«Τη χαραυγή της Τρίτης ο λαός της Άνω Μεσσηνίας ξύπνησε από το θανατηφόρο κελάηδισμα των πολυβόλων του ΕΛΑΣ και από τους φοβερούς κρότους των κανονιών του.
Δεν άργησε να καταλάβει πως ο ελευθερωτής στρατός πατούσε το εκδικητικό ποδάρι του στην κολασμένη από τους προδότες γη.
Με τις καμπάνες που έχει σαν σύνθημα, ξεσηκώθηκε σύσσωμος με τσεκούρια, σπαθιά, κλαδευτήρια και ρόπαλα για να πάει εκεί που πολεμούσαν τα αδέρφια του οι αντάρτες....
Οι αρχηγοί του ΕΛΑΣ καθοδηγούσαν με μαεστρία και σύνεση την επιχείρηση ενώ οι σταυραετοί αντάρτες μας καταλάμβαναν κι όλας με έφοδο το πρώτο βασικό οχυρό του Μελιγαλά του Προφήτη Ηλία.
Οι ταγματασφαλίτες πανικόβλητοι από τις τολμηρές εξορμήσεις των ανταρτών και τη βουή του λαού που περισφύγγοντας τον Μελιγαλά ζητούσε εκδίκηση τρύπωναν στα σπίτια έδιναν στις οικογένειες τους όπλα και χειροβομβίδες και κρατούσαν έντρομοι απεγνωσμένοι αντίσταση.
Ο χίλιες φορές ηρωικός στρατός μας δεν λύγισε ούτε από τις φωλιές των πολυβόλων τους, ούτε από τις πολυάριθμες δολοφονικές εστίες των προδοτών, ούτε από τις νάρκες που είχαν γεμίσει τους δρόμους.
Αυτός περπατούσε και εξουδετέρωνε μία προς μία τις δολοφονικές παγίδες των ταγματασφαλιτών μέχρι που την χαραυγή της δεύτερης προς την τρίτη ημέρα της μάχης, στρατός και λαός σε μια μεγαλειώδη εξόρμηση καταλαμβάνουν την πόλη.
Κατά εκατοντάδες οι ταγματασφαλήτες παραδίδονται άλλοι στους αντάρτες και άλλοι στην οργή του λαού που σαν θάλασσα ξεχύνεται στους δρόμους ζητώντας εκδίκηση.
Στις 12 το μεσημέρι της τρίτης ημέρας ξεκαθαρίζεται και η τελευταία μικροεστία και οι καμπάνες της πόλης αναγγέλλουν γοερά την νίκη».
Δημοσίευση σχολίου