Διεξαγόταν Ολυμπιάδα στο Μεξικό. Το πρωινό της 16ης Οκτωβρίου 1968 πραγματοποιείται ο τελικός των 200 μέτρων.
Ο Αφροαμερικάνος Τόμι Σμιθ κερδίζει με παγκόσμιο ρεκόρ 19:38. Πίσω του ο Αυστραλός Πίτερ Νόρμαν και τρίτος ο επίσης Αφροαμερικανός, Τζον Κάρλος. Ανεβαίνουν στο πόντιουμ και ενώ ακούγεται ο εθνικός ύμνος των ΗΠΑ σηκώνουν το ένα τους χέρι φορώντας μαύρο γάντι, (τα περίφημα αυτά δερμάτινα γάντια έγιναν το σύμβολο των Μαύρων Πανθήρων). σε μια κίνηση συμβολική, για την καταδίκη του ρατσισμού και την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στις ΗΠΑ πριν λίγους μήνες είχε δολοφονηθεί ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
Οι δύο αθλητές είχαν ήδη αποφασίσει να μετατρέψουν σε σιωπηλή διαμαρτυρία υπέρ των δικαιωμάτων των αφροαμερικανών στις ΗΠΑ την απονομή. Μπήκαν με μαύρες κάλτσες χωρίς παπούτσια στο στάδιο, για να δείξουν όπως ανέφερε τότε το ρεπορτάζ του BBC, την φτώχεια στην ρατσιστική Αμερική.
Ο Σμιθ φορούσε ένα μαύρο φουλάρι για να εκφράσει την μαύρη περηφάνεια. Σήκωσε τη δεξιά γαντοφορεμένη στα μαύρα γροθιά του για να δείξει την μαύρη δύναμη στην Αμερική και ο Κάρλος την αριστερή για να δείξει την μαύρη ενότητα.
Ακολουθούν τεράστιες αντιδράσεις στις ΗΠΑ και η αποβολή των αθλητών από τον αγώνα. Οι δύο Αφροαμερικανοί αποβλήθηκαν από το Ολυμπιακό Χωριό και στη συνέχεια τους αφαιρέθηκαν τα μετάλλια, απαγορεύοντας τους τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Χειρότερα ήταν τα πράγματα για τον Νόρμαν καθώς η αντίδραση της Αυστραλιανής Ολυμπιακής Επιτροπής ήταν άμεση και βίαιη. Ο ασημένιος ολυμπιονίκης δέχτηκε αυστηρή επίπληξη και παρά το γεγονός ότι το κατόρθωμά του στους Αγώνες ήταν πρωτοφανές για τη χώρα, αντιμετωπίστηκε από τα ΜΜΕ και κατ’ επέκταση από τους πολίτες σα να είχε διαπράξει το χειρότερο των εγκλημάτων.
Εκείνος συνέχισε τον πρωταθλητισμό, όμως παρά το γεγονός ότι έπιασε το όριο για τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου… 13 φορές, δεν του επέτρεψαν να αγωνιστεί. Τελικά εγκατέλειψε και έγινε καθηγητής γυμναστικής ασχολούμενος με το ποδόσφαιρο, ενώ δούλεψε ακόμη και σε κρεοπωλείο για να τα βγάλει πέρα. Ο ίδιος όσο και η οικογένειά του παρέμειναν δακτυλοδεικτούμενοι για χρόνια. Έπειτα από ένα σοβαρό ατύχημα στο ποδόσφαιρο, όπου τραυματίστηκε στον αχίλλειο τένοντα, έπαθε γάγγραινα και παραλίγο να τον ακρωτηριάσουν. Πέρασε χρόνια καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, κάτι που προφανώς του στοίχισε ακόμη περισσότερο, με αποτέλεσμα να δώσει μάχη και με την κατάθλιψη και με τον αλκοολισμό.
Χρειάστηκε να περάσουν 48 ολόκληρα χρόνια από τότε και 6 από το θάνατο του Νόρμαν για να ζητήσει δημόσια συγνώμη η Ολυμπιακή Επιτροπή της Αυστραλίας. Πέθανε από καρδιακή ανακοπή στις 9 Οκτωβρίου του 2006. Το φέρετρό του σήκωσαν στους ώμους ο Τόμι Σμιθ και ο Τζον Κάρλος.
Πληροφορίες από εδώ
Δημοσίευση σχολίου