Οι "δημοκράτες" του Πρετεντέρη

Φανταστείτε όμως ότι ένας δουλοκτήτης που έχει 100 δούλους, πολεμάει μ' ένα δουλοκτήτη που έχει 200 δούλους για ένα πιο "δίκαιο" ξαναμοίρασμα των δούλων. Είναι φανερό ότι η χρησιμοποίηση σε μια τέτοια περίπτωση της έννοιας "αμυντικός" πόλεμος ή "υπεράσπιση της πατρίδας" θα ήταν πλαστογραφία της ιστορίας και στην πράξη θα σήμαινε καθαρή εξαπάτηση του απλού λαού, του μικροαστού, του αμόρφωτου ανθρώπου από τους επιτήδειους δουλοκτήτες.

 Λένιν: "Για τους δίκαιους και άδικους πολέμους"

Μπορεί να είναι "υπηρέτης όλων των αφεντάδων", διαθέτοντας το "χάρισμα" να "προσαρμόζεται ακόμα και μέσα στα σκατά", όπως εύστοχα μας είχε ενημερώσει ο αείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης, αλλά ο Πρετεντέρης μόνο ηλίθιος δεν είναι. 

Η αναφορά του στο "δημοκρατικό" καθεστώς του Κιέβου που αντιστέκεται στην βία την ωμότητα και τον κυνισμό του ιμπεριαλιστή εισβολέα, δεν υποκρύπτει αφέλεια. Γνωρίζει πολύ καλά τα εγκλήματα των νεοναζί, που έχουν ενσωματωθεί στον κρατικό μηχανισμό που έχει στήσει η Αμερικανική μαριονέτα, Ζερένσκι, ενάντια στον Ουκρανικό λαό. Στα πλαίσια της διατεταγμένης υπηρεσίας του, όμως τώρα, απαιτείτε από τον Πρετεντέρη να μας γράφει το συγκεκριμένο πόνημα.

Το επαναλαμβάνουμε λοιπόν. Δεν επιλέγουμε ποια αστική δικτατορία είναι καλύτερη: Της Ρωσίας ή της Ουκρανίας. Στεκόμαστε δίπλα στις εργατικές τάξεις και των δυο χωρών και ελπίζουμε να δημιουργηθούν οι συνθήκες, να ανασυντάξουν τα κομμουνιστικά κόμματά τους και να διεξάγουν ταξικό πόλεμο. Τότε έχουμε δεδομένο το μετερίζι που θα επιλέξουμε.