Αφήγηση:"... Μετά τα γεγονότα τα σχετικά με το Σήφη λάβαμε την απόφαση να έχομε τ’ Ανώγεια σαν μόνιμο λημέρι και να χτυπιέται κάθε Γερμανός που θα τολμούσε ν’ ανέβει στο χωριό.
Εφτιάξαμε τρία φυλάκια από τα οποία θα υπήρχε πιθανότητα να περάσουν οι Γερμανοί: Στου Ξυλογιάννη το Δέτη, στο Μεσιλί και στη Βρύση της Λαγάρας.
Εστείλαμε τους αιχμαλώτους Γερμανούς και Ιταλούς στο λημέρι, ανακοινώσαμε την απόφασή μας στον Ποδιά για την εγκατάσταση του ΕΛΑΣ μονίμως στ’ Ανώγεια και εζητήσαμε να έλθουν κι αυτοί κάτω. Συγχρόνως ειδοποιήσαμε τον καπετάν Λεμαντά να έρθουν κι αυτοί από το Ρέθυμνο. Εφτασαν και το αντάρτικο του Ρεθύμνου και του Ψηλορείτη.
Εγώ με τους αντάρτες που είχα μαζί μου έμενα στην Αγία Παρασκευή Ανωγείων. Εκεί με πλησίασε ο Χριστόδουλος Σμπώκος και ο Νικολής Σταυρακάκης. Μου είπαν πως, μια που μέχρι τότε είχαμε ενεργήσει αυτόβουλα, αν θέλαμε, θα ήταν δυνατόν από ‘κει κι έπειτα να έχομε συνεργασία με τους εθνικόφρονες.
Εγώ, ολίγον απογοητευμένος από την εχθρική στάση απέναντί μας μέχρι τότε, του είπα: “Εμείς ποτέ δεν επαύσαμε να επιδιώκομε τη συνεργασία σας, αλλά εσείς πάντοτε φανήκατε καχύποπτοι και διστακτικοί απέναντί μας. Και αν επιθυμείτε, συνεργασία θα την έχετε”.
Την ίδια μέρα, αφού είχε έλθει το αντάρτικο του Ψηλορείτη και του Ρεθέμνου, αυτοί εκάλεσαν σύσκεψη. Η σύσκεψη έγινε στο Περαχώρι. Εμένα δεν με άφησαν να πάω.
Στη σύσκεψη αυτή έλαβε μέρος ο Ποδιάς, ο Κώστας Μαμαλάκης και ο Γιάννης Σμπώκος. Η απόφασή μας για εγκατάσταση στ’ Ανώγεια μονίμως του ΕΛΑΣ εστηρίζετο στην διαπίστωση ότι οι Γερμανοί θα έκαιγαν τ’ Ανώγεια.
Πρώτον διότι τ’ Ανώγεια ήτανε σχεδόν μόνιμο καταφύγιο των ανταρτών του ΕΛΑΣ. Δεύτερον ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου