Είναι στιγμές μέσα στην ιστορία της ταξικής πάλης, μέσα στην ιστορία των λαϊκών αγώνων, που κάποιες μέρες λαμβάνουν ένα μπόι μεγαλύτερο από τις υπόλοιπες.
Είναι η στιγμή αυτή που η κοσμοαντίληψη των επαναστατών όταν έχουν σμιλευθεί και δεχθεί επίδραση από ένα Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα - όπως το ΚΚΕ εκείνης της περιόδου, ξεπερνάει το δυνατό, όχι δοσμένη μέσα σε ένα φαντασιακό ιδεαλισμό, αλλά από την ίδια την υλική πραγματικότητα και την ανάγκη που κάνει τους δούλους να σπάνε τις αλυσίδες τους και να αντιστέκονται σαν Γίγαντες απέναντι στους τυράννους αυτού του κόσμου.
Τέτοιοι γίγαντες ήταν οι νεολαίοι που κράτησαν το μικρό σπιτάκι αποθήκευσης οπλισμού του ΕΛΑΣ, αυτό που μετέπειτα καταχωρήθηκε στην ιστορία κάθε λαϊκοδημοκρατικού ανθρώπου, κάθε εργάτη και εργάτριας, κάθε νεολαίου και νεολαίας σαν “Κάστρο του Υμηττού”.
Οι τρεις νεολαίοι, οι Γίγαντες και ήρωες του κομμουνιστικού- λαϊκού-αντιφασιστικού κινήματος, αντιστάθηκαν σαν δεκάδες απέναντι στην επιχείρηση των παρακρατικών φασιστών και των ναζιστικών στρατευμάτων. Οι νεολαίοι δεν παραδόθηκαν, δεν λύγισαν, δεν λιγοψύχησαν έγραψαν χρυσή σελίδα στην ιστορία του κομμουνιστικού- λαϊκού- αντιφασιστικού- δημοκρατικού κινήματος.
Εκείνη την στιγμή τέθηκαν επικεφαλής της πάλης του λαού και της εργατικής τάξης, τίμησαν τους νεκρούς, τους βασανισμένους, τους φυλακισμένους σαν να μην υπήρχε αύριο, γιατί αύριο δεν υπήρχε. Η ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση, η πίστη στον αγώνα του λαού για λαοκρατία και ανεξαρτησία, η βαθιά πεποίθηση που λαμβάνει μυθικό χαρακτήρα αλλά είναι δοσμένη στην υλική πραγματικότητα, πως παλεύουμε για ένα νέο κόσμο, για ένα καλύτερο αύριο, που ακόμη και αν δεν τον ζήσουμε εμείς, θα τον ζήσει η ανθρωπότητα με επικεφαλής την τάξη που παράγει τον πλούτο και ελέγχει τα μέσα παραγωγής.
Τέτοια παλληκάρια ήταν οι νεαροί ΕΠΟΝΙΤΕΣ και ΕΛΑΣΙΤΕΣ, έχοντας λάβει όρκο βαρύ για την εργατιά, την φτωχολογιά και την φτωχή και ακτημονούσα αγροτιά, όρκο δεμένο με αίμα για την ανεξαρτησία και την νέα λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα. Πέντε ώρες κράτησε το “Κάστρο του Υμηττού”. Οι νεολαίοι γίγαντες κατέστρεψαν τον οπλισμό για να μην πέσει στα χέρια των κατακτητών και των ντόπιων παρακρατικών συνεργατών τους. Δεν πρέπει να τους λησμονήσουμε, δεν πρέπει να τους ξεχάσουμε, πρέπει μέσα στις δυσκολίες του εργαζόμενου λαού στο σήμερα, να εμπνευστούμε και να διδαχτούμε από την στάση και την πάλη τους.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΥΓΕΡΗΣ- ΑΘΑΝΑΤΟ ΜΕΛΟΣ ΕΠΟΝ-ΕΛΑΣ
ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΙΟΚΜΕΝΙΔΗΣ- ΑΘΑΝΑΤΟ ΜΕΛΟΣ ΕΠΟΝ-ΕΛΑΣ
ΚΩΣΤΑΣ ΦΩΛΤΟΠΟΥΛΟΣ – ΑΘΑΝΑΤΟ ΜΕΛΟΣ ΕΠΟΝ-ΕΛΑΣ
«Ζήτω το ΕΑΜ! Ζήτω ο ΕΛΑΣ! Σας νικήσαμε τέρατα!»
Κάστρο δεν ήταν, ένα σπίτι απλό
βαμμένο απ’ τα συνθήματα του αγώνα
σαν όλα τ’ άλλα εκεί στον Υμηττό.
Μα τ’ όρισε η τύχη προμαχώνα.
Κάστρο δεν ήταν, μ’ άντεξε σαν Κάστρο.
Ολάκερη μια μέρα και βωμός
υψώθηκε κι ολόκληρο σαν άστρο
στην αίγλη του το πήρεν ο ουρανός
Τρία παιδιά, τρεις νέοι, τρεις επονίτες
ήταν οι μόνοι άξιοι του φρουροί
και γύρω ένα φουσάτο γκεσταμπίδες,
τσολιάδες, καστροπάρτες Γερμανοί.
Κι όταν το γέρμα του ήλιου οι αντρειωμένοι
σιγήσαν πια κι αυτοί, χωρίς πνοή
προχώρησαν αργά, δειλά, σκιαγμένοι
οι πολιορκητές μες στη σιγή.
Σωρό τα πτώματα έλεγαν θα βρούνε
και βρήκαν μόνον τρία νεκρά παιδιά.
Κατάπληκτοι τα βλέπουν κι απορούνε
πούθε έβγαινε μια τέτοια λεβεντιά.
Πούθε έβγαινε; Απ’ τα Νιάτα απ’ τη θυσία,
τάχεν η ΕΠΟΝ γεννήσει η ηρωική
να ξαναγράψουν μια παλιά ιστορία
σε νέα σελίδα ακόμα πιο λαμπρή.
Στο Κούγκι τώρα και στ’ Αρκάδι,
το σπίτι – Κάστρο στέκεται ιερό.
Κι οι τρεις λεβέντες λάμπουν κάθε βράδυ
τρίδυμα αστέρια εκεί στον Υμηττό.
Δημοσίευση σχολίου