Η οπορτουνιστική πλατφόρμα Παρτσαλίδη

Του Γ.Γ.

Διαβάζουμε στην στήλη "Σαν σήμερα... 14 Σεπτέμβρη" στον "Ριζοσπάστη"

1952 Ο Δημήτρης Παρτσαλίδης διαγράφεται από μέλος του ΚΚΕ. Η οπορτουνιστική πλατφόρμα Παρτσαλίδη, η οποία επί της ουσίας καταδίκαζε το Δημοκρατικό Στρατό και υποστήριζε πως ήταν δυνατή μια «ομαλή εξέλιξη» μετά την αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων, είχε δεχθεί σφοδρή κριτική κατά την 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ το 1950. Τις θέσεις της Συνδιάσκεψης υπερψήφισε και ο Παρτσαλίδης, χωρίς ωστόσο ουσιαστικά να τις ενστερνιστεί, όπως φάνηκε καθαρά από τη μετέπειτα δράση του. Η 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1956 αποκατέστησε τον Δ. Παρτσαλίδη ως μέλος του ΚΚΕ και της Κεντρικής του Επιτροπής, ενώ ο ίδιος θα πρωταγωνιστήσει και πάλι στη οπορτουνιστική - φραξιονιστική πάλη μέσα στο Κόμμα και την περίοδο προς τη διάσπαση του 1968 (βλ. 12η Ολομέλεια)

Για όσους/ες ενδιαφέρονται για την ιστορία του ΚΚΕ ενδιαφέρον είναι και το παρακάτω απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύτηκε τιν Γενάρη του 1991 στην ΜΑΛΕΠ:

 ... Για όποιον έχει απλώς φυλλομετρήσει τα επίσημα ντοκουμέντα της περιόδου 45-50 είναι σαφέστατο ότι η αναθεωρητική πλατφόρμα της 6ης Ολομέλειας είναι τα ίδια ακριβώς ζητήματα για τα οποία έγινε ισχυρή ιδεολογικοπολιτική πάλη την προηγούμενη δεκαετία. Το κόμμα με αποκορύφωμα την 3η Συνδιάσκεψη, το 1950, υπέβαλε σε εξαντλητική κριτική όλα τα λάθη. Τα αναγνώρισε σαν λάθη ολόκληρης της ηγεσίας του και επιμέρισε τις ευθύνες συγκεκριμένα και τεκμηριωμένα.

Πώς έφτασε το κόμμα και ο λαός στην ήττα του 44-45 και τις επαίσχυντες συμφωνίες; Αραγε δεν ήταν: οι Παρτσαλίδης, Σιάντος κλπ., που το 1937 υποβίβασαν το ρόλο των Αγγλων στην Ελλάδα και άμβλυναν τον αγώνα του λαού ενάντια στην αγγλική ιμπεριαλιστική πολιτική; Δεν ήταν ο Σιάντος που με προσωπική του διαταγή στις 17-12-44 επέτρεψε στους Αγγλους να μπουν στην Αθήνα και να μακελέψουν τον ΕΛΑΣ; Δεν ήταν οι Σιάντος και Παρτσαλίδης που υπόγραψαν τη συμφωνία της Βάρκιζας και παραβίασαν τον όρο για γενική πολιτική αμνηστία που είχε βάλει το Πολιτικό Γραφείο; Δεν ήταν οι Παοτσαλίδης, Σιάντος που με επίσημα κείμενα τους εκείνη την περίοδο αναγνώριζαν την παντοδυναμία των Αγγλων; 

Ε, όλ' αυτά φορτώθηκαν στον Ζαχαριάδη. Και κατηγορούν, αυτοί που φάνηκαν τόσο λειψοί στις δύσκολες εκείνες στιγμές, αυτοί που υπέγραψαν τη Βάρκιζα, τον Ζαχαριάδη πως όταν εκείνος επέστρεψε από το Νταχάου δεν κατήγγειλε αμέσως αυτή τη συμφωνία. Οταν είναι ιστορικά διαπιστωμένο, ότι αμέσως ο Ζαχαριάδης έβαλε το ζήτημα της Βάρκιζας και συζήτησε για τον ύποπτο προδοσίας Σιάντο με τους Παρτσαλίδη, Ιωαννίδη, Χατζηβασιλείου. Οταν ένα ακριβώς χρόνο μετά τη Βάρκιζα, στη 12η Ολομέλεια, αλλά και στο 7ο συνέδριο το ΚΚΕ, άρχιζε μια τιτάνια προσπάθεια για το ξεπέρασμα των λαθών και θεμελίωνε μια ξεκάθαρη αντιαγγλική και αντιαμερικανική πολιτική, ενώ συγχρόνως ανασυγκροτούσε το κόμμα για ν' αντιμετωπίσει με τη λαϊκή αυτοάμυνα το μοναρχοφασιστικό δολοφονικό όργιο.

Χάρη σ' αυτή την ξεκαθαρισμένη πλέον γραμμή, τον αγώνα και τις θυσίες του στη μεταβαρκιζιανή περίοδο, το ΚΚΕ κατάφερνα να κερδίσει την εμπιστοσύνη του απογοητευμένου από τη συνθηκολόγηση λαού, με αποτέλεσμα στα 1946 να μην υπάρχει κανένα συλλογικό ή συνδικαλιστικό όργανο που να μην ελέγχεται από το κόμμα. Και όλη αυτή την εξέλιξη ο Παρτσαλίδης τη θεωρούσε σαν "χειροτέρευση της κατάστασης μετά τον ερχομό του Ζαχαριάδη". Και ποια θα ήταν η καλυτέρευση; Μήπως η συνέχιση της υποταγής στους Αγγλους μέχρι να μη μείνει ρουθούνι; Το ότι ο λαός μέσα σε δυο χρόνια ξεπερνά την πρώτη ήττα και αρχίζει ένα δεύτερο αγώνα που δεν ήταν μόνο αγώνας ζωής και θανάτου απέναντι στις δολοφονικές φασιστικές συμμορίες αλλά και αγώνας ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, αυτό δεν είναι τίποτα;

Αλλά και όσο αφορά το λάθος της μη συμμετοχής στις εκλογές του '46 τί έκαμε αυτός ο πρόδρομος του ειρηνικού περάσματος, ο Παρτσαλίδης, όταν σαν ΓΓ του ΕΑΜ απότυχε να περάσει σ' αυτό τη γραμμή του κόμματος, που δεν ήταν αποχή αλλά συμβολική συμμετοχή μ' ένα υποψήφιο σε κάθε νομό; Αλλού, όμως, ήταν η ουσία. Ο Παρτσαλίδης και οι άλλοι οπορτουνιστές, ξαναθυμήθηκαν την αποχή του 1946, όχι για να κριτικάρουν το όποιο ταχτικό λάθος, που άλλωστε το είχε ήδη κριτικάρει το κόμμα και ο Ζαχαριάδης. Γι' αυτούς, η μη συμμετοχή στις εκλογές του 1946 σήμαινε χάσιμο της ευκαιρίας για "ειρηνικό πέρασμα στον σοσιαλισμό" (ναι, αυτό έλεγαν, για την Ελλάδα του 1946, με το δολοφονικό όργιο!), που οδήγησε μετά στον "τυχοδιωκτισμό" του δεύτερου ένοπλου αγώνα. 

Αυτά και άλλα πολλά αμαρτήματα των οπορτουνιστών τα έχει καταγράψει η ιστορία και κανένας αναθεωρητισμός δεν θα μπορέσει να τα σβήσει από τα μητρώα της. Αυτή λοιπόν τη γραμμή της ηττοπάθειας απέναντι στον ιμπεριαλισμό και των αυταπατών απέναντι στη μοναρχοφασιστική εξουσία ήρθε να δικαιώσει το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ και η 6η Ολομέλεια του "56. Ολα όσα καταδικάστηκαν με βούλα και σφραγίδα πάμπολλων κομματικών οργάνων επανήλθαν πραξικοπηματικά στο προσκήνιο.