνωση εκεί πιο ύπουλων αντεπαναστατικών οργανώσεων;
Κι αντιστρόφως: Τα μέτρα στην κατεύθυνση της αποκρατικοποίησης ολόκληρων τομέων της οικονομίας της Κούβας, που μάλιστα είχαν οδηγήσει στο αναγκαστικό πέρασμα χιλιάδων εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα τα τελευταία περίπου δέκα χρόνια, πόσο συνετέλεσαν στη δυσαρέσκεια ενός τμήματος των λαϊκών μαζών της χώρας, δυσαρέσκεια πάνω στην οποία σπεκουλάρει τώρα ο βορειοαμερικάνικος ιμπεριαλισμός και η ντόπια αντεπανάσταση;
Αν έχουν βάση αυτές οι επισημάνσεις μας, τότε σε ποια κατεύθυνση πρέπει να αλλάξει άμεσα η πολιτική του ΚΚ της Κούβας και της λαϊκής κυβέρνησης, ώστε να ενισχυθούν οι επαναστατικές σοσιαλιστικές δυνάμεις της χώρας, με επικεφαλής την εργατική τάξη, και να αντιστραφεί η σημερινή αγοραία πορεία της οικονομίας, προς την εκ νέου, πολύ πιο βαθιά και πολύ πιο ουσιαστική κοινωνικοποίηση, που την εξασφαλίζει μόνο η σοσιαλιστική κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και διανομής;
Κι ακόμα ποια μέτρα πρέπει άμεσα να ληφθούν έτσι ώστε η θέση και η δύναμη της εργατικής τάξης να γίνει ακόμη πιο μεγάλη και πολύ πιο ουσιαστική στη διεύθυνση της οικονομίας, όλων των κοινωνικών υποθέσεων και του πολιτισμού; Ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν στην κατεύθυνση τόνωσης και αλλαγής της συνείδησης των ανθρώπων προς την κατεύθυνση δημιουργίας του νέου ανθρώπου που θα χτίσει το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό στην Κούβα των επόμενων δεκαετιών;
Όλα αυτά αποτελούν μέγιστη πολιτική μάχη υπέρ του σοσιαλισμού, στην κατεύθυνση της επικράτησης των δυνάμεων της επανάστασης και της εξάλειψης του πολιτικού και κοινωνικού ρεβιζιονισμού, o οποίος -κακά τα ψέματα- εμφανίζεται σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, σε όλες τις σοσιαλιστικές χώρες, και δυστυχώς γίνεται πάντα και παντού ο ύπουλος σύμμαχος και ο κρυφός βοηθός των ανοιχτών αντικομμουνιστών, των λυσσαλέων εχθρών της εργατικής τάξης και του λαού.
Για την οριστική νίκη του σοσιαλισμού στην Κούβα, για τo τσάκισμα της υπονόμευσης και των αντεπαναστατικών σχεδίων πρέπει τον πρώτο και κύριο ρόλο να παίξει η ένοπλη και κυρίαρχη εργατική τάξη της χώρας, συντρίβοντας αμείλικτα κάθε προσπάθεια πραξικοπήματος και κυριαρχώντας πάνω σε όλα μέσα παραγωγής και διανομής, θέτοντας υπό τον έλεγχο της όλη την οικονομία, όλα τα όργανα του κομμουνιστικού κόμματος, όλους τους θεσμούς του εργατικού κράτους και βεβαίως και το διαδίκτυο που φτάνει στη σοσιαλιστική χώρα, μέσα από το οποίο δυστυχώς σήμερα μπορεί και κάνει το πολιτικό και ιδεολογικό παιχνίδι του ο βορειοαμερικάνικος ιμπεριαλισμός.
Τούτο απαιτεί νέες επείγουσες αποφάσεις του κόμματος της εργατικής τάξης, απαιτεί τροποποίηση και αλλαγή, σε αριστερή πλέον κατεύθυνση, σε κατεύθυνση βαθιάς κοινωνικοποίησης, όλων των αποφάσεων και όλων των σχεδιασμών για το οικονομικό μοντέλο της χώρας. Και πάνω απ' όλα, απαιτεί μια νέα πανεθνική εκστρατεία για την τόνωση των αρχών και των αξιών της επανάστασης στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας. Με βάση την κριτική και την αυτοκριτική των μαζών, με βάση τη μεγαλύτερη δυνατή διεύρυνση της άμεσης εργατικής σοσιαλιστικής δημοκρατίας, της αιρετότητας και του αμείλικτου λαϊκού ελέγχου πάνω σε κάθε αιρετό.
Για να κυριαρχήσει παντού η εργατική τάξη κι ο λαός της Κούβας, σε όλους τους τομείς του κομμουνιστικού κόμματος, του σοσιαλιστικού κράτους και του σοσιαλιστικού πολιτισμού. Για μια νέα, πολύ ανώτερη σε σχέση με την τωρινή, κοινωνική συνείδηση και κουλτούρα της σοσιαλιστικής επανάστασης, που θα σαρώσει αλύπητα τη ρουτίνα, τη γραφειοκρατία, τον ατομικισμό, τον καριερισμό, την επιδίωξη απόκτησης χρήματος, και θα ανοίξει το δρόμο για τη νέα επίθεση των δυνάμεων της επανάστασης στην κατεύθυνση του ολοκληρωμένου Σοσιαλισμού και του Κομμουνισμού.
Πρώτο και κύριο λοιπόν καθήκον είναι η συντριβή των αντεπαναστατικών σχεδίων και ταυτόχρονα η έναρξη νέου μαζικού επαναστατικού αγώνα των εργαζομένων μαζών για την οριστική νίκη της υπόθεσής τους, για τον σοσιαλισμό και κομμουνισμό στην Κούβα και σε όλο τον κόσμο.
Κάθε επανάσταση, φυσικά και η κουβανική, προχωρεί πάντα κατά κύματα. Επιτίθεται, υποχωρεί, ξαναδυναμώνει και κάνει νέα νικηφόρα άλματα.
Σίγουρα τα τελευταία δύσκολα χρόνια έφεραν υποχώρηση από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην Κούβα. Τώρα όμως είναι η ευκαιρία για αντεπίθεση των δυνάμεων του σοσιαλισμού. Συντρίψτε αποφασιστικά τον εχθρό, σύντροφοι Κουβανοί και μαζί πάρτε τις πιο σωστές αποφάσεις, ανοίξτε μέτωπο σε κάθε αγοραία και παλινορθωτική παρέκκλιση. Βγάλτε όλα τα εμπόδια από το δρόμο της κοινωνικοποίησης, κάντε δική σας υπόθεση την πλήρη νίκη του σοσιαλισμού στη βάση και στο εποικοδόμημα της κοινωνίας σας.
Είμαστε στο πλευρό της Κουβανικής Επανάστασης. Η Κόκκινη Κούβα θα βρει το δρόμο της και θα συντρίψει τη σαπίλα και την απειλή του γέρικου καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού κόσμου που πεθαίνει. Patria, Socialismo o muerte! Hasta la victoria! Siempre!
+ σχόλια + 4 σχόλια
Eιναι ο ρεβοζιονισμος Νικο που ξεκινησε ηδη απο τον Καστρο
και που κατεφαγε μεχρι τα θεμελια της κουβανικης επαναστασης
και της σοσιαλιστικης οικοδομησης της Κουβας Τι δεν καταλαβαι
νεις? Το χτυπημα του ρεβιζιονισμου που τρωει σαρκα και οστα
της κουβανικης επαναστασης ειναι αναγκη να χτυπηθει πρωτα
Αν δεν χτυπηθει ο εσωτερικος εχθρος ο εξωτερικος εχθρος, ο διε
θνης ιμπεριαλισμος μπορει ευκολα να διεισδυσει αν και νομιζω οτι
αυτη η διεισδυση εχει ηδη γινει Αλληλεγγυη προλεταριακη μπορει
να υπαρξει αναμφισβητητα Μπορει να υπαρξει ακομη και εμψυχη εθελο
ντικη συμμετοχητων επαναστατων προλεταριων απο ολο τον κοσμο αλλα
παντα την ευθυνη και καθοδηγηση του αγωνα πρεπει να την εχουν οι κουβανοι εργατες επαναστατες Μονο ετσι θα σωθει η κουβανικη επανασταση που για να εχει τη νικηφορα πορεια και εξελειξη εχυσε ποταμια αιμα και θυσιασε τον ανθο της
Melito 🙋♂️👍
Τις απόψεις του συντρόφου melito τις σέβομαι και τις εκτιμώ, γιατί στηρίζονται στην επαναστατική μαρξιστική-λενινιστική κοσμοθεωρία και αντικρίζουν κατάματα τα πράγματα. Στην ουσία, δεν έχουμε διαφωνία σχετικά με τον υπονομευτικό ρόλο που έχει παίξει ο αναθεωρητισμός και στην Κούβα, όπως και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Κι εγώ επανειλημμένα έχω επισημάνει τα αποτελέσματα τέτοιων αναθεωρητικών οικονομικών και πολιτικών ιδεών στην επιδείνωση των προβλημάτων του κουβανικού λαού, καθώς ο,τιδήποτε δίνει άπλα στις μεθόδους αγοράς και ιδιωτικής οικονομίας, στην πραγματικότητα υπονομεύει το επίπεδο ζωής και των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης μιας χώρας που παλεύει επί τόσες δεκαετίες για σοσιαλισμό. Η Κούβα δεν βρισκόταν άλλωστε τρία χρόνια μετά την επανάσταση, όπως κάποτε η Σοβιετική Ρωσία της ΝΕΠ, όταν έγιναν οι υποχωρήσεις προς την ιδιωτική οικονομία, αντίθετα φαινόταν να ανακάμπτει από την κρίση της δεκαετίας του 1990, ενώ δεν φαίνεται δυστυχώς να υπάρχει κάποιο οργανωμένο σχέδιο για το μελλοντικό ξεπέρασμα των υποχωρήσεων αυτών, ευθύς μόλις επιτευχθούν κάποιοι απαραίτητοι στόχοι, πχ η οικοδόμηση αυτοδύναμης σοσιαλιστικής βιομηχανίας μέσων παραγωγής στο νησί. Δεν φαίνεται κάν να κινούνται οι ηγέτες της Κούβας σε αυτή την κατεύθυνση, πράγμα που δεν άνοιγει ευοίωνες προοπτικές. Κι εγώ από χρόνια, από την εποχή που πάρθηκαν τα μέτρα αποκρατικοποίησης πολλών τομέων στη Κούβα, άσκησα δημόσια αυστηρή κριτική προς την κουβανική ηγεσία. Η διαφορά στην περίπτωση της Κούβας με άλλες σοσιαλιστικές χώρες στις οποίες οι ηγεσίες γλίστρησαν στο δρόμο του ρεβιζιονισμού και της αγοραίας αντίληψης βρίσκεται στο εξής σημείο: ο Φιντέλ Κάστρο και πολλοί άλλοι ηγέτες της Κουβανικής Επανάστασης, πλην του Τσε Γκεβάρα, δεν ήταν εξαρχής Κομμουνιστές, Μαρξιστές-Λενινιστές, αλλά αριστεροί σοσιαλδημοκράτες, που σταδιακά κι εξαιτίας της πείρας της επανάστασης στράφηκαν προς την κομμουνιστική ιδεολογία. Δεν είχαν προηγούμενη πείρα σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όπως οι σοβιετικοί κι οι ανατολικοευρωπαίοι που είχαν κάνει συνειδητά τη δεξιά, τη χρουστσοφική ρεβιζιονιστική στροφή τους μετά το 1956-61. Η πορεία του Κάστρο αντίθετα ήταν πορεία αριστερής ριζοσπαστικοποίησης. Δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να τον βάλουμε στην αράδα των διαφόρων γνωστών ηγετών της ανατολικής Ευρώπης, που εφάρμοζαν συνειδητή πολιτική αποδυνάμωσης του σοσιαλισμού. Το ζήτημα για την ηγεσία της Κούβας ήταν ότι, επειδή είχε απόλυτη ανάγκη ισχυρού εξωτερικού στηρίγματος απέναντι στις ΗΠΑ κι αυτό αναπόφευκτα τότε ήταν η ΕΣΣΔ, από την οποία εξαρτώνταν οι οικονομικές συναλλαγές του νησιού, δεν μπόρεσε, (γιατί δεν είχε τη σχετική πείρα) να ξεφύγει από μεθόδους οικοδόμησης που η Μόσχα των Μπρέζνιεφ κλπ παρουσίαζε ως "σοσιαλιστικό καταμερισμό εργασίας", και οι οποίες άφηναν τη χώρα χωρίς ανάπτυξη ισχυρής ντόπιας βαριάς βιομηχανίας, δηλ βιομηχανία μέσων παραγωγής. Η Κούβα όλα αυτά τα εισήγαγε από την ΕΣΣΔ και δεν της άφηναν πλέον οι σοβιετικοί περιθώρια να αρχίσει να τα παραγάγει. Έτσι στα 1991 η Κούβα έμεινε τελειως ξεκρέμαστη,κι έψαχνε να βρει διέξοδο από μια πλήρη καταστροφή. Στο σημείο αυτό πήραν το πάνω χέρι δεξιές αγοραίες αντιλήψεις για την οικονομία στο κόμμα και πολύ περισσότερο αυτές επικράτησαν μετά την αρρώστια και την απόσυρση του Φιντέλ, κατά τη διακυβέρνηση του Ραούλ Κάστρο και τώρα του Κανέλ. Το νόημα λοιπόν του άρθρου μου είναι να μήν αφήσουμε τώρα να πέσει στο νησί στους ιμπεριαλιστές και στους παλινορθωτές, ώστε να υπάρχει βάση μιας αντεπίθεσης των επαναστατικών δυνάμεων μέσα στη χώρα, στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού.
To θρυλικο No Pasarán! της Dolores Ibárruri του ισπανικου εμφυλιου
εναντια στους φασιστες πρεπει να ειπωθει και παλι για να υπερασπιστουμε
την κουβανικη επανασταση σε πεισμα των διεθνων ιμπεριαλιστων που θελουν
να την καταντησουν προτεκτορατο τους Η περιφρουση και διασωση της κουβα
νικης επαναστασης ετσι οπως ειθελε να εξελειχθει ο μεγαλος Τσε ειναι καταδικη μας υποθεση αγωνιζομενοι με τους κοβανους προλεταριους και συσωμο
τον κουβανικο λαο
Δημοσίευση σχολίου