17 Νοέμβρη θα λέτε και θα κλαίτε.

Πηγή: Ουρανία Τουτουντζή - f/b

Ως πότε Δεσμώτης, Προμηθέα μου;

Θυμάμαι τότε που ήμουν είκοσι, τριάντα χρονών, τις ατελείωτες συζητήσεις που κάναμε στις διάφορες συντροφιές για την ΕΟ 17 Νοέμβρη. Με ένα είδος διονυσιακής χαράς διαβάζαμε τις προκηρύξεις, και μια κι ο Διόνυσος συνδέεται με το θέατρο, εκείνη η ρουκέτα στην κλούβα των ΜΑΤ (πάνε τριάντα χρόνια!) ήρθε σαν κάθαρση στην τραγωδία της μεταπολίτευσης. Αυτή ήταν, αυτή είναι η αλήθεια της γενιάς μου και αυτήν καταθέτω εδώ σήμερα. Κι ύστερα καθόμασταν και μιλούσαμε επί ώρες σκυμμένοι επάνω στην προκήρυξη – τις κουβέντες των ημερών εκείνων δεν θα μπορούσα πια να τις μεταφέρω με ακρίβεια, αλλά ένα πράγμα ξέρω να πω, πως οι όποιες αντιπαραθέσεις ακολουθούσαν δεν αφορούσαν τη δράση αλλά ήταν θεωρητικού τύπου, για παράδειγμα διαφωνίες ανάμεσα σε εξίσου χαρούμενους για το καινούριο χτύπημα της οργάνωσης μαρξιστές και αναρχικούς.

Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου μία παρένθεση. Δεν βιαζόμαστε, δεν μας κυνηγά κανείς, έτσι δεν είναι; Ησυχία, τάξη και ασφάλεια, και οι «κακοί» είναι και παραμένουν στη φυλακή. Ή μήπως όχι; Χρόνια μετά, διαβάζοντας το πρώτο βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» -ένα βιβλίο που με συγκλόνισε και που ελπίζω να διαβάσει και ο γιος μου τώρα που τελειώνει το Λύκειο- έφθασα και σε εκείνο το σημείο όπου ο συγγραφέας αφηγείται πώς, μαζί με μερικούς συντρόφους του, την ημέρα της δημοσίευσης μιας προκήρυξης της 17Ν, βρέθηκαν σε ένα μαγέρικο στα Ιλίσια για να κάνουν εκτίμηση της ενέργειας και να φάνε. Πεινούσαν, αλλά η ταβερνιάρισσα τους αγνοούσε καθώς ήταν απορροφημένη από… την προκήρυξη την οποία διάβαζε στην εφημερίδα. Ούτε που μπορούσε να φανταστεί ότι ακριβώς εκεί δίπλα της βρίσκονταν οι συντάκτες περιμένοντας να της δώσουν την παραγγελία τους. Και καταλήγει, ο Δ. Κουφοντίνας: «Όταν ύστερα από ώρα ήρθε για την παραγγελία, μόλις που κρατήθηκα να ζητήσω τη γνώμη της για το κείμενο που μόλις διάβασε».

Ήταν η ιστορία από την άλλη πλευρά, την κρυφή κι αυθεντική, από την πλευρά εκείνων των ίδιων των απίστευτων τύπων που έκαναν πράξη την επανάσταση και που ήταν πολύ περισσότερο κοντά μας από όσο νομίζαμε…

Κάντε λίγη ακόμη υπομονή, όμως. Αλλού θέλω να καταλήξω.

Μετά τα συμβάντα εκείνης της νύχτας του 2002 στον Πειραιά, η οργάνωση που πολλούς από εμάς μας γαλούχησε πολιτικά, που ήταν συχνά το αποκούμπι μας και τα όνειρά μας που έπαιρναν εκδίκηση, εξαρθρώθηκε (τι φριχτή λέξη!) Η είδηση στην αρχή έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Παγώσαμε. Καλοκαίρι ήταν, μα παγώσαμε. Κι εκείνη η παγωνιά διαρκεί ακόμη… Ένας θάνατος ήταν κι αυτός, έτσι βιώσαμε το συμβάν. Κλάψαμε. Και μετά, τα δάκρυα τα διαδέχθηκε η απογοήτευση όταν κανείς από τους πρώτους συλληφθέντες δεν αναλάμβανε την πολιτική ευθύνη, όταν δεν υπερασπίζονταν τη μεγάλη υπόθεση… Μέχρι που ο Δημήτρης Κουφοντίνας ήρθε, παραδόθηκε, και ανέλαβε την ευθύνη: 

«Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη για όσες ενέργειες ανέλαβε η 17 Νοέμβρη.

Δηλώνω ότι η αξία που καθόρισε την προσωπική μου πορεία ήταν η πίστη στην οικοδόμηση ενός επαναστατικού κινήματος και το όραμα για μια σοσιαλιστική κοινωνία.

Εκφράζω την αλληλεγγύη μου σε όσους κρατούνται για την υπόθεση αυτή και υπενθυμίζω σε κάθε περίπτωση ότι βασική αξία για τον κάθε αγωνιστή σε τέτοιες στιγμές είναι η αξιοπρέπεια».

Τον ανέκριναν όλη νύχτα. Δεν του πήραν κουβέντα… Ούτε τότε ούτε ποτέ.

Την ίδια στάση κράτησε και στο δικαστήριο.

Την ίδια στάση κρατά πάντα.

Γιατί το έκανε;

Για την τιμή των όπλων, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

«Αχ βρε σύντροφε, δεν έχεις καταλάβει τι παίζεται εδώ. Παίζονται πολύ περισσότερα από την ήττα της 17Ν». Δικά του λόγια. 

Ναι, Δημήτρη Κουφοντίνα, ισχύει νομίζω και στη δική σου περίπτωση η φράση που έγραψε ο Λιαντίνης για τον αρχαίο φιλόσοφο Εμπεδοκλή, ότι δηλαδή εδώ «παίχτηκε στα ζάρια το αρχέτυπο και όχι το παράδειγμα».

Πρώτα, λοιπόν, μια οργάνωση μέλος της οποίας υπήρξε ο Δημήτρης Κουφοντίνας ανέλαβε να σώσει την τιμή της γενιάς μου – και όχι μόνο της δικής μου αλλά και της προηγούμενης και της επόμενης γενιάς. Κι έπειτα, ένας άνθρωπος, το ίδιο το αρχέτυπο του προμηθεϊκού, εξεγερμένου ανθρώπου, έσωσε την τιμή αυτής ακριβώς της οργάνωσης. Για την προμηθεϊκή φύση του Δημήτρη Κουφοντίνα έχω γράψει και άλλη φορά. Θα μπορούσα να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο – κι ίσως να το κάνω κάποτε. Αλλά το θέμα μας σήμερα είναι άλλο, αν και όχι άσχετο.

Δεκαεννέα χρόνια και τρεις μήνες πέρασε στη φυλακή ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ενάρετος κι αμετανόητος, όχι απλώς ειλικρινής αλλά και αληθινός, επίσης. Και σήμερα απορρίφθηκε η αίτησή του για αποφυλάκιση, παρότι την δικαιούται και τυπικά πλέον.

Δεν θέλω να πω ότι αυτή η απόρριψη ήταν αναμενόμενη∙ όχι επειδή δεν ήταν αλλά επειδή δεν πρέπει, δεν γίνεται ν’ αρχίσουμε να θεωρούμε «αναμενόμενη» την κατάργηση της ισονομίας και την παραβίαση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Δεν πρέπει, δεν γίνεται ν’ αρχίσουμε να θεωρούμε αναμενόμενες τις πρακτικές ενός κράτους που γίνεται όλο και πιο φασιστικό και μιας κυβέρνησης που συγκεντρώνει και συνδυάζει τα χαρακτηριστικά της χούντας με αυτά της μοναρχίας.

Παράλληλα, δεν πρέπει, δεν γίνεται να συνεχίσουμε να παραβλέπουμε τον ρόλο που διαδραματίζουν οι ΗΠΑ σε κάθε πολιτική απόφαση που λαμβάνεται στη χώρα.

Για του λόγου το αληθές, υπενθυμίζω (ενδεικτικά) ότι τον Ιούνιο του 2018, όταν περνώντας από χίλια κύματα ο Δημήτρης Κουφοντίνας έλαβε μια μικρή άδεια, η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

«Καταδικάζουμε απερίφραστα την τρίτη αυτή παραχώρηση άδειας σε έναν καταδικασμένο τρομοκράτη και δολοφόνο. Είναι μια επαίσχυντη αδικία για τις οικογένειες των πολυάριθμων θυμάτων του και ένα περαιτέρω κίνητρο για τους αναρχικούς οπαδούς του να διαπράττουν βίαιες και καταστροφικές πράξεις στο όνομά του».

Αυτά οι ΗΠΑ. 

Παρ’ όλα αυτά, και για τους λόγους που προανέφερα, δεν θέλω να πω ότι η απόρριψη της αίτησης αποφυλάκισης του αγωνιστή ήταν αναμενόμενη. Θα πω ότι ήταν εξωφρενική, άδικη, παράτυπη, αντισυνταγματική, φασιστική. Αλλά δεν αφορά μόνο τον Δημήτρη Κουφοντίνα, την οικογένειά του και εμάς που τους τιμούμε και τους αγαπάμε. Δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς κρατούμενους και τους κρατούμενους που «ενοχλούν» εν γένει οι οποίοι θα έχουν όλοι τους παρόμοια αντιμετώπιση.

Είναι μέρος του εφιάλτη που το σύστημα ετοιμάζει για όλους σας…

 17 Νοέμβρη θα λέτε και θα κλαίτε.