Δυο σκέψεις αφορμή το δημοψήφισμα του 2015 που έγινε σαν σήμερα

Του Γιώργη Γιαννακέλλη

Ελάχιστη σημασία έχει για μένα τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος ότι όντως της 5ης Ιούλη 2015 "πονάει την δεξιά", γιατί "το 62% των ψηφοφόρων δεν φοβήθηκε",  Αυτό που είναι άξιο αναφοράς είναι η επική κυβίστηση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ  που μετέτρεψε μέσα σε λίγος ώρες το "ΟΧΙ" σε "ΝΑΙ".

 Μιλώντας με αστικούς όρους θα λέγαμε ότι αυτό το γεγονός αποτέλεσε τη μεγαλύτερη συνταγματική εκτροπή που γνώρισε η Ελλάδα στη διάρκεια της οκτάχρονης μαύρης περιόδου των Μνημονίων και της Λιτότητας, 

Προφανώς για μας αυτό έχει μηδαμινή αξία. (Και με τη ευκαιρία δείτε το βίντεο με μια ορθή τοποθέτηση που είχε κάνει πριν δεκαετίες η τότε γ.γ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, για το αστικό σύνταγμα, μιλώντας σε προεκλογική συγκέντρωση του κόμματός της). 

 Είναι ευκαιρία να σημειώσω κάποια πράγματα και σαν ιστορική εμπειρία.

Πιθανόν να θυμάστε την στάση που κράτησαν τα κόμματα, στο δημοψήφισμα του 2015.
Οι πολιτικοί «γερμανοτσολιάδες» της ΝΔ, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ, έχοντας δίπλα τους, όλους τους βαρόνους των media, τα "έδωσαν όλα" για να επικρατήσει το "ΝΑΙ", ενώ του ΚΚΕ επέλεξε να συστήσει στον λαό να εκφραστεί με άκυρο, λευκό, αποχή.

Κάποιες οργανώσεις τις εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς τάχτηκαν -όμως κι εγώ- υπέρ της αποχής ενώ άλλες βρέθηκαν και μάλιστα μαχητικά στο στρατόπεδο του "ΟΧΙ".

Τα στελέχη του τότε κυβερνητικού κόμματος στάθηκαν αναιμικά υπέρ του "ΟΧΙ"με τον Αλέξη Τσίπρα να παρουσιάζεται με επιχείλιο έρπη στις τηλεοπτικές οθόνες, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να πείσει το εκλογικό σώμα ότι η επικράτηση του "ΟΧΙ" δεν πρόκειται να επιφέρει ρήξη με την Ε.Ε., είναι ένα "διπλωματικό χαρτί" .... 

Δεν μπορεί να ξέρουμε αν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος αιφνιδίασε τον τότε πρωθυπουργό, όπως ισχυρίστηκε ο Βαρουφάκης,  
Θυμόμαστε όμως μια αποστροφή της ομιλία που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας απευθυνόμενος στο ακροατήριο της  Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ, λίγες μέρες μετά: «Μας τιμάει και είμαστε υπερήφανοι που δώσαμε την δυνατότητα να εκφραστεί, αυτό το γαμώτο του ελληνικού λαού, επιτρέψατε μου την έκφραση, για όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία 40 χρόνια που εκφράστηκε με το 62% του "ΟΧΙ" στο δημοψήφισμα».

Την κατάληξη της "έκφρασης του λαού", την γνωρίζεται. Ηταν η ίδια μ' αυτή που περιέγραφε ο αείμνηστος γελοιογράφος Βασίλης Χριστοδούλου, όταν σχολίαζε τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος που είχε κάνει το καθεστώς της Απριλιανής χούντας, το 1973
για την ανακήρυξη της «δημοκρατίας».
Ο Β. Χριστοδούλου τότε εργαζόταν στην εφημερίδα «Βραδυνή». Δημοσίευσε, λοιπόν τότε ένα σκίτσο το οποίο παρίστανε ένα Κρητικό λυράρη που χάζευε μια κάλπη κι έλεγε την μαντινάδα: «Μαθές δεν εματάγινε τέτοιο κουτί ρημάδι, "ΌΧΙ" να ρίχνεις το πρωί, να βγαίνει "ΝΑΙ" το βράδυ …».

Δεν χρειάστηκε παρά λίγος καιρός μετά το δημοψήφισμα για να καταρριφθούν οι αυταπάτες που υπήρχαν σε κάποιους για τον "μεγάλο ηγέτη".

Ο Τσίπρας και το κόμμα του, λειτούργησαν σύμφωνα με τις επιταγές της σοσιαλδημοκρατίας.
Υπέγραψαν και υπηρέτησαν με απόλυτη αφοσίωση το τρίτο μνημόνιο, οδηγώντας στα τάρταρα το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων. Παράλληλα υποθήκευσε ολόκληρη την περιουσία της χώρας για έναν αιώνα (!) εγκληματώντας συνειδητά με την προπαγάνδα ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση και το euro είναι µονόδροµος. 
Κι αυτό είχε και σαν αποτέλεσμα να τελματώσει ακόμα περισσότερο το όποιο εργατολαϊκό κίνημα υπήρχε.

Απέκτησε όμως και συμπάθειες ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Η Μέρκελ τον λάτρεψε, ο "διαβολικός Τραμπ" έπινε νερό στο όνομα του, ενώ ο δολοφόνος Νετανιάχου, του κράτους- τρομοκράτη, τον θεωρούσε καλό του φίλο.

Και ταυτόχρονα "ανάστησε" την δεξιά, με αποτέλεσμα να παρακολουθούμε τρία χρόνια τώρα έναν κυβερνητικό βηματισμό που μας οδηγεί στην παλιννόστηση ενός δεξιού σκληρού κράτους, με μετεμφυλιακά χαρακτηριστικά.

Μπορεί να είναι πλεονασμός αλλά θα επαναλάβω, τηλεγραφικά, κάποιες πάγιες "παλαιοκομμουνιστικές" απόψεις μου, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι κάποιους συντρόφους μου, ειδικά απ' τον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δεν θα τους βρουν σύμφωνους.

Οι εκλογικοί συσχετισμοί καθώς και τα όποια αποτελέσματα εκλογικών διαδικασιών δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία από κοινωνική-ταξική άποψη.
Ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός θα γίνει επαναστατικά και ένοπλα ή δεν θα υπάρξει. 

Στο ερώτημα επίσης αν πρέπει ή όχι οι κομμουνιστές και οι επαναστάτες να συμμετέχουν σε τέτοιες αναμετρήσεις έχω τοποθετηθεί και από προηγούμενες αναρτήσεις μου.
Σύμφωνα με τον Λένιν πρέπει να αξιοποιείται κάθε δυνατότητα, συνεπώς και η συμμετοχή μας στις εκλογές, για να πηγαίνει ένα βήμα μπροστά το ταξικό κίνημα, αλλά στις δεδομένες πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις είναι θέμα οπτικού πεδίου του καθένα μας, αν όντως η συμμετοχή μας στις όποιες εκλογές πηγαίνει το κίνημα μπροστά. 

Π.χ. ο Λένιν στον βιβλίο του "Αριστερισμός η παιδική ασθένεια του κομμουνισμού" απευθυνόμενος στους Γερμανούς αριστερούς τους ασκούσε κριτική για την απέχθεια τους στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό γράφοντας:, "Όσο καιρό δεν θα έχετε τη δύναμη να διαλύσετε το αστικό κοινοβούλιο και οποιοδήποτε αντιδραστικό ίδρυμα άλλου τύπου, είστε υποχρεωμένοι να δουλεύετε μέσα σ’ αυτά, ακριβώς γιατί εκεί μέσα υπάρχουν ακόμη εργάτες που τους έχουν αποβλακώσει οι παπάδες και η αποπνικτική ατμόσφαιρα των απομακρυσμένων χωριών. Διαφορετικά κινδυνεύετε να γίνετε απλούστατα φαφλατάδες". (Είναι το βασικό αλλά όχι μοναδικό απόσπασμα του Λένιν που χρησιμοποιούν σχεδόν όλες οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς για να δικαιολογούν την συμμετοχή τους στις εκλογές).

Βασικά αυτό το επιχείρημα είναι γελοίο. Κι αυτό για πολλούς λόγους. Ο Λένιν στην συγκεκριμένη μπροσούρα του έκανε κριτική στις θέσεις που είχαν οι «επαναστάτες» ηγέτες της II Διεθνούς, σαν τον Κάουτσκι στη Γερμανία, τον Ότο Μπάουερ και τον Φρίντριχ Άντλερ στην Αυστρία, Αναφερόταν πάντα σε συγκεκριμένες καταστάσεις που υπήρχαν σε μια δεδομένη στιγμή 

Όπως μας έλεγε πάλι ο μεγάλος αυτός θεωρητικός μας, η «ζωντανή ψυχή του μαρξισμού» είναι η «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης», οπότε μ’ αυτή την αντίληψη, πυξίδα, πρέπει να καθορίζουμε αν είναι σκόπιμο ή όχι να συμμετέχουμε σε τέτοιες διαδικασίες. 

Και στην τελική όλες οι ομάδες που κατεβαίνουν σήμερα στις εκλογές έχουν καμιά πιθανότητα να αποκτήσουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση; Και άντε να πούμε ότι είχαν. Μέσα στο κοινοβούλιο "υπάρχουν ακόμη εργάτες που τους έχουν αποβλακώσει οι παπάδες και η αποπνικτική ατμόσφαιρα των απομακρυσμένων χωριών" και θα πάλευαν για να ... αποβλακωθούν; Μην τρελαθούμε και εντελώς.

Για να κλείσουμε όμως. Tα όσα ακολούθησαν μετά την εκδήλωση της "λαϊκής βούλησης" στο δημοψήφισμα του 2015 μας δίνουν την ευκαιρία να σκεφτούμε που οδηγεί η λογική της "ανάθεσης" όταν αυτή εκφράζεται και μέσα από εκλογικές διαδικασίες.

Εξυπακούεται ότι θα επανέλθω με αρκετά σχετικά κείμενα την προεκλογική περίοδο.