Ο Μαλατέστα πίστευε ότι η αναρχική επανάσταση θα ερχόταν σύντομα, και ότι η βία θα ήταν απαραίτητο συστατικό από την στιγμή που το κράτος βασιζόταν ολοκληρωτικά στον βίαιο εξαναγκασμό.
Ο Μαλατέστα, σύμφωνα με αυτή τη λογική, υποστήριζε τη βία ως απαραίτητο μέρος της χειραφέτησης της εργατικής τάξη.
Πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του εξόριστος από την Ιταλία και πάνω από μια δεκαετία στη φυλακή για τις απόψεις του ενώ από μικρός έδειξε τις διαθέσεις του απέναντι στην εξουσία. Από τα δεκατέσσερά του χρόνια, συνελήφθη από τις αρχές, επειδή έγραψε ένα «αναιδέστατο» γράμμα στον βασιλιά Βίκτωρα-Εμμανουήλ Β’ προκειμένου να διαμαρτυρηθεί για την αδικία που επικρατούσε στην περιοχή.
Ο ιστορικός και βιογράφος του Μαλατέστα Τζιαμπιέτρο «Νίκο» Μπέρτι, αναφέρει: «Ο Μαλατέστα είναι ο μεγαλύτερος επαναστάτης της εποχής του, αυτό είναι δεδομένο. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, αναφορικά με το ηθικό του βάρος, είναι κι ένας από τους μεγαλύτερους ανθρώπους της εποχής του, συγκρινόμενος μ’ έναν Γκάντι, έναν Τολστόι, μ’ αυτούς τους γίγαντες του 19ου και 20ού αιώνα … Πως μπορούμε ν’ αρνηθούμε αυτό το μεγαλείο; Σαφώς ο Μπακούνιν επινόησε τον αναρχισμό, αλλά ο Μαλατέστα είναι ο ολοκληρωμένος αναρχικός και ακόμη ο πλέον σύγχρονος, και το αναρχικό κίνημα και ο αναρχισμός θα ήταν αδιανόητα χωρίς αυτόν».
Την βιογραφία και αρκετά από τα έργα του Μαλατέστα εύκολα κάποιος μπορεί να τα εντοπίσει στο διαδίκτυο.
Εμείς παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το κεφάλαιο "Το πρόβλημα της αγάπης και του έρωτα" που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του "στο δρόμο για την αναρχία"
Η ζήλια, αν την πάρουμε με την καλύτερη σημασία της λέξης, φαίνεται ότι αποτελεί, και γενικά αποτελεί πραγματικά, ένα με τη αγάπη.
Θλιβερό ίσως γεγονός, δεν μπορεί όμως ν' αλλάξει με διάταγμα, για όσους τουλάχιστον την αισθάνονται.
Για μας, η αγάπη και ο έρωτας είναι πάθη που κρύβουν μέσα τους τραγωδίες. Αυτές οι τραγωδίες δεν
θα μετατραπούν υποχρεωτικά σε πράξεις βίας και κτηνωδίας. Αν ο άνθρωπος σεβόταν την ελευθερία των άλλων, αν ήταν αρκετά κύριος του εαυτού του ώστε να καταλάβαινε ότι ένα κακό δεν διορθώνεται μ' ένα κακό μεγαλύτερο, κι αν η κοινή γνώμη δεν είχε πια, όπως έχει σήμερα, μια νοσηρή συμπάθεια για τα εγκλήματα πάθους... ο χωρισμός δεν θα ταν λιγότερο θλιβερός.
Οσο οι άνθρωποι θα έχουν τα αισθήματα που αισθάνονται τώρα - και δεν νομίζουμε ότι ένας πολιτικός και οικονομικός μετασχηματισμός της κοινωνίας θα αρκούσε για να τα μεταβάλλει ριζικά - η αγάπη θα φέρνει ταυτόχρονα μεγάλες χαρές και μεγάλες λύπες. Θα ήταν δυνατό να τις μικρύνουμε και να τις αμβλύνουμε αν εξαλείφαμε όσα αίτιά τους μπορούσαμε, η ολοκληρωμένη τους καταστροφή, όμως, θα ήταν αδύνατη.
Είναι αυτό λόγος για να μη δεχτεί κάποιος τις ιδέες μας και να παραδεχτεί την τωρινή κατάσταση: Θα φερνόταν τότε σαν κάποιον που, μη μπορώντας ν' αγοράσει ακριβά ρούχα, θα ήθελε να μείνει γυμνός, ή σαν κάποιον που, μη μπορώντας να τρώει κάθε μέρα ορτύκια, δεν θα έτρωγε ούτε ψωμί ή σαν το γιατρό που, αφού η σημερινή ιατρική επιστήμη, είναι ανήμπορη απέναντι σε κάποιες αρρώστιες, θα αρνιόταν να θεραπεύσει κι εκείνες που θα μπορούσε.
Ας καταργήσουμε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ας χτυπήσουμε την κτηνώδη στάση του άντρα που θεωρεί τον εαυτό του αφέντη της γυναίκας, ας σβήσουμε τις θρησκευτικές, κοινωνικές και πολιτικές προκαταλήψεις, ας εξασφαλίσουμε σ’ όλους, άντρες, γυναίκες και παιδιά, την καλοπέραση και την ελευθερία, ας επεκτείνουμε σ' όλους την εκπαίδευση, κι έπειτα θα μπορούμε δικαιολογημένα να χαιρόμαστε αν τα μόνα δεινά που θα μείνουν θα είναι τα δεινά του έρωτα και της αγάπης.
Κι ύστερα, όσοι θα 'ναι άτυχοι στον έρωτα, θα μπορούν να γυρεύουν άλλες χαρές, γιατί δεν θα υπάρχουν πια, όπως σήμερα, σαν μοναδικές παρηγοριές για τους περισσότερους ανθρώπους ο έρωτας και το αλκοόλ.
Δημοσίευση σχολίου