Είναι συγκλονιστικό το γράμμα που έγραψε, λίγες ώρες πριν οδηγηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα, μια απ' τις πιο ηρωικές μορφές του κομμουνιστικού κινήματος, μια ακόμη αλύγιστη του ταξικού αγώνα. Η Κούλα Ελευθεριάδου, γραμματέας της Αχτιδικής Επιτροπής Ανατολικών Συνοικιών Θεσσαλονίκης.
Το ντοκουμέντο αυτό που έγραψε μια μορφή, που βρίσκεται στο δικό μας εικονοστάσι των αγίων, και το δημοσίευσε ο "Ριζοσπάστης", σαν σήμερα 13 Ιούνη του 1947, σας το παραθέτουμε παρακάτω.
Πριν απ' αυτό όμως να αναφέρουμε δυο λόγια γι' αυτή την ηρωίδα μας.
Η αλησμόνητη συντρόφισσα σε όλο το διάστημα του αγώνα ενάντια στους κατακτητές και τους συνεργάτες τους, καθώς και σε όλη τη διάρκεια της δίκης, στάθηκε αγέρωχη, ακλόνητη και πιστή στα ιδανικά της.
Ύστερα από τη μεγαλειώδη διαδήλωση της 25ης Μαρτίου 1944 για τον εορτασμό της εθνικής επετείου, η Κούλα συλλαμβάνεται από άνδρες της Ειδικής Ασφάλειας και ταγματασφαλίτες που την παραδίδουν για ανάκριση στον αιμοβόρο τύραννο της κατοχής Παρθενίου. Στα χέρια του δήμιου αυτού, η Κούλα υπέστη φοβερά βασανιστήρια. Παρ΄ όλα αυτά όμως δεν λύγισε και οι ανακριτές της δεν κατάφεραν να της αποσπάσουν καμιά ομολογία, ούτε λέξη για τους συντρόφους της και τον μηχανισμό της ΕΠΟΝ.
Η Κούλα Ελευθεριάδου στον ανθό της νιότης της, μια αγωνίστρια μόλις 23 χρονών, με το χαμόγελο στα χείλη κι' αλύγιστη θα βαδίσει από τις φυλακές Επταπύργιου για το απόσπασμα, στο πευκόδασος του Αγίου Παύλου.
Στην εκτέλεση παρίσταται και ο βασιλικός επίτροπος Ταμβακάς που της διαβάζει την καταδικαστική απόφαση. Η Κούλα στα τελευταία της λόγια θα χτυπήσει στο πρόσωπο με ένα φλογερό κατηγορώ τους πρωταίτιους της κατάντιας του ελληνικού λαού και στον Ταμβακά θα πει ότι θα πληρώσει κάποτε για τα εγκλήματά του. Αμέσως ο Βασιλικός Επίτροπος θα προστάξει το πυρ. Όμως η Ελευθεριάδου δεν θα πεθάνει αμέσως, καθώς μερικοί στρατιώτες του εκτελεστικού αποσπάσματος δεν έριχναν εναντίον της αλλά στον αέρα. Την χαριστική βολή, της την έδωσε ο ίδιος ο Ταμβακάς.
Στο γράμμα που έστειλε την παραμονή της εκτέλεσής της στην οικογένειά της, γράφει:
Ο θάνατος μου ίσως σας φανεί ένα γερό χτύπημα. Ομως αν το καλοσκεφτείτε θα βρείτε ότι καλύτερα που πεθαίνω για τα ιδανικά μου, που είναι τα ιδανικά όλων των εργαζομένων. παρά να ζήσω προδίδοντας το κόμμα μου, που στέκει πρωτοπόρο και καθοδηγεί τον λαό στην πάλη για εθνική ανεξαρτησία και λαίκή λευτεριά.
Είμαι περήφανη γιατί πεθαίνω σα λαϊκή αγωνίστρια και μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ.
Στερνή μου επιθυμία για σας είναι να πονέσετε, να αγαπήσετε και να δώσετε ότι μπορείτε στο Κόμμα που παλεύει για τα καθολικά λαϊκά συμφέροντα, στο κόμμα που έλαχε και σε μένα η τιμή να είμαι μέλος του.
Πέστε σε όλες τις γνήσιες Κομμουνίστριες, Εαμίτισσες, Επονίτισσες και όλες τις Δημοκράτισσες που παλεύουν για τα δικαιώματα και τη χειραφέτηση της Ελληνίδας, ότι τα φονικά βόλια του νεοφασισμού που τρύπησαν το στήθος μου, τους βάζουν καινούργια καθήκοντα για την οικονομική, πολιτική και κοινωνική απελευθέρωση της Ελληνίδας.
Μην κλαίτε για τον χαμό μου. Δεν χάθηκα. Εκτελώντας το εθνικολαϊκό κομματικό μου καθήκον πότισα και εγώ με το λιγοστό μου αίμα το δέντρο της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής ενότητας και λευτεριάς.
Να συνεχίστε να προσφέρετε ότι μπορείτε στο Κόμμα με τη βεβαιότητα ότι εκπληρώνετε με τη σειρά σας το καθήκον για την πραγμάτωση των ιδανικών που με ανέβασαν στη μεγάλη τιμή να πεθάνω γι' αυτά.
Στεριώστε γερά τα πόδια σας στο έδαφος που πατάτε κι ακολουθήστε με συνέπεια το δρόμο που άνοιξαν χιλιάδες αγωνιστές.
5/5/47
Πολλά, πολλά φιλιά
ΚΟΥΛΑ
Δημοσίευση σχολίου