Δεν μας έφταναν οι παραχαράκτες της ιστορίας τύπου Μουμτζήδες και Καλύβιδες, προέκυψαν και θρησκόληπτοι

Του Γ. Γ.

Τυχαίνει να έχουμε μια πιστή αναγνώστρια μας που θεωρεί διασκέδαση -βίτσιο θα λέγαμε εμείς- να επισκέπτεται καθημερινά μια θρησκευτική ιστοσελίδα και να απολαμβάνει -όπως μας γράφει- τον σανό που ταΐζει τα "θρησκόληπτα δίπολα πρόβατα".

Μας δίνει λινκ με τα καινούργια "θαύματα" που γνωστοποιεί ο χριστιανικός ιστόπος η επιστολογράφος μας και μας ζητάει να τα σχολιάσουμε.

Ασκοπο το θεωρώ να χάσω το χρόνο μου ασχολούμενος με αστειότητες. Εκανα μια περατζάδα όμως απ' αυτή την χριστιανική ιστοσελίδα και αυτό που με ενόχλησε δεν είναι τόσο τα θαυματουργά παραμύθια που αναφέρει και η προσπάθεια του να υπερασπιστεί τον τσαρλατάνο παπά με τον "θαυματουργό σταυρό" στους "Αγιους" Ανάργυρους. 

Αφού υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν τέτοια μυθεύματα,... (τώρα θα πείτε ότι εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας έκαναν να ηγείται κοινοβουλευτικής ομάδας άτομο που παρίστανε τον αποκλειστικό πωλητής χειρόγραφων επιστολών του Χριστού ...) είναι άλλη μια απόδειξη της ρήσης που λανθασμένα αποδίδεται στο  Αϊστάιν: "Δύο πράγματα είναι άπειρα: Το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία".

Ας τα βρουν, λοιπόν, αναμεταξύ τους οι ρασοφόροι που ένας παπάς  δεν έχει την "πιστοποίηση", να κάνει θαύματα και έγινε θέμα στην "Ιερά" σύνοδο και "πιασιάρικα" εξώφυλλα στις κίτρινες φυλλάδες. Δεν είναι αυτό το θέμα μου.

Αυτό, που με ενόχλησε εμένα,  επισκεπτόμενο τον Ιντερνετικό χριστιανικό άμβωνα, είναι ένα τροπάρι που συνάντησα εκεί και έχει τίτλο "Το πνευματικό και πατριωτικό έργο έργο της εκκλησίας επί Τουρκοκρατίας και κατά το 1821".

Δεν μας φτάνουν Μουμτζήδες και Καλύβηδες που βάλθηκαν να ξαναγράφουν την ιστορία έχουμε και τους θρησκευτικούς ... πλαστογράφους.

Βαριέμαι να ξαναγράφω για την συμπεριφορά της ηγεσίας της επικτατούσας θρησκείας κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας και κατά την επανάσταση του '21. Θα παραθέσω μόνο ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Κορδάτου- «Η Κοινωνική Σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821».    

«Η Εκκλησία έπαιρνε μάλιστα από κάθε χριστιανό ραγιά ειδικό φόρο, που λεγόταν ρόγα ή ζητεία. Πολλές φορές με ασπλαχνία Σάϋλωκ έκανε κατάσχεση στο αλέτρι ή τα άλλα γεωργικά εργαλεία του αγρότη, αν τύχαινε και δεν πλήρωνε τον παραπάνω φόρο». Και συμπεραίνει: «Μ΄ όλον τον αγώνα και τον τυραγνισμό του [ο μικροαγρότης] τίποτε δεν του απόμεινε, επειδή ερχόταν ο φορατζής, ο δεσπότης, ο κοτζάμπασης κι ο τσορμπατζής και του το έπαιρναν. Δεν ήταν τόσο ο Τούρκος αγάς που ερχόταν σε επαφή με τον αγρότη, ούτε ο σούμπασης, ήταν ο χριστιανός προύχοντας και ο δεσπότης που, με το να είναι με την τουρκικήν εξουσίαν, με χίλιους δυο τρόπους έγδυναν τον ραγιά γεωργό και δουλευτή».