Εκεί, που οι μνήμες μιας άνευ προηγουμένου σφαγής είναι παρούσες, ζωντανές.
Εκεί που, σαν σήμερα, στις 16 και 18 Σεπτεμβρίου του 1982, στη μέση του εμφυλίου πολέμου του Λιβάνου και λίγους μήνες μετά την εισβολή του Ισραήλ στη χώρα, εκατοντάδες Φαλαγγίτες χριστιανοί, συνεργάτες των Ισραηλινών και σε συνεργασία με τον ισραηλινό στρατό, σφαγιάζουν περίπου 2.000 Παλαιστινίους πρόσφυγες, κυρίως παιδιά, ηλικιωμένους και γυναίκες, τις οποίες πρώτα βιάζουν.
Ένα διαρκές έγκλημα, αφού ουδείς τιμωρήθηκε.
Χαρακτηριστικό είναι, ότι ο επικεφαλής των σφαγέων Φαλαγγιτών Ελί Χομπέϊκα, σκοτώθηκε σε βομβιστική ενέργεια στη Βηρυτό, στις 24/1/2002, μια ημέρα μετά την δημόσια δήλωσή του, ότι επρόκειτο να καταθέσει ως μάρτυρας κατά του Αριέλ Σαρόν, σε δίκη εναντίον του ύστερα από προσφυγή 23 επιζόντων Παλαιστινίων στα Βελγικά Δικαστήρια... Τυχαίο; ίσως..
Για τον Αριέλ Σαρόν ακόμη και εσωτερική έκθεση της ισραηλινής κυβέρνησης του καταλογίζει «έμμεση ευθύνη» για τον θάνατο περίπου 1.000 Παλαιστινίων αμάχων, άσχετο, αν μετά από κάποια χρόνια όλα ξεχάστηκαν..
Όχι για μας όμως!
Σάμπρα και Σατίλα, ζωντανά μνημεία φρίκης και ατιμωρησίας
Σάμπρα και Σατιλα, εκεί που τις τέντες αντικατέστησε μια παραγκούπολη για να στεγάσει τους εδώ και δεκαετίες χιλιάδες Παλαιστίνιους πρόσφυγες
Σάμπρα και Σατιλα, εκεί που τα παιδιά γεννήθηκαν με τις οδύνες της σφαγής και παίζουν ανέμελα στον καταυλισμό που ενοπλοι μαχητές φυλάνε με το κοινό όνειρο να ζήσουν σαν άνθρωποι στο δικό τους τόπο, στην Παλαιστίνη.
* φωτό προσωπικού αρχείου από επίσκεψη στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα.
Διαβάστε επίσης:
Δημοσίευση σχολίου