Συνομοταξία Δαμανάκη: "όταν ανοίγει η οπτική σου γωνία"

Του Γ.Γ

Δεν είναι κάτι σπάνιο για μένα, και μου συμβαίνει συχνά. Να διαβάσω δηλαδή ένα δημοσίευμα, να μου δημιουργήσει την επιθυμία να το σχολιάσω, και τελικά όταν δω το πόνημα που έγραψα να καταλήξω ότι δεν πρέπει να δημοσιευτεί και να το διαγράψω. 

Ο μοναδικός λόγος είναι ότι όταν αναφέρεσαι σε συγκεκριμένα  γεγονότα, οι αναπόδεικτες προσωπικές μαρτυρίες είναι πάρα πολύ εύκολο να αμφισβητηθούν. Και επειδή, αναγνωρίζω ότι πέρα απ' το υποκειμενικό σκεπτικό μας, είναι προβληματικό να αναφέρουμε βιώματά μας από  συγκεκριμένες καταστάσεις την βασιμότητα δεν μπορείς να τεκμηριώσεις στον δημόσιο λόγο, καλό είναι να το αποφεύγουμε.  

Εκανα αυτή την εισαγωγή γιατί με ερέθισμα ένα δισέλιδο αφιέρωμα-αγιογραφία για την Μαρία Δαμανάκη, που είχε χτες η φυλλάδα "Πρώτο Θέμα", κατανάλωσα αρκετό χρόνο να γράψω ένα σχετικό κείμενο γι' αυτή την κυρία, η οποία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα πόσο προσοδοφόρο είναι το "επάγγελμα πρώην κομμονιστής/ια".  

Και το θέμα δεν είναι ότι η Δαμανάκη υπήρξε ένα απ' τα τρία πιο αγαπημένα παιδιά του Χαρίλαου -τα άλλα δυο ήταν ο Ανδρουλάκης και ο Λαφαζάνης- και σήμερα έχει "διεθνή καταξίωση κινούμενη πλέον μεταξύ Λονδίνου, Μονακό και Αθήνας" προσφέροντας τις υπηρεσίες της σε καπιταλιστικούς οργανισμούς, προφανώς λαμβάνοντας υπέρογκες αμοιβές.

Το ζήτημα είναι ότι η ίδια και οι δυο απ' τους συζύγους της -ο τρίτος ήταν ο Γ. Κιμούλης- εξαργύρωσαν τον τίτλο του πρώην κομμουνιστή για να καταξιωθούν επαγγελματικά. Ο πρώτος ο Δημήτρης Καραγκουλές εκμεταλλεύτηκε τις επαφές του σαν μέλος της Κ.Ε του ΚΚΕ με τις πρώην "σοσιαλιστικές" χώρες, για να είναι σήμερα ο πιο "καταξιωμένος" επιχειρηματίας στον χώρο των  Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Η πορεία του δεύτερου συζύγου της Δαμανάκη, του άθλιου Δανίκα, από τον Ριζοσπάστη και τον 902 στο "Πρώτο Θέμα" είναι γνωστή.

Και αυτές οι περιπτώσεις είναι μόνο ενδεικτικές. Είναι δεκάδες τα "αναγνωρίσιμα" άτομα τα οποία όχι απλώς  εξαργύρωσαν το αριστερό τους παρελθόν αλλά δεν διστάζουν να προκαλούν με δηλώσεις όπως αυτή της Μ. Δαμανάκη: «Δεν είμαι λιγότερο αριστερή απ’ ό,τι ήμουν στα 20 µου, απλώς θεωρώ ότι έχει ανοίξει η οπτική µου γωνία». (Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο συγκρατήθηκα να μην σχολιάσω την συγκεκριμένη δήλωσή της, αναφέροντας γεγονότα που τα ξέρω από πρώτο χέρι...)