Μας "εγκατέλειψε" πρόωρα ένας αξιόλογος άνθρωπος, ένας αθλητής κόσμημα, ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης

Μόλις στα 42 του χρόνια "έφυγε", μετά από από διετή μάχη με το καρκίνωμα NUT ένας αθλητής κόσμημα Ο θάνατος του Αλέξανδρου Νικολαΐδη ενός αθλητή που κατέκτησε δύο αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια στο άθλημα του Τάε Κβον Ντο, ενός δημοκρατικού αριστερού πολίτη που δεν δίσταζε να παίρνει δημόσια θέση σε όλα τα γεγονότα, βύθισε στο πένθος τον ελληνικό αθλητισμό και όχι μόνο. Υπήρξε ένα πρόσωπο που "έδωσε με αξιοπρέπεια τη μάχη με την ασθένειά του, όπως μαχητικός υπήρξε στο αγώνισμά του και την πολιτική και κοινωνική του δράση", όπως τονίζει η ανακοίνωση του ΚΚΕ. Παρόμοιες ανακοινώσεις υπήρξαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν στέλεχος του, καθώς και από τα υπόλοιπα κόμματα καθώς και από "αναγνωρίσιμα" πρόσωπα της πολιτικής ζωής. .

«Με φοβίζει το παιδί μου να μεγαλώσει ανάμεσα σε ρατσιστές, φοβικούς, εθνικιστές, με μίσος για τη διαφορετικότητα και μακριά από την αγάπη για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια», λέγε σε ομιλία του και πάλευε με όλες τις δυνάμεις του να κάνει καλύτερο αυτό τον κόσμο.

Το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου ξεδιπλώνεται μέσα από τις παρακάτω παρεμβάσεις του: 

 

Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου. 

Τα μετάλλια είναι απλώς ύλη, είτε χρυσά, είτε αργυρά, είτε χάλκινα, δεν έχουν καμία αξία, αν δεν γίνεις μέσα από τις δυσκολίες καλύτερος άνθρωπος, αλληλέγγυος, γενναιόδωρος. 

Το σημαντικότερο μετάλλιο όλων είναι το αποτύπωμα που αφήνουμε καθημερινά στους γύρω μας, αν θα λάμπει σαν ασήμι ή χρυσός, τότε ναι, θα ξέρεις ότι φόρεσες περήφανα στο στήθος τα μετάλλια της ζωής.

***

Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. 

Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. 

Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. 

Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.

Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.

Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου.