Χτύπησε κόκκινο η αθλιότητα του δημοσιολόγου, πιθανόν αργόμισθου δημόσιου υπαλλήλου, Μπάμπη Παπαπαναγιώτου.

Δεν θα χάσουμε τον χρόνο μας να ασχοληθούμε αναλυτικά με τον δημόσιο υπάλληλο Μπάμπη Παπαπαναγιώτου. Θα παραθέσουμε στο τέλος της ανάρτησης μας ένα βιντεάκι με τον δημοσιογράφο Γιάννη Στρατάκη όπου ξεδιπλώνει την προσωπικότητα του, ενώ για το ήθος και την πολιτική σκέψη αυτού του δημοσιολόγου ρίξτε μια ματιά  σε μια σειρά διαδικτυακές του τοποθετήσεις.

Επιγραμματικά να πούμε ότι είναι ένας από τους πολιτικούς «γενίτσαρους» που ανακαλύπτοντας το «φως το αληθινό», γίνονται «βασιλικότεροι του βασιλέως». Και όπως λέει μια αραβική παροιμία «μην προσπαθείς να μάθεις το γουρούνι να μιλάει ανθρώπινα. Και τον καιρό σου χάνεις και το γουρούνι ενοχλείς». Οπότε ...

Αν και ο Παπαπαναγιώτου θεωρεί τον εαυτό του "ριγμένο", γιατί η κυβέρνηση δεν τον τοποθέτησε διευθυντή του ΑΠΕ-ΜΠΕ, όπως επιθυμούσε και του εξασφάλισε την πιθανόν αργομισθία του τοποθετώντας τον  σύμβουλο επικοινωνίας και Τύπου στον διευθύνοντα σύμβουλο της Κτιριακές Υποδομές ΑΕ (ΚΤΥΠ ΑΕ), (παρακατιανό το κυβερνητικό πόστο από αυτό που θα επιθυμούσε, υποθέτουμε όμως ότι θα είναι αρκετά προσοδοφόρο), φροντίζει όμως καθημερινά με την αρθρογραφία του στον "Ελεύθερο Τύπο" και στο Ιντερνέτ να δείχνει ότι δεν είναι αχάριστος, προς την κυβέρνηση. 

Αντιληπτό είναι δηλαδή, ότι από την στιγμή να εξασφάλισε κι αυτός το παντεσπάνι του "χορηγία" των φορολογουμένων, να κάνει τα "κατά δύναμη" για να ανταποδώσει την ευεργεσία του.  

(Θα δημοσιεύσουμε κάποια στιγμή, σαν παραπολιτικό σχόλιο τι μεσολάβησε και τον έδιωξαν οι συναγωνιστές του από αρθρογράφο της ιστοσελίδας tomanifesto.gr, που σήμερα έχει παρουσία και σαν ημερήσια εφημερίδα).

Επειδή όμως έκανε την αθλιότητα να αναφερθεί στον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ του αφιερώνουμε ένα απόσπασμα απ’ την ιστορική ομιλία του Αρη Βελουχιώτη στην Λαμία τον Οχτώβρη του 1944:

«Κι όταν χτυπήσαμε τα εγκλήματα αυτά και πατάξαμε την προδοσία, αυτοί σαν δεσποινίδες της αριστοκρατίας, που δε βλέπουν γύρω τους τη δυστυχία και την κακομοιριά που βασιλεύει, αλλά συγκινούνται από ένα άρρωστο γατάκι, έμπηξαν τις φωνές και μας κατηγόρησαν ότι σκοτώνουμε.... 

Ναι, σφάξαμε κι είμαστε έτοιμοι να ξανασφάξουμε, αν χρειαστεί. Ποιους όμως σφάξαμε; Εμείς είμαστε πιο πονόψυχοι απ' αυτούς. Απόδειξη είναι ότι εμείς είμαστε κείνοι που τρώγαμε χρόνια τώρα τις καρπαζιές και καταδιωκόμασταν. 

Σφάξαμε κείνους που πρόδιδαν στους καταχτητές τους Έλληνες, κείνους που κλέβανε το λαό και διαπράττανε εγκλήματα».

Και σήμερα υπάρχουν οι προδότες και οι συνεργάτες αυτών που ληστεύουν "νόμιμα" τα λαϊκά στρώματα και τα οδηγούν στην ανέχεια και στην εξαθλίωση. Κι αυτοί δεν είναι άλλοι, παρά όσοι δίνουν άλλοθι στην εγκληματική δραστηριότητα της οικονομικής ολιγαρχίας και του υπηρετικού της πολιτικού προσωπικού.

Είναι αυτοί, που δουλάκια του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, των αιματορουφηχτών της εργατικής τάξης, προσπαθούν να κάνουν τον καταπιεσμένο και εκμεταλλευόμενο λαό να αγαπήσει τις αλυσίδες του, να αποδεχθεί η νέα γενιά ότι δεν έχει δικαίωμα στην επιδίωξη για μια καλύτερη ζωή.

Η ιστορία όμως ποτέ δεν γράφεται ευθύγραμμα και σύμφωνα με τα κελεύσματα του κάθε Παπαπαναγιώτου. Κι όπως έγραφε ο κομμουνιστής ποιητής Γιώργος Κοτζιούλας: "Που θα πάτε, που θα πάτε! / Κομποδιάστε τα κλεμμένα / κρύψτε και τ’ ασημικά σας να τα χαίρεται η σκουριά / Θα 'βγουμε κι’ εμείς παγάνα, θα σας εύρουμε ως τον ένα, / και στην πόλη μέσα αν είστε και στ’ απόμερα χωριά".