Να μη συνηθίσουμε το ναζισμό

Του Π.

Βρισκόμαστε στο 2022.

 Όλος ο γνωστός κόσμος έχει αφήσει πίσω του το ναζισμό βάζοντας τον στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. 

Όλος; 

Όχι! 

Υπάρχει μια χώρα ανυπότακτων ναζιστών που ακόμα αντιστέκεται.

Παναγιώτης Πικραμένος – αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης

Γιός του Όθωνα Πικραμένου που ως συνεργάτης των ναζί είχε αναλάβει την αποκλειστική διακίνηση των προπαγανδιστικών εντύπων του κατακτητή σε όλη την κατεχόμενη Ελλάδα σύμφωνα με τον ιστορικό/συγγραφέα Δημοσθένη Κούκουνα.

                                                                                             

Μάκης Βορίδης – υπουργός εσωτερικών

Ο εκλεκτός του δικτάτορα Παπαδόπουλου για την αρχηγία της Νεολαίας του κόμματός του(ΕΠΕΝ), πρώην πρόεδρος του εθνικού μετώπου και κουμπάρος του αρνητή του ολοκαυτώματος Ζαν-Μαρί Λεπέν. Όταν ερχόταν στο κέφι κυνηγούσε με τσεκούρι αριστερούς φοιτητές.

                                                                                                                                                     

Θάνος Πλεύρης – υπουργός υγείας

Γιός του μεγαλύτερου ίσως έλληνα θεωρητικού του ναζισμού και ιδρυτή του φασιστικού κόμματος της 4ης Αυγούστου Κωνσταντίνου Πλεύρη. Όταν ερχόταν στο κέφι ζητούσε νεκρούς μετανάστες στα σύνορα.

  Άδωνις Γεωργιάδης – υπουργός ανάπτυξης

Διαφημιστής του αντισημιτικού βιβλίου του Κωνσταντίνου Πλεύρη ‘Εβραίοι όλη η αλήθεια’, δηλωμένος ως μάρτυρας υπεράσπισης από το συγγραφέα στη δίκη για τη μήνυση που υπέβαλε κατά των στελεχών της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας, του Ελληνικού Παρατηρητηρίου Συμφωνιών του Ελσίνκι(ΕΠΣΕ) και του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου (ΚΙΣ). Όταν ερχόταν στο κέφι βροντοφώναζε το ναζιστικό σύνθημα ‘θα ξαναγυρίσουμε και θα τρέμει η γη’.  

Και σαφώς δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη, αλλά δεν υπάρχει και προηγούμενο μεταπολιτευτικής κυβέρνησης με αντιπρόεδρο και τρείς πρωτοκλασάτους υπουργούς με ανοικτά φιλοναζιστικό παρελθόν.

ή μήπως υπάρχει προηγούμενο κατά το οποίο τύποι σαν τους παραπάνω έμπαιναν σε κάθε σπίτι μέσα από δημόσιες συχνότητες εθνικής εμβέλειας ως κεντροδεξιά στελέχη της ‘μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης’;

Η αστική τάξη της χώρας βγήκε όρθια και αυτοδύναμη από τη χρεοκοπία, και μετά από 10ετή σχεδόν περιδίνηση έστησε πάλι ένα συμπαγή δικομματισμό με τα διαχρονικά εκ του περισσού – πλέον - δεκανίκια του.

Και η καταφυγή της στο ναζισμό είναι συνειδητή επιλογή με καθαρά εσωτερικούς όρους, μιας και, όπως έδειξε η εποχή ΣΡΖ, δεν υπαγορεύεται από γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς και διεθνείς συμμαχίες(όπως συμβαίνει για παράδειγμα στην Ουκρανία).

Η κοινωνία συντηρητικοποιείται με όρους πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, εκφασίζεται ταχύρρυθμα από τα ΜΜΕ και φαντασιώνεται με τα ιδεώδη του ελληνοχριστιανισμού αγιάζοντας Ραφάλ.

Το διεθνές τραμπικό alt-right κύμα βοηθάει, ο κατ’ επίφαση αριστερός και ριζοσπαστικός αντίπαλος είναι καταλυτικής αφηγηματικής σημασίας, ενώ η αντικομουνιστική τεχνογνωσία και κληρονομιά υπάρχουν σε αφθονία.

Και αν δεν αφυπνιστεί ο λαϊκός παράγοντας για να τους χαλάσει τα σχέδια, μπορεί και μυθοπλαστικά να μας ξυπνήσει ο γιός του - χωρίς ευθύνη - Σκαλούμπακα σε κάποιο νεοφιλελεύθερο μακρονήσι.

Γιατί ίσως τελικά η πρώτη και κύρια ευθύνη είναι μία:

Να μη συνηθίσουμε το ναζισμό!