«Η έλλειψη ελέγχων, η ασυδοσία της αγοράς, τα κάθε είδους καρτέλ, η συγκέντρωση υψηλών μεριδίων της λιανικής πώλησης σε λίγες μόλις επιχειρήσεις και το «άρρωστο» κύκλωμα των μεσαζόντων διαμορφώνουν ένα κερδοσκοπικό κοκτέιλ, που πλέον καταγράφεται από τους πλέον έγκυρους οικονομικούς οργανισμούς…. Ο ΟΟΣΑ έδωσε στη δημοσιότητα τον πίνακα του «πληθωρισμού τροφίμων» για τις ανεπτυγμένες χώρες, που δίνει σαφή εικόνα για το βάρος που σηκώνει η μέση οικογένεια στο στρώσιμο του καθημερινού τραπεζιού», γράφει σήμερα η ηλεκτρονική εφημερίδα του Τριανταφυλλόπουλου.
Με παρόμοιο σκεπτικό κινούνται και τα υπόλοιπα ΜΜΕ.
Ολοι τους όμως βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Γιατί το πρόβλημα δεν οφείλεται στο «υπερβολικό κέρδος» ή στην «αισχροκέρδεια», αλλά στην κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού. Το φαινόμενο αυτό σε χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου εμφανίζεται σαν πείνα, σε μας εμφανίζεται σαν ακρίβεια.
Ακόμα και τα τρόφιμα μετατράπηκαν σε χρηματιστηριακά προϊόντα, στα οποία τζογάρει το χρηματιστικό κεφάλαιο, προσδοκώντας σε κέρδη που δεν του προσφέρουν πλέον άλλες μορφές χρηματιστηριακών «επενδύσεων».
Η ακρίβεια είναι τυπικό γνώρισμα της κρίσης του καπιταλισμού στο μονοπωλιακό του στάδιο (εν αντιθέσει με τον προμονοπωλιακό καπιταλισμό, που σε περιόδους κρίσης είχαμε πτώση τιμών).
Αλλοτε, το αστικό κράτος διατηρούσε για τον εαυτό του το δικαίωμα παρέμβασης στις τιμές, με στόχο να περιορίζει κάπως τα ποσοστά κέρδους, για να διατηρεί την κοινωνική συνοχή. Πλέον, αυτό το δικαίωμα το έχει απεμπολήσει. Κάθε παρέμβαση στις τιμές απαγορεύεται, διότι εμποδίζει τον ανταγωνισμό, που δήθεν θα φέρει μείωση των τιμών (αυτό πια κι αν είναι ανέκδοτο: στην εποχή των μονοπωλίων και των καρτέλ, να μιλούν για ελεύθερο ανταγωνισμό).
Τις κρατικές επιχειρήσεις τις έχουν ιδιωτικοποιήσει, οπότε δε μπορούν να παρέμβουν στη διαμόρφωση των τιμών τους. Ετσι και το κάνουν, κινδυνεύουν να βρεθούν εγκαλούμενοι στο Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων από την Κομισιόν, για «νόθευση του ανταγωνισμού».
Τέλος, οι απαιτήσεις της δημοσιονομικής προσαρμογής δεν τους αφήνουν να μειώσουν τους φόρους, γιατί και πάλι καραδοκεί ο κέρβερος που ονομάζεται Κομισιόν.
Τι μένει; Μέτρα-κοροϊδία, σαν τα 41 του ανεκδιήγητου Φώλια.
Τίποτα, λοιπόν, δεν έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι από την κυβέρνηση. Στρέφοντας τα πυρά τους μόνο ενάντια σ’ αυτή και μένοντας στη γκρίνια, τις φωνές και τα γαμοσταυρίδια, απλά βοηθούν το σύστημα να διαχειριστεί πολιτικά την κατάσταση, είτε με αλλαγές προσώπων στην κυβέρνηση είτε και με αλλαγή κυβέρνησης.
Ο πραγματικός στόχος, η μόνη άμυνα των εργαζόμενων, θα έπρεπε να είναι η αύξηση των μισθών.
Κι αυτό είναι το μόνο που δεν ακούγεται.
Δημοσίευση σχολίου