Η εικόνα είναι φαινομενικά σχιζοφρενική. Καλλιτέχνες κάνουν δηλώσεις ή οργανώνουν εκδηλώσεις υπέρ της ειρήνης και τους «την πέφτουν» οι γνωστοί αρθρογράφοι των αστικών φυλλάδων, κατηγορώντας τους ως «ισαποστάκηδες», ως έμμεσους υποστηρικτές του Πούτιν, ως υπονομευτές του εθνικοανεξαρτησιακού αγώνα των Ουκρανών!
Είναι οι ίδιοι αρθρογράφοι που δεν έχουν υποστηρίξει ούτε ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στον κόσμο. Τους Αφγανούς τους αποκαλούσαν με περιφρόνηση Ταλιμπάν. Τους Ιρακινούς τους αποκαλούσαν τζιχαντιστές. Τους δε Παλαιστίνιους της Γάζας τους αποκαλούν τρομοκράτες, ακραίους και τα παρόμοια.
Να σταθούμε λίγο στο τελευταίο, μιας και δεν αμφισβητείται γενικά ότι η Παλαιστίνη βρίσκεται υπό κατοχή εδώ και πάνω από εφτά δεκαετίες και πως ο αγώνας των Παλαιστίνιων είναι εθνικοαπελευθερωτικός. Ναι, αλλά η λύση δεν μπορεί να είναι παρά μόνο διπλωματική, απαντούν οι εραστές της ειρήνης. «Καμιά ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη» είναι ένα σύνθημα που ακούγεται εδώ και δεκαετίες στην Παλαιστίνη. Στη βάση αυτού του συνθήματος οργανώθηκαν η πρώτη και η δεύτερη Ιντιφάντα, στη βάση αυτού του συνθήματος οργανώθηκε η Αντίσταση στη Γάζα. Υποστηριζόμενη από ένα ευρύτατο πολιτικό μέτωπο, που δεν περιλαμβάνει μόνο τη Χαμάς, αλλά και την Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ, το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, ακόμη και δυνάμεις της Φάταχ που δεν ακολουθούν την προδοτική γραμμή του Αμπάς και της Παλαιστινιακής Αρχής.
Ολες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις, που στηρίζουν την Αντίσταση με το αίμα των μελών τους, χαρακτηρίζονται συλλήβδην «μαξιμαλιστικές» και «ακραίες», αν όχι «τρομοκρατικές». Τόνοι μελάνης έχουν καταναλωθεί από τους δημοσιολόγους της ειρήνης, για να επιχειρηματολογήσουν πως ο πόλεμος δεν είναι λύση, πως λύση μπορεί να βρεθεί μόνο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Για τη συντριπτική πλειοψηφία του παλαιστινιακού λαού αυτό το ζήτημα έχει λυθεί. Η τραυματική εμπειρία των Συμφωνιών του Οσλο έλυσε το ζήτημα υπέρ της αναγκαιότητας του ένοπλου αγώνα. Δεν θα ασχοληθούμε σ’ αυτό το σημείωμα με το Παλαιστινιακό, τονίζουμε όμως το συγκεκριμένο ζήτημα γιατί αυτοί που -στο όνομα της ειρήνης- λοιδορούν τον ένοπλο αγώνα της Παλαιστινιακής Αντίστασης, είναι οι ίδιοι που στο Ουκρανικό εμφανίζονται με το μαχαίρι στα δόντια και λοιδορούν εκείνους που μιλούν υπέρ της ειρήνης. Οι «ειρηνόφιλοι» έχουν μετατραπεί σε… σκυλιά του πολέμου.
Η ιμπεριαλιστική Δύση διέταξε όλους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της να συγχρονιστούν στην υπεράσπιση του πολέμου από την πλευρά της Ουκρανίας. Από την πλευρά της ιμπεριαλιστικής Δύσης, δηλαδή. Ωμά και απροκάλυπτα, χωρίς πασιφιστικές φιοριτούρες: «Οποιος μιλάει για ειρήνη είναι υποστηρικτής του Πούτιν»!
Η συντριπτική πλειοψηφία του mainstream καλλιτεχνικού κόσμου συντάχθηκε μ’ αυτήν τη γραμμή κι έτσι ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως π.χ. ο Ρότζερ Γουότερς, φαντάζουν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Στην Ελλάδα, όμως, οι αναλογίες είναι αντίστροφες. Ο Δρογώσης με τον Σαββόπουλο και τον Πορτοκάλογλου πήγαν να οργανώσουν συναυλία υπέρ της Ουκρανίας και δεν βρήκαν τέταρτο! Αντίθετα, πολλά «μεγάλα ονόματα», με τον Νταλάρα στην κορυφή, θα πάρουν μέρος σε συναυλία υπέρ της ειρήνης.
Δεν πρόλαβε να γίνει η ανακοίνωση και να κυκλοφορήσει το σχέδιο της αφίσας και άρχισε το άγριο «πέσιμο». Μόνο… πράκτορες του Πούτιν δεν τους είπαν (αν δεν ήταν «μεγάλα ονόματα», που έχουν γράψει χιλιόμετρα στον αστικό χώρο, δε θα δίσταζαν να το κάνουν, όπως έκαναν με την Μποφίλιου).
Είναι η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που ο πασιφισμός καταδικάζεται ως έγκλημα. Θα πρέπει να γυρίσουμε στην περίοδο του μοναρχοφασισμού για να βρούμε τόσο μίσος. Τότε που εκτελούσαν τον Νίκο Νικηφορίδη (1951) «επειδή επεδίωξε εφαρμογήν ανατρεπτικών ιδεών διά της συλλογής υπογραφών διά την ειρήνην» και δολοφονούσαν τον Γρηγόρη Λαμπράκη (1963).
Τι κατάφεραν μ’ αυτόν τον τρόπο; Να αποδείξουν και στους πλέον διστακτικούς ότι η ουκρανική κυβέρνηση δεν διεξάγει εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο ενάντια στη ρωσική εισβολή, αλλά ιμπεριαλιστικό πόλεμο για λογαριασμό των Αμερικανών και των υπόλοιπων ιμπεριαλιστών της Δύσης.
Αν μας ρωτήσετε για ποιο λόγο ο mainstream καλλιτεχνικός χώρος στην Ελλάδα δεν ακολουθεί την ενορχηστρωμένη νατοϊκή προπαγάνδα, θα σας πούμε ότι δεν είναι ίδια για όλους και όλες η αφετηρία. Σίγουρα, όμως, επέδρασε σε όλους και όλες η αντίληψη που έχει κυριαρχήσει στον ελληνικό λαό. Δεν είναι η πρώτη φορά που έχουμε τέτοιου είδους διαφοροποίηση από τη δυτική «γραμμή» στην Ελλάδα. Θυμηθείτε πώς έγινε δεκτή από τον ελληνικό λαό η επίθεση στους δίδυμους πύργους του Μανχάταν και στο Πεντάγωνο στις 11 Σεπτέμβρη του 2001. Σκύλιασαν και τότε τα παπαγαλάκια της δυτικής προπαγάνδας, οι αρθρογράφοι, οι καθηγητάδες, οι αναλυταράδες, αλλά βρέθηκαν σε πλήρη απομόνωση από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα και αυτή είναι η βάση στην οποία πατάει η πλειοψηφία του καλλιτεχνικού χώρου, που αρνείται να ταυτιστεί με τη μία ή την άλλη πλευρά των ιμπεριαλιστών εμπολέμων και καταφεύγει στο συντηρητικό σύνθημα της ειρήνης. Συντηρητικό, σε αντίθεση με το επαναστατικό σύνθημα «Πόλεμος στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών».
Δημοσίευση σχολίου