Σαν σήμερα κρέμασαν το Μουσολίνι! Μόνο του; Όχι, είχε παρέα. Αφού εκτέλεσαν το δικτάτορα μετά από δίκη τον κρέμασαν ανάποδα μαζί με την ερωμένη του Clara Petacci και μερικά ακόμη παλιοτόμαρα μέλη της κυβέρνησης του Σαλό, δηλαδή της προδοτικής κυβέρνησης στη Β. Ιταλία που έγινε μετά την απόβαση των Συμμάχων στη Σικελία. Ήταν κυρίως η Β. Ιταλία υπό την κατοχή των Γερμανών. Κάτι σαν τις δικές μας δοσίλογες κυβερνήσεις του Ράλλη και των άλλων καθαρμάτων.
Αφού οι ίδιοι οι φασίστες έριξαν τον Μπενίτο μετά την απόβαση στη Σικελία, ο βασιλιάς διέταξε να τον μπουζουριάσουν στις 24/7/1943. Όμως οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές τον πήραν κι έφυγαν!
Που λέτε τον πήραν και τον σήκωσαν οι Γερμανοί κι έκανε την κυβέρνηση του Σαλό. Δηλαδή ό,τι του έλεγε ο Χίτλερ. Αλλά επειδή οι ναζί τον πίνανε, δεν κράτησε πολύ, κι ο Μπενίτο μόλις τα πράγματα σκούρυναν, σκέφτηκε να την κάνει. Μα γιατί; Οι δημοσκοπήσεις τον έβγαζαν «καταλληλότερο». Για να φορέσει θηλιά αντί για γραβάτα.
«Στις 27 Απριλίου 1945, λίγο πριν την είσοδο των συμμαχικών στρατευμάτων στο Μιλάνο, ο Μουσολίνι κατευθυνόταν στην πόλη Κιαβέννα μαζί με την ερωμένη του Κλαρέττα Πετάτσι με σκοπό πάει στην Ελβετία». Αλλά τους έπιασαν οι Ιταλοί παρτιζάνοι. Και είχαν πολλά καλά καλό αυτά τα παιδιά. Εκτός του ότι μισούσαν το φασισμό, δεν καταδίκαζαν τη βία. Το έλεγαν «άμα το πιάσουμε το κάθαρμα, θα τον κρεμάσουμε ανάποδα»! Και ήταν συνεπέστατοι.
Το τι γλέντι έγινε! Τρικούβερτο! Τα πτώματα έμειναν άταφα μέρες για να χαρούνε όσο το δυνατό περισσότεροι. Μόλις έμαθε κι ο υπόλοιπος κόσμος το τέλος του Μουσολίνι έγινε χαμός! Κεράσματα, ζητωκραυγές, «άντε και στα δικά σου Χίτλερ» και τέτοια. Ήταν 28/4/1945. Δυο μέρες μετά ο Αδόλφος τινάζει το ξερό του στον αέρα και πάει στο Διάολο να συναντήσει το Μπενίτο. Κι ο κόσμος πανηγύριζε ακόμα μια φορά.
Ένα ποίημα του Σεφέρη που πάει γάντι σε κάθε δικτάτορα:
Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη...
Γαλήνη.
- Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ' αυλάκια·
τ' όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:*
«τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει
«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος
Δημοσίευση σχολίου