Είναι γνωστή, σε γενικές γραμμές η περιπέτεια που πέρασε ο δημοσιογράφος, πριν 11 χρόνια. Υπήρξε ένα απ’ τα εκατοντάδες θύματα της κρατικής καταστολής, το πιο τραγικό, που ένιωσαν στο πετσί και στα πνευμόνια τους την δράση των κατασταλτικών μηχανισμών της μνημονικής κυβέρνησης του ΓΑΠ-Τσολάκογλου.
Ο Μανώλης Κυπραίος έχασε εντελώς την ακοή του από χειροβομβίδα κρότου λάμψης, ενώ ξυλοκοπήθηκε άγρια και από τους μπάτσους, στη διάρκεια μεγάλης διαδήλωσης στο Σύνταγμα. (Είναι κωφός και από τα δύο αυτιά και αντιμετωπίζει σειρά προβλημάτων υγείας -μετατραυματικό στρες, υπολειτουργία λαβυρίνθου, πρόβλημα στη βάδιση-, ενώ έχει υποβληθεί σε δύο επεμβάσεις στο κεφάλι για την τοποθέτηση κοχλιακού εμφυτεύματος)
Δηλώνοντας τον σεβασμό μας σ' αυτόν τον αγωνιστή. θύμα αστυνομικής βίας και πριν παραθέσουμε την ανάρτησή του, θα σας προτείναμε να ακούσετε πώς περιγράφει ο ίδιος την επίθεση που δέχτηκε από μπάτσους η οποίο του δημιούργησε μόνιμη αναπηρία, και την συνέχεια να διαβάσετε το αποτέλεσμα που υπήρξε όταν πάλευε για την δικαστική του.
Αντιγράφουμε:
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μου έμαθαν πως το πιο ατιμωτικό είναι να μην παλέψεις ποτέ για το καλύτερο σε αυτό τον κόσμο. Μια οικογένεια με αντιστασιακή δράση έως το 1974 και πολλούς νεκρούς από την Κοκκινιά έως το Ντάχαου. Εβλεπα και βλέπω πάντα το καλό στους ανθρώπους. Έντεκα χρόνια τώρα προσπαθούν να με τσακίσουν. Εντεκα χρόνια τώρα βρίσκομαι αντιμέτωπος με αυτό τον Γολιάθ που μου πετάει κοτρώνες κι εγώ χαλικάκια.
«Έμεινα 7 μήνες στο κρεβάτι και έκανα κοντά στα 6 χρόνια για να ξαναπερπατήσω χωρίς μπαστούνι»
Μου έχουν καταστρέψει δύο αυτοκίνητα, μου έχουν βάψει το σπίτι με σβάστικες και λυκοπαγίδες, απειλές στα social media και σημειώματα, ξεφουσκωμένα λάστιχα, εκφοβιστικές διαρρήξεις στο σπίτι μου. Έμεινα 7 μήνες στο κρεβάτι και έκανα κοντά στα 6 χρόνια για να ξαναπερπατήσω χωρίς μπαστούνι. Μέσα στα ειδικά παπούτσια μου είχα ρεβύθια ή ρύζι για να περπατάω με ισορροπία. Έκανα 2 πολύωρες επεμβάσεις για να μπει το κοχλιακό εμφύτευμα μέσα στο κεφάλι μου να σκαφτεί το κρανίο και να μπουν βίδες.
Έπρεπε να “γεννηθώ” από την αρχή. Να μάθω να ζω, με χιλιάδες περιορισμούς μέσα στην πιο αφιλόξενη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα για ΑμεΑ. Τα απλά, ένα ποτό, μια ταβέρνα, ένα ανοικτό μέρος στην στην Ελλάδα του ήχου, της θάλασσας και του φωτός μου είναι πια αδύνατο να τα ζήσω λόγω της “απόφασης” δύο αστυνομικών.
Όμως μέσα σε αυτά τα 11 χρόνια κατάφερα να πετύχω αρκετά. Φυσικά δεν μπορώ να ακούσω ξανά μουσική ή φωνές ή να κάνω τις δραστηριότητες που μπορούσα. Το 80% της ημέρας είμαι κωφός, μιας και μέσα στο σπίτι μου το να φορώ το κοχλιακό, πέρα από τα προβλήματα εγκαυμάτων που προκαλεί, μου είναι άχρηστο. Η αξιοπρέπειά μου δεν μου επέτρεπε να σας πω τι πέρναγα (και περνάω).
«Είναι η αξιοπρέπειά μου που δεν με αφήνει να τα παρατήσω»
Έχασα τη μητέρα μου πρόσφατα με τον τελευταίο λόγο της να είναι: “Μείνε όρθιος γιε μου”, χαϊδευόντας μου το κεφάλι για τελευταία φορά. Πέρασα 2 φορές Covid. Όμως όπως σας έγραψα είναι η αξιοπρέπειά μου που δεν με αφήνει να τα παρατήσω. Το χρέος μου απέναντι σε εσάς. Στα πέτρινα χρόνια 2012-2015 μοίραζα φαγητό τις νύχτες στους αστέγους μαζί με τα άλλα παιδιά αυτούς τους αφανείς ήρωες. Αυτά τα υπέροχα κορίτσια κ αγόρια. Κάτω από γέφυρες κ μέσα σε τρώγλες ή εγκαταλελειμμένα σπίτια. Μοιραζόμουν τον πόνο τους. Τα ξεχάσατε… Βρέθηκα στο μεγάλο κύμα των προσφύγων το 2015. Βοήθησα όσο μπορούσα κ μετέφραζα. Ο πόνος και οι δυσκολίες έμπαιναν στην άκρη. Και αυτά είναι όλα μια παρωνυχίδα από όλα αυτά που έχω ζήσει τα τελευταία 11 χρόνια.
Που το κράτος-εκδικητής ακόμη και σήμερα προσπαθεί να με κάνει να γονατίσω. Σε σημείο οι δημόσιες υπηρεσίες μεταξύ τους από τους γιατρούς, πόσο τις εκατό κώφωση άμφω έχω! Να με τρέχουν δεξιά και αριστερά σαν μπαλάκι του τένις και να προσπαθούν να βρουν κάθε δικαιολογία για να καθυστερούν. Από την άλλη έχουν περάσει 6 μήνες για την απόφαση στην έφεση που κατέθεσε το δημόσιο εναντίον μου. Απέναντι σε μια καταδίκη-ορόσημο απέναντι στην αστυνομική βια. Αντί να ζητήσουν συγνώμη συνεχίζουν να “πολεμούν” με λύσσα. Πρέπει να διατηρηθεί – η όπως την βλέπουν εκείνοι -“κρατική ομαλότητα”.
Η δική τους “ομαλότητα” όμως, είναι η δική μας καταστροφή, γιατί κάνουν την έννοια της δημοκρατία “λάστιχο”. Σας τα γράφω όλα αυτά, γιατί νομίζετε πως όλα ανήκουν στο παρελθόν. Όχι δεν ανήκουν στο παρελθόν, δεν ανήκουν στη λήθη, ανήκουν στην ιστορία. Ανήκουν σε όλους μας και ειδικά στις νέες γενιές που βρίσκονται σε αδιέξοδο. Ανήκουν στη δημοκρατία. Ανήκουν σε όλους τους διπλανούς μας συμπολίτες που τα έχουν βάλει με το “θεριό”.
«Να αγαπάτε, να βοηθάτε, να παλεύετε για το καλό και να μη τα παρατάτε ΠΟΤΕ!»
Ανήκουν σε αυτούς τους δημοσιογράφους, φωτορεπόρτερ, τεχνικούς που με τεράστιο προσωπικό κόστος μάχονται για την δημοκρατία και την ανεξάρτητη ενημέρωση. Από την Ελλάδα έως τα πέρατα του κόσμου. Ονειρεύομαι, πριν φτάσει η στιγμή να κλείσω τα μάτια μου ονειρεύομαι να δω έστω κ ένα νέο λουλουδάκι να ανθίζει μέσα στη λάσπη που έχουν βυθίσει αυτή την κοινωνία, αποβλακώνοντάς την με σκοπό να γίνουμε όλοι μια κοινωνία ρομπότ, χωρίς αισθήματα. Μια δαρβινική κοινωνία χωρίς τίποτα το καλό. Βυθισμένη στην ευμάρειά της. Παλέψτε! Το μοναδικό που δεν μπορούμε να κάνουμε είναι αυτό που δεν θέλουμε. Να αγαπάτε, να βοηθάτε, να παλεύετε για το καλό και να μη τα παρατάτε ΠΟΤΕ!»
Δημοσίευση σχολίου