Η σκληρή και χυδαία επίθεση του Πούτιν στην πολιτική του μπολσεβίκικου κόμματος στο εθνικό ζήτημα έφερε μια σχετική αναταραχή στην καθιερωμένη σοβιετολογία. Διότι σύμφωνα με τα βρόμικα αφηγήματά της, ο μπολσεβικισμός αντιπροσώπευε την εθνική καταπίεση, ενώ οι ηγέτες από τον Γκορμπατσόφ και μετά αντιπροσώπευαν τη δημοκρατία και την εθνική ισονομία. Το αφήγημα ράγισε με τον Πούτιν. Πώς να τον βγάλουν «δεύτερο Στάλιν», όταν αυτός προχωρά σ’ έναν πόλεμο βρίζοντας τον Λένιν και τον Στάλιν;
Κάποιοι δεν κουράζονται καθόλου προσπαθώντας να φτιάξουν νέα ή έστω διαφοροποιημένα αφηγήματα. Καταφεύγουν στην πιο ωμή ψευδολογία. Οπως ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, για παράδειγμα, που βάλθηκε στο Σαββατιάτικο φύλλο των «Νέων» να αποδείξει ότι ο Πούτιν είναι… πνευματικό παιδί του Στάλιν. Προσέξτε ψευδολογία:
«Μετά το αριστούργημα αυτό ο Αϊζενστάιν εξαφανίστηκε επί Στάλιν, βέβαια, από τα πλατό, αλλά και τη ζωή. Αγνοήθηκε τελείως το τέλος του. Πιθανόν άφησε τα κόκκαλά του σε κάποια εξορία στη Σιβηρία μαζί με άλλους διανοούμενους και επιστήμονες».
Ο Αϊζενστάιν πέθανε το 1948 από ανακοπή καρδιάς. Πού; Στο διαμέρισμά του στη Μόσχα. Ηταν μόλις 50 ετών αλλά έπασχε από καρδιακά προβλήματα. H σορός του εκτέθηκε για προσκύνημα στην Αίθουσα των Εργατών του Κινηματογράφου. Μετά την αποτέφρωση τάφηκε στο κοιμητήριο Νοβοντέβιτσι της Μόσχας, δίπλα στους υπόλοιπους μεγάλους της σοβιετικής τέχνης.
ΟΛΕΣ τις ταινίες του τις έκανε «επί Στάλιν». Α, να μην το ξεχάσουμε: τιμήθηκε δύο φορές με το Βραβείο Στάλιν. Είχε δε το «προνόμιο» να συζητά με τον ίδιο τον Στάλιν.
«Θυμίζω πως ο Μαξίμ Γκόρκι ήταν μενσεβίκος, δηλαδή ανήκε στην αντιπολίτευση των μπολσεβίκων. Δηλητηριάστηκε, όπως απεδείχθη, από τον Στάλιν και κηδεύτηκε πανηγυρικά με τον Στάλιν να βαστάει στον ώμο του το φέρετρό του».
Ο Μαξίμ Γκόρκι, κατά τη διάσπαση του ΣΔΕΚΡ στις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 20ού αιώνα, τάχθηκε με τους μπολσεβίκους. Αναφερόταν στον Λένιν ως τον άνθρωπο «που αγάπησε περισσότερο από όλους». Χωρίς να είναι μενσεβίκος, άσκησε δεξιά κριτική στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Ο Λένιν τον συμβούλεψε να πάει σε σανατόριο στο εξωτερικό για ν’ αντιμετωπίσει τη φυματίωση που τον ταλαιπωρούσε. Είχαν σταθερή αλληλογραφία, παρά τις πολιτικές διαφωνίες. Τα έξοδα της θεραπείας και της διαβίωσής του, πρώτα στη Γερμανία και κατόπιν στην Ιταλία, τα πλήρωνε σταθερά η σοβιετική κυβέρνηση.
Ο ίδιος, βλέποντας την πραγματικότητα στην πατρίδα του, άλλαξε τις απόψεις του για την Οκτωβριανή Επανάσταση και έκανε δημόσια αυτοκριτική. Οταν επέστρεψε μόνιμα στην ΕΣΣΔ (το 1928) του επιφυλάχτηκαν οι πιο λαμπρές τιμές. Η γενέτειρά του (Νίζνι Νόβγκοροντ) μετονομάστηκε σε Γκόρκι και ο ίδιος εκλέχτηκε πρώτος πρόεδρος του Συνδέσμου Συγγραφέων της ΕΣΣΔ.
Πέθανε το 1936 σε ηλικία 68 ετών. Η ήδη κλονισμένη υγεία του επιδεινώθηκε μετά τη δολοφονία του γιου του από τους συνωμότες τροτσκιστές. Ο Στάλιν, ο Μολότοφ και άλλοι μπολσεβίκοι ηγέτες ήταν μεταξύ αυτών που κουβάλησαν τη λήκυθο με την τέφρα του στην πάνδημη κηδεία του Μαξίμ Γκόρκι, για να την ενταφιάσουν στα τείχη του Κρεμλίνου, δίπλα στους νεκρούς μπολσεβίκους ηγέτες και σε διεθνείς προσωπικότητες όπως η Ινές Αρμάντ, ο Τζον Ριντ, η Κλάρα Τσέτκιν κ.ά.
+ σχόλια + 1 σχόλια
Για τον Γεωργουσόπουλο τώρα, στα εντελώς ξεκούδουνα,,αυτή η έσχατη κατάντια του, αυτό το απερίγραπτο αίσχος που θα του μείνει ως κηλίδα στους αιώνες των αιώνων, δεν είναι το αποτέλεσμα μιας προχωρημένης γεροντικής άνοιας. Είναι το επακόλουθο και τίμημα για το γεγονός ότι μια ολόκληρη ζωή ο ¨"διανοούμενος" αυτός υπηρετούσε την αντισταλινική προπαγάνδα του σιχαμερού αυτού Σγκροτήματος του αστικού Τύπου, για να έχει στο αχούρι αυτό της απάτης βήμα έκφρασης των προσωπικών του απόψεων. Ένας άνθρωπος λοιπόν που τον μεταμόρφωσε η "Κίρκη" του απίσιου Συγκροτήματος σε ό,τι διαχρονικά μεταμορφώνει η κάθε Κίρκη τους ανθρώπους. Αυτό είναι ο Γεωργουσόπουλος και τίποτε άλλο. Κι όλη αυτή η κατρακύλα για τον Γεωργουσόπουλο ξεκίνησε από τα ιδεολογικά σκουπίδια που αναμασούσε στα άρθρα του επί δεκαετίες ενάντια στον ...σοσιαλιστικό ρεαλισμό, ενάντια στις θέσεις του ...Μαξίμ Γκόρκι και του Αντρέι Ζντάνοφ! Αυτή ήταν η αρχή, ώστε τώρα να ξεφουρνίζει ξεδιάντροπα τις βρωμιές που βλέπουμε. Τόσα χρόνια γκεμπελισμού στον ιδεολογικό τομέα, σταζητήματα της τέχνης, οδηγούν τώρα στην πιο χυδαία διαστρέβλωση των ίδιων των ιστορικών γεγονότων και την οριστική κατάντια του Γεωργουσόπουλου, που τίθεται πλέον μαζί με όλους τους παρόμοιους λακέδες του ΝΑΤΟ στο σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.
Δημοσίευση σχολίου