μαύρη κι άραχλη ζωή
φασιστάδες μαύροι δράκοι
μας πατήσανε τη γη.
Σφάζουν δέρνουν, σφάζουν δέρνουν κι ατιμάζουν
και μας καίνε τα χωριά
κι ότι βρουν όλα τ' αρπάζουν
μαθημένοι στην κλεψιά.
Οι παραπάνω στίχοι ενός ανώνυμου στιχουργού, που σ' αυτό το βίντεο τους ακούμε από τον Μίκη Θεοδωράκη με μελοποίηση βασισμένη σε ένα λαϊκό Ρωσικό τραγούδι, μας περιγράφουν την κατάσταση που υπήρχε όταν ο λαός μας στέναζε κάτω από την Γερμανική κατοχή.
Ηταν, λοιπόν, σαν σήμερα, 1η Ιούνη του 1944 όταν το ΕΑΜ, και ο ΕΛΑΣ σαλπίζουν το σύνθημα. «Ούτε σπυρί στάρι στους κατακτητές». Κι αυτό σήμαινε την έναρξη της «Μάχης της Σοδειάς», στον Θεσσαλικό κάμπο.
Ο βασανισμένος λαός μας έχοντας δίπλα του τους αντάρτες του ΕΛΑΣ ρίχνονται στη μάχη κατά των Γερμανών κατακτητών, οι οποίοι μαζί με τα ντόπια τομάρια που συνεργαζόταν μαζί τους, ήθελαν να ληστέψουν τον ιδρώτα και το αίμα των Ελλήνων αγροτών.
Ξωμάχοι της γης, αντάρτες, τσομπάνηδες, ΕΠΟΝίτες και ΕΠΟΝίτισσες έδωσαν εκατοντάδες μάχες για να παραμείνει το σιτάρι στα χέρια του λαού. Για να έχει να φάει η φτωχολογιά, να συντηρηθεί ο ΕΛΑΣ, να στερηθεί η γερμανική πολεμική μηχανή από πολύτιμα γι' αυτή εφόδια.
Εμείς κρίναμε σκόπιμο να παραθέσουμε την εισαγωγή από το ρεπορτάζ του Κώστα Βιδάλη, που πρωτοδημοσιεύτηκε στις εκδόσεις Ρήγα από το ΕΑΜ Θεσσαλίας όπου ο κομμουνιστής δημοσιογράφος περιγράφει την κατάσταση που επικρατούσε και τους αγώνες τμημάτων του ΕΛΑΣ εναντίον του κατακτητή και των ταγματασφαλητών που είχαν στόχο να διασωθεί η σοδειά του Θεσσαλικού κάμπου από τα νύχια τους.
(Με την πρώτη ευκαιρία θα παραθέσουμε και την συνέχεια του κειμένου του Κ. Βιδάλη. Η σύνταξη και η ορθογραφία είναι του προτύπου και οι υπογραμμίσεις δικές μας)
Η μάχη θρίαμβος
Η μάχη για τη σοδειά είναι μιά μορφή αυτού του αγώνα για τη ζωή. Χωρίς τη σοδειά ούτε οι χωριάτες του κάμπου, ούτε οι οικογένειες τους, ολόκληρη η Ελληνική αγροτιά, θα μπορούσε να ζήσει. Από τη σοδειά περιμένουν οι θεσσαλοί του κάμπου, οι ορεινοί, οι πληθυσμοί των θεσσαλικών και των άλλων πόλεων και γενικότερα ο Ελληνικός λαός.
Ο θεσσαλικός κάμπος είναι προ παντός σήμερα η μάνα από την οποία περιμένουν τα παιδιά της, τα βουνά, η Αθήνα, ο Πειραιάς, ο Βόλος, ακόμα η Ηπειρος, η Πελοπόννησος, τα νησιά. Και ακόμα από τη Θεσσαλία - προ παντός από τη Θεσσαλία - περιμένουν οι αντάρτες μας - ο εθνικός στρατός ΕΛΑΣ - να τραφούνε.
Χωρίς τη σοδειά του θεσσαλικού κάμπου το αντάρτικο της Θεσσαλίας, της Ηπείρου, και μέχρι ενός σημείου της Στερεάς, δεν θα μπορούσε να σταθεί, να πολεμήσει τους Γερμανούς και τους προδότες, να λευτερώσει την πατρίδα. Με δυό λόγια: από τη θεσσαλική σοδειά, μά και γενικότερα από την Ελληνική σοδειά, εξαρτάται οικονομικά ολόκληρος ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του λαού μας.
Οι αντάρτες μας, οι εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις μας, μα και ο λαός μας από πουθενά σχεδόν αλλού δεν περιμένει, έξω από την ίδια την παραγωγή του, τη σοδειά του. Η Θεσσαλία είναι η κεντρική αποθήκη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Ακριβώς γιατί έχει αυτή τη μεγάλη και εξαιρετική σημασία η σοδειά και ειδικότερα η θεσσαλική σοδειά, οι καταχτητές μαζί με την προδοτική Κυβέρνηση Ράλλη καί τά όργανά τους, τούς Εασαδίτες, Ε.Ε.Ε., τους γερμανοτσολιάδες και όλη τη φάρα των προδοτών - κακούργων, θέλησαν να αρπάξουν τη σοδειά, να ληστέψουν το βιός του χωριάτη. Με το άρπαγμα της σοδειάς κοντά στα άλλα μέτρα πείνας, ήθελαν να πετύχουν ό,τι δεν κατάφεραν με την τρομοκρατία, με τα καψίματα κλπ. Ηθελαν με την πείνα να εξαθλιώσουν το λαό, να τον αλητοποιήσουν. Και ο αλήτης κατρακυλάει κάθε μέρα και περισσότερο μέσα στην άβυσσο του εξευτελισμού. Γίνεται ικανός για κάθε είδους ατιμία, προδοσία καί ανίκανος για αντίσταση, για αγώνα. Με το άρπαγμα της σοδειάς ήθελαν να μεταβάλουν ολόκληρο τον Ελληνικό λαό σε Εασαδίτες, σε Τριεψιλίτες, σε Ράλληδες, σε προδότες.
Μα έξω από το βασικό αυτό σκοπό, η καμάρα των γερμανών και των προδοτών, στο άρπαγμα της σοδειάς βλέπει την πλούσια αγελάδα, που θάρμεγε για να αποκτήσουν περιουσίες, να αυξήσουν οι άλλοι τα πουγγιά τους σε λίρες, να κάνουν τη μαύρη αγορά, παρέα με τούς γερμανούς.
Μέσα στην άρρωστη και εγκληματική φαντασία τους η «συγκέντρωση» στα 1942 με τις κλεψιές, με το νταραβέρι της μαύρης αγοράς, φαινότανε μικρή λεπτομέρεια. Τώρα θα έκαναν πιο μεγάλη μπάζα, τώρα θα σωζόντουσαν για όλα τους τα χρόνια. Η τώρα θα τα κατάφερναν ή ποτέ. Οι καιροί δεν τους περίμεναν.
Ο Κόκκινος Στρατός στην ανατολή και οι σύμμαχοι στη δύση προχωρούν ακάθεκτοι προς τη Γερμανία. Και είχαν όλοι τους, γερμανοί, εασαδίτες, τριεψιλίτες, όλα τα καθάρματα και η βρώμα του θεσσαλικού βάλτου, ανασκουμπωθεί για τη μεγάλη επιχείρηση της ληστείας, την αρπαγή της σοδειάς.
Ταυτόχρονα οι καταχτητές, ακολουθώντας την ταχτική μ’ ένα σμπάρο δυό τριγόνια, ήθελαν να αρπάξουν τα στάρια μας, τη σοδειά μας, να τα στείλουν στή Γερμανία - ο θάνατος των Ελλήνων είναι η ζωή των Γερμανών.
Τις απέραντες και πλούσιες πεδιάδες της Ουκρανίας δεν πρόκαναν να τις ληστέψουν για μια φορά ακόμα - τις έχασαν οριστικά. Ο Κόκκινος Στρατός απάλλαξε την πατρίδα του από τη φάρα των χιτλερικών. Η ακρίδα αυτή της ανθρωπότητας δεν καταστρέφει πια τη Σοβιετική πατρίδα. Μόνο από τις πεδιάδες των κατεχόμενων χωρών μπορούσαν ν’ αρπάξουν τα στάρια. Τις πατρίδες των υπόδουλων λαών είχαν ακόμη στο χέρι. Και έθαλαν μπρος. Η Ελλάδα, με τα στάρια της Θεσσαλίας της, της Μακεδονίας, του κάμπου της Λαμίας, θα ζούσε τους γερμανούς ληστές, τη Γερμανία.
Ομως οι απάνθρωποι και ληστρικοί αυτοί λογαριασμοί των χιτλερικών και των οργάνων τους γινόντουσαν, χωρίς το μεγάλο ξενοδόχο, τον Ελληνικό λαό και την οργανωμένη ένοπλη πρωτοπορεία του - τον εθνικό στρατό ΕΛΑΣ.
Λαός και στρατός, σφιχταγκαλιασμένοι σε ένα ενιαίο άρρηχτο σύνολο, έδωσαν τη ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΣΟΔΕΙΑΣ, τη μεγαλειώδη αυτή μάχη, που θα μείνει μέσα στην ιστορία της νέας Ελλάδας σαν παράδειγμα της θέλησης του λαού μας να ζήσει, να λευτερωθεί. Και η μάχη αυτή κατάληξε σ' ένα πραγματικό θρίαμβο, για τον οποίο θα μιλάνε οι κατοπινές γενιές με υπερηφάνεια και σεβασμό. Μέσα στην ιστορία του εθνικοαπελευθερωτικου αγώνα η μάχη της σοδειάς θα πάρει μια εξέχουσα θέση και θα γραφεί στις χρυσές σελίδες της.
Δημοσίευση σχολίου