Σαρτζετάκης, Παπαρατσένκο και μερικές εύλογες απορίες...

Γράφει ο Νίκος από Βόλο

 Α. "Παρεμπιπτόντως, άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι είμαι αντικομμουνιστής: Συμφωνώ. Φυσικά, είμαι αντικομμουνιστής."
(Δήλωση- απάντηση του ρώσου αντικομμουνιστή ψευτοϊστορικού, γκοσποντίν Απατεόν Παπαρατσένκο στον κ. Δημήτρη Κουτσούμπα, που δικαίως του χάρισε στην ελληνική βουλή το νέο του επίθετο!
(Από το πόρταλ του "902", 3-2-2022).

Β. "Το ΚΚΕ θα έπρεπε να είχε κατηγορηθεί σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα για τα κακουργήματα της εσχάτης προδοσίας και της επιβουλής της ακεραιότητος της χώρας αλλά και για το έγκλημα της σύστασης συμμορίας".
(Δήλωση του μακαρίτη τέως "προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας", με τις ψήφους του ... ΚΚΕ το 1985-90, Χρήστου Σαρτζετάκη.
Δεν την έκανε τώρα τη δήλωση, μετά θάνατον. "Θεός φυλάξοι, αδελφοί χριστιανοί. Ιησούς Χριστός νικά...!". Τη διατύπωσε προ πολλού στα ...απομνημονεύματα του./. Βλ. "Βαθύ Κόκκινο", 3-2-2022....).

«Για το θάνατο του Χρήστου Σαρτζετάκη, πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας, που θα μείνει στη συλλογική μνήμη για τη συμβολή του στην αποκάλυψη της δολοφονίας Λαμπράκη και τη στάση του απέναντι στη χούντα, για την οποία φυλακίστηκε, εκφράζω τα συλλυπητήριά μου στην οικογένεια και τους οικείους του».
(Δήλωση του πολιτικού κυρίου Δημήτρη Κουτσούμπα, 3-2-2022, βλ. "902".)

Κι όποιος καλά κατάλαβε, ας μας το εξηγήσει,/ φίλε Δημήτρη, μιας κι εμείς έχουμε πια σαστίσει, / σε τι διαφέρουν κείνοι οι δυο, του ίδιου τυφλοσύρτη,/ τον ένα τον παινεύουμε, τον άλλο λέμε αγύρτη; ...

Σε τι λοιπόν διέφερε ιδεολογικά ο Σαρτζετάκης από το ρώσο επαγγελματία αντικομμουνιστή- διαστρεβλωτή της ιστορίας, από τον περιβόητο εκείνο Ρατσένκο- Παπαρατσένκο του Τουίτερ, για τον οποίο τόσος ντόρος έγινε τούτες τις μέρες; 
Αυτό το ξέρει μόνο ο κύριος Δημήτρης Κουτσούμπας, που έσπευσε να εκφράσει τα συλλυπητήρια του στο... σύστημα για το δικαστικό-προεδρικό "βελόνι που έχασε" σήμερα "η Βενετιά μας", δηλαδή ο μηχανισμός του ελληνικού αστικού καθεστώτος. Και διάνθισε μάλιστα το συλλυπητήριό του με αναφορά στις δικαστικές-δημοκρατικές περγαμηνές του μακαρίτη!

Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι της καριέρας και του ατομικού συμφέροντος, όπου γης, οι διανοούμενοι οργανικώς παροικούντες τους παραδοσιακούς αστικούς ή σε αστικοποιημένους (μέσα σε μια πορεία οπισθοδρόμησης) μηχανισμούς των εκμεταλλευτριών αρχουσών ταξεων, σαν το Σαρτζετάκη στην Ελλάδα και τον Παπαρατσένκο στη Ρωσία αντίστοιχα, ένα μόνο "θεό" πιστεύουν διά βίου: την καριέρα και το συμφέρον τους. Γι 'αυτό πηγαίνουν πολιτικά "με τα νερά" του αναδυόμενου ισχυρού της κάθε συγκυρίας, ενώ γλείφουν καθετί που βοηθά στην ανέλιξή τους.

Όταν π.χ.το 1963 ως ανακριτής, ο Σαρτζετάκης ξεσκέπασε το κρατικό κύκλωμα των Καμουτσή-Μήτσου, δηλ. την επίσημη αστυνομία που κάλυπτε τους Γκοτζαμάνηδες, τους Φον Γιοσμάδες, τους μαχαιροβγάλτες και τα τρίκυκλα, ήταν πλέον διάχυτη στον αστικό κόσμο η πεποίθηση ότι το ελληνικό αστικό καθεστώς χρειαζόταν επειγόντως μιαν άλλη μορφή πολιτικής διαχείρισης, χωρίς την κρατική δράση του αντικομμουνιστικού παρακράτους του 1945-63. Για το ίδιο το καλό του συστήματος εννοείται, σε μιαν εποχή που ανέβαινε παντού στον κόσμο το προοδευτικό κίνημα των Λαών. 

Τότε ο Σαρτζετάκης και άλλοι αστοί (ακόμη και δικαστικοί!) ρισκάρισαν, καθώς ποντάρισαν σε μια επερχόμενη και με κάποια χρονική διάρκεια "δημοκρατικοποίηση του πολιτικού συστήματος", που θα εκσυγχρόνιζε και θα άλλαζε κάπως όψη στην αστική Ελλάδα. 

Εδώ, που τα λέμε και η ίδια η ΕΔΑ το πίστευε αυτό το πράγμα, θεωρώντας πως ο αναμενόμενος "δημοκρατικός εκσυγχρονισμός" θα άνοιγε ακόμη και την προοπτική της κοινωνικής αλλαγής! Κι αυτό το ρετουσάρισμα του καθεστώτος, πράγματι άρχισε πολύ σύντομα να γίνεται, αν και σε πολύ μικρό βαθμό, με την κοινοβουλευτική επικράτηση του Κέντρου (1963-65). Αλλά δεν είχε χρονική διάρκεια, για άλλους λόγους. Κυριάρχησαν γεωπολιτικά συμφέροντα κι αποφάσεις άλλων κέντρων, κυρίως εκτός Ελλάδας, πέραν του Ατλαντικού, που σε συνεργασία με ντόπιες μαριονέτες τους έφεραν στην εξουσία πρώτα τους "αποστάτες" και μετά τη χούντα.

Τότε ο Σαρτζετάκης και μια σειρά παρόμοιοι αστοί των ιδεολογικών και εκτελεστικών- γραφειοκρατικών μηχανισμών βρέθηκαν για επτά χρόνια σε δυσμένεια ή και υπό σιδηρά καταστολή, όταν προσπάθησαν να υπερασπιστούν τα κεκτημένα τους έναντι των σφετεριστών, δηλ των στόκων με τα πηλίκια, που δεν σκάμπαζαν και πολύ από ...πολιτική επιστήμη. Τα έχει αυτά η ζωή στις ταξικές κοινωνίες.

Η ανάγκη όμως του καθεστώτος για το πολιτικό σοβάτισμα της λειτουργίας του έμενε αναλλοίωτη, και έτσι αναγκαστικά προχώρησε μετά το 1974, πολύ δε περισσότερο μετά το 1981. Ο λαός γύρευε ουσιαστική αλλαγή, αλλά είχε την αυταπάτη πως αυτή μπορούσε να έρθει κοινοβουλευτικά, με πολιτικές αλλαγές, με αύξηση της πολιτικής δύναμης των κομμουνιστών, κι όχι με την επαναστατική βία. 

Αυτή ήταν κάτ' ουσίαν και η γραμμή του κόμματος που μετά τη μεταπολίτευση έφερε τον τίτλο και τη σημαία του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ(1918-1956). Σε αυτό άνηκε και τότε ο κ. Κουτσούμπας, όπως ανήκαμε τότε και τα 9/10 από όλους εμάς που τώρα του ασκούμε την όποια πρέπουσα κριτική. Δεν βγάζουμε διόλου τους εαυτούς μας έξω από το χορό των ευθυνών, ίσαμε τουλάχιστον το 1989. Τόσο ξέραμε ως τότε, εμείς οι από κάτω, τόσο προχωρούσαμε. Δεν είμαστε ανεύθυνοι. Έχουμε όμως ελαφρυντικά.

Όταν λοιπόν ο Ανδρέας Παπανδρέου κι ο Χαρίλαος Φλωράκης, για να εξυπηρετήσουν την ίδια ακριβώς ανάγκη του αστικού συστήματος, το δημοκρατικό σοβάτισμά του, αποσύροντας τον αχόρταγο γέρο- Καραμανλή, όταν πρόσφεραν στο Σαρτζετάκη, με τα χρωματιστά ψηφοδέλτια και με την ψήφο του Αλευρά, την επί πενταετία αργόμισθη θέση ενός διακοσμητικού "προέδρου Δημοκρατίας", τότε εκείνος ο τόσο "αδέκαστος δικαστής του 1963", ο "ήρωας της δημοκρατίας", θυμούνταν με συγκίνηση τις δάφνες του από την αποκάλυψη του αντικομμουνιστικού μηχανισμού της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη από το δεξιό παρακράτος. Και χαριεντιζόταν στις χειραψίες, στις φιλοφρονήσεις και στις αστραφτερές φωτογραφίες, όχι μόνο με τον Αντρέα, αλλά και με το Χαρίλαο. 

Τον αντικομμουνισμό του, δηλαδή την ουσία του εαυτού του, ο Σαρτζετάκης τον ξαναθυμήθηκε, όταν βγήκε πια "στη σύνταξη" και καθώς είχε ήδη πισωδρομησει πολιτικά ο κόσμος ολάκερος μετά τα αηδιαστικά γεγονότα του '89-'91. Τότε πια ο Σαρτζετάκης δεν είχε καμία ανάγκη τις ψήφους του Φλωράκη και γενικά τη στήριξη του Περισσού ή οποιουδήποτε άλλου ρεφορμιστικού κόμματος, επομένως έγραψε σε άπταιστο καθαρεύουσα το πραγματικό του πιστεύω στο καθεστώς της πιο στυγνής εκμετάλλευσης. Μίλησε ο πραγματικός εαυτός του, εκφράστηκε ως εκπρόσωπος του Βαθέος Αστικού Κράτους που πάντοτε ήταν, δηλ. ως ομοϊδεάτης του κάθε Φαήλου ή Τζήμερου στην ιδεολογία διαιώνισης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Το σύστημα, από τότε και επί τριάντα χρόνια δεν έχει πια ανάγκη από ρεφορμιστικά δεκανίκια με κόκκινη σημαία ή παλιές αγωνιστικές περγαμηνές. Του αρκεί η δεξιά και η σοσιαλδημοκρατία, πράσινη ή ροζ. Ο χυδαίος αντικομμουνισμός ξαναέγινε η κοινή ιδεολογία όλων των αστών μας.

Αλλά και ο ρώσος Απατεόν Παπαρατσένκο, όταν μεν η Ρωσία παρουσιαζόταν ακόμη στα χαρτιά ως Σοβιετική Σοσιαλιστική χώρα, τότε χειροκροτούσε με χέρια και ποδάρια το (ρεβιζιονιστικό) ΚΚΣΕ και την... ιδεολογία του Σοσιαλισμού (έστω του μπρεζνιεφικού), για να ανέλθει ιεραρχικά στη γραφειοκρατία των "επιστημονικών επιτελείων" της νεόκοπης κρατικοδίαιτης αστικής τάξης. 

Όταν όμως οι μαφιόζοι Γκορμπατσόφ και Γιέλτσιν πέταξαν την κόκκινη προσωπίδα τους, τότε κι ο "επιστήμονας" Παπαρατσένκο δήλωσε αυτό που πάντα ήταν: ένας νεοαστός καριερίστας, συμφεροντολόγος και παραδοπιστος, ένας ακόμη οπαδός της ιδεολογίας της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ένα ακόμα παράσιτο μέσα σε πολλά παρόμοια. Κοινώς: ένας αντικομμουνιστής στυγνός κι αδίστακτος μισθοφόρος των νέων αφεντικών του.

Δεν μπορεί λοιπόν να έχουμε εδώ δύο μέτρα και δύο σταθμά, κύριε Κουτσούμπα! Δεν μπορεί να αναθεματίζουμε τον Παπαρατσένκο και να θυμιάζουμε ένα εγχώριο αντίγραφό του!

Τουλάχιστον δεν έχουμε τέτοια διαφορετικά σταθμά όσοι πραγματικά πασχίζουμε να ξεθεμελιωσουμε το σύστημα που γεννά Παπαρατσένκο ή Σαρτζετάκηδες. Όσοι δεν παραμείναμε στη λογική της αλλαγής μέσω κοινοβουλευτικής ενίσχυσης του κόμματος ή μέσω "επαναστάσεων" στις οποίες δεν θα σπάσει τζαμί, όσοι δεν συνηθίσαμε να προβάλλουμε προς την κυβέρνηση τα αιτήματα της εργατικής τάξης από κοινού με εκείνα της Ένωσης Αστυνομικών, Δικαστών και Εισαγγελέων Ελλάδος.

Γιατί πρέπει πια να ξεχωρίσουμε ποιοι είμαστε με τα αρνιά και ποιοι με τους λύκους, ποιοι ξεσκεπάζουμε όλους τους λύκους κι όχι ορισμένους και κατ' επιλογήν. Δεν γίνεται να εκτιμάμε τα έργα του Σαρτζετάκη και να καταχεριάζουμε τα αντίστοιχα των Παπαρατσένκο. Των αδυνάτων αδύνατον...