Το αγωνιστικό φοιτητικό κίνημα, αυτό που την προηγούμενη διετία πολιτογραφήθηκε ως «μπλοκ των καταλήψεων», δίνει αυτή την περίοδο μια κρίσιμη μάχη. Υστερα από αδράνεια ενός περίπου έτους, η κυβέρνηση περνάει σε ολομέτωπη επίθεση, με σκοπό την κατοχύρωση του νόμου-πλαίσιο.
Ανοιχτά, η κυβέρνηση έχει στο πλευρό της το ΠΑΣΟΚ κι ένα καθόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι του καθηγητικού κατεστημένου. Εχει επίσης μαζί της το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ.
Εχει, όμως, η κυβέρνηση σημαντικότατες εφεδρείες. Καταρχάς, τις δυνάμεις του Περισσού, που έχουν αναλάβει εργολαβικά το έργο της συκοφάντησης, της υπονόμευσης και του χτυπήματος κάθε αγωνιστικής εκδήλωσης του κινήματος. Εκεί που δεν τολμούν να εμφανιστούν η ΔΑΠ με την ΠΑΣΠ, εμφανίζεται η ΚΝΕ/ΠΚΣ, βάζοντας πλάτη για να περάσει ο νόμος-πλαίσιο, στο όνομα της… κατάργησής του. Ως εφεδρεία της κυβέρνησης ενεργεί επίσης ο ΣΥΝ, με την παραδοσιακή διγλωσσία του. Την ίδια στιγμή που καταγγέλλει την κυβέρνηση, καταγγέλλει και κάθε αγωνιστική εκδήλωση του κινήματος, προσπαθώντας να τραβήξει τους νεολαίους του από το μέτωπο αντίστασης.
Είναι γεγονός, ότι μέχρι στιγμής το κίνημα δεν έχει αποκτήσει τη μαζικότητα των δυο προηγούμενων γύρων καταλήψεων. Ομως, ακόμη και χωρίς αυτή τη μαζικότητα, έχει δυνατότητες να ακυρώσει πλευρές της κυβερνητικής επίθεσης, βαθαίνοντας έτσι την κρίση και κατακτώντας καλύτερες θέσεις για τις παραπέρα μάχες του. Γιατί εκείνο που δεν έχασε ποτέ το πρωτοπόρο κομμάτι του κινήματος είναι η συμφωνία της πλατιάς μάζας των φοιτητών. Αν την είχε χάσει, τότε οι ανοιχτά συστημικές δυνάμεις, μαζί με τις εφεδρείες, θα είχαν δοκιμάσει να το απομονώσουν.
Εύλογα, όμως, σ’ αυτές τις συνθήκες, εμφανίζονται ταλαντεύσεις, αμφιβολίες και τάσεις υπαναχώρησης και μέσα στο αγωνιστικό «μπλοκ». Φαινόμενα που έχουν να κάνουν και με τη φύση του κινήματος και με τον οπορτουνισμό οργανώσεων που παρεμβαίνουν σ’ αυτό το κίνημα. Για να το πούμε διαφορετικά, υπάρχουν δυνάμεις που αδυνατούν να σηκώσουν το βάρος της σύγκρουσης, που ακολουθούν πολιτική ουράς στο αυθόρμητο, που στο πίσω μέρος του μυαλού τους έχουν παραγοντίστικες και ψηφοθηρικές στοχεύσεις.
Επειδή αυτό το κίνημα αποτελεί αυτή τη στιγμή τη μοναδική εστία αντίστασης μέσα σ’ ένα βουβό κοινωνικό περιβάλλον, επειδή αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να λυγίσει από τη σφοδρότητα και το εύρος της επίθεσης που δέχεται, πρέπει να στηριχτεί ποικιλοτρόπως, ώστε να φύγουν από τη μέση οι ταλαντεύσεις και οι ερμαφρόδιτες συμπεριφορές. Πρέπει να στηριχτεί ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά.
Δημοσίευση σχολίου