Είναι υπαρκτό το ενδεχόμενο μιας εκλογικής νοθείας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη;

Του Γ. Γ. 

«Εις κάποιας άλλας Δημοτικάς εκλογάς στο Μεσολόγγι ο υποψήφιος Γουλιμής εσοφίσθη ένα ευφυέστατο τέχνασμα διά την εξασφάλισιν ψήφων.

Επήρε 100 ή 150 δεκάδραχμα, από τα μεγάλα και ωραία, εκείνα της Λαϊκής Τράπεζας, τα έκοψε στη μέση, και εκράτησε το μισό και το άλλο μισό το έδωσε εις τον καθένα από τους αμφιβόλου ειλικρίνειας ψηφοφόρους.

Όταν ο καθένας πήγαινε στο τμήμα για να ψηφίση, επιδείκνυε το μισό δεκάρικο εις τον αντιπρόσωπο του Γουλιμή, εις τον οποίον παρέδιδε το σφαιρίδιο για να το ρίξει μόνος του εις την κάλπην…Αμέσως έξω από το τμήμα εδίδετο και το άλλο μισό εις τον ούτω ψηφίσαντα».

(Από το βιβλίο του Δημ. Λαμπίκη, Τα εκατό χρόνια του Δήμου Αθηναίων, Αθήνα 1938).

Στην πορεία φυσικά οι "Γουλιμίδες" προσαρμόστηκαν "τόπο και χρόνο", για να χρησιμοποιήσουμε μια μαρξιστική έκφραση. Διαχρονικά δηλαδή το καθεστώς της αστικής δικτατορίας χρησιμοποιούσε κάθε τρόπο για να χειραγωγήσει την λεγόμενη κοινή γνώμη για να εκφραστεί στις εκλογές όπως αυτή ήθελε. Και αν αυτό ήταν δύσκολο να το εφαρμόσει με τις γνωστές τακτικές, έβαζε σε εφαρμογή τα "μεγάλα μέσα". Στο παρελθόν με κάτι τερατουργήματα εκλογικούς νόμους που σε συνδυασμό με όργιο βίας και νοθείας  –όπως το 1956 που η ΕΡΕ αν και ήρθε δεύτερο κόμμα στις εκλογές έφτιαξε κυβέρνηση ή το 1961 τότε που ψήφιζαν και τα ..δέντρα- μέχρι την μεταπολίτευση που επικράτησε το διαβόητο «Καραμανλής ή τανκς». 

Από τότε και μέχρι σήμερα είχαμε έναν ομαλό -για τα καθεστωτικά δεδομένα- δημόσιο πολιτικό βίο και δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη χρονική περίοδο που να γινόταν δημόσια αναφορά για το ενδεχόμενο νοθεία στις εκλογές. (Από την φύση τους οι εκλογές είναι "νοθευμένες", από την άποψη το ποια τάξη ελέγχει την διαμόρφωση της ατομικής συνείδησης και κατ' επέκταση της μαζικής, κάτι που εκφράζεται και στα εκλογικά αποτελέσματα, αλλά αυτό είναι άλλη μια μεγάλη συζήτηση).

Εναυσμα μου γι΄ αυτό το κείμενο αποτέλεσε ένα άρθρο που διάβασα του Κ. Βαξαβάνη, στο οποίο ανάμεσα στα άλλα σημειώνεται: "Ο πολίτης έχει κάθε λόγο να φοβάται ως «χειρότερα» την πλήρη θεσµική εκτροπή και την έκφρασή της σε αυτό που ήταν αδιανόητο µετά τη μεταπολίτευση: τη νοθεία στο εκλογικό αποτέλεσμα. Γιατί ένας πρωθυπουργός που έχει φτάσει στο σημείο να αλώσει αλλά και να παρακολουθεί τους αρμούς της εξουσίας να µην επεκτείνει σε όλα τα επίπεδα την πλήρη κυριαρχία του; Τι θα τον εμποδίσει; Η δημοκρατική του ευαισθησία, η πολιτική του συγκρότηση ή η δομή του χαρακτήρα του;".

Τις προσωπικές μου απόψεις σχετικά σχετικά με τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες τις έχω εκφράσει αρκετές φορές και συνοψίζονται στο ότι οι αστικές εκλογές αποτελούν μια διαδικασία εξασφάλισης εργατικής και λαϊκής συναίνεσης από την αστική τάξη, για να αποκτήσει η αστική δικτατορία ενός τύπου νομιμοποίηση. (Αλλο μεγάλο θέμα που θα έχουμε καιρό να το αναλύσουμε στην προεκλογική περίοδο).

Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως, το ενδεχόμενο που αφήνει ανοιχτό ο εκδότης του Documento, είναι πολύ σοβαρό και δεν αποτελεί αποκύημα της φαντασία του. Και εδώ αρκεί να θυμηθούμε τι έχει πει το πλέον υπεύθυνο άτομο που θα οργανώσει τις βουλευτικές εκλογές. Ο υπουργός Εσωτερικών Μάκης Βορίδης. Και αυτό που ακούμε στο παρακάτω βιντεάκι δεν προέρχεται από κάποιον επικεφαλής παρακρατικής οργάνωσης, απ' αυτές που στο παρελθόν οι οποίες μαζί με την ΚΥΠ οργάνωναν εκλογές βίας και νοθείας στις οποίες ψήφιζαν τα δέντρα και οι πεθαμένοι

Ο πρώην επικεφαλής της νεολαίας που είχε το κόμμα του δικτάτορα Παπαδόπουλου και ο οποίος σήμερα βρίσκεται στην ηγεσία ενός πολύ κρίσιμου υπουργείου του επιτελικού κράτους, μας λέει χωρίς περιστροφές: "Η δικιά μας η γενιά τη χώρα δεν θα την παραδώσει στην Αριστερά. Δεν πρόκειται να τους αφήσουμε ότι κι αν είναι εκείνο το οποίο θα χρειαστεί να κάνουμε".

Και μόνο αυτά τα λεγόμενα του υπουργού προκαλούν ανατριχίλα. Και πραγματικά αναρωτόμαστε: Ενας πρωθυπουργός ο οποίος έχει οικοδομήσει ένα "επιτελικό κράτος" το οποίο λειτουργεί με όρους Σικελιανής μαφίας, θα έχει τον παραμικρό ενδοιασμό να επιχειρήσει μια εκλογική νοθεία όταν θεωρήσει ότι κινδυνεύει να χάσει το κράτος από φέουδό του; Το θέμα φυσικά είναι τι κάνουμε εμείς αν βρεθούμε μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση.

 Και για τους θιασώτες του κοινοβουλευτικού κλείνω με τρεις προτάσεις του Λένιν: «Το καθολικό εκλογικό δικαίωμα αποτελεί δείκτη της ωριμότητας των διαφόρων τάξεων στην κατανόηση των καθηκόντων τους. Δείχνει πώς σκέπτονται οι διάφορες τάξεις να λύσουν τα προβλήματά τους. Η ίδια η επίλυση των προβλημάτων αυτών δεν κατορθώνεται με τις ψηφοφορίες, αλλά με όλες τις μορφές της ταξικής πάλης μέχρι και τον εμφύλιο πόλεμο».