Εθνικιστικός κουρνιαχτός σκεπάζει και πάλι τη χώρα. Οι ρύποι του δηλητηριάζουν την κοινωνική συνείδηση, αιχμαλωτίζουν και παραλύουν την ταξική συμπεριφορά. Κι αν ακόμη δεν υπήρχε η επιστολή Γκρούεφσκι προς Καραμανλή, θα έπρεπε να την εφεύρουν. Διότι είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία και την κρίση από το σκάνδαλο Siemens να μαλακώσουν και τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, που σαρώνει το εργατικό εισόδημα, να κρύψουν κάτω από το χαλί.
Η επιστολή Γκρούεφσκι έπεσε σαν μάννα εξ ουρανού σ’ ένα πολιτικό σύστημα που δοκιμάζεται σκληρά και η αξιοπιστία του έχει φτάσει στο ναδίρ. Γι’ αυτό και τα ανακλαστικά που επεδείχθησαν ήταν εκπληκτικά. Ολοι μαζί ενωμένοι απέναντι στη «σκοπιανή πρόκληση» και αντιπαρατιθέμενοι στο «διά ταύτα» της απάντησης. Το ΚΚΕ βγαίνει από τα δεξιά (!) στην κυβέρνηση, κατηγορώντας την ότι καθυστέρησε να απαντήσει στις «αλυτρωτικές βλέψεις των Σκοπίων» (!), οι οποίες το πρώτον εκφράσδτηκαν από το βοηθό ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Ντάνιελ Φριντ. Ο Παπανδρέου πρότεινε στον Καραμανλή να μην απαντήσει στην επιστολή Γκρούεφσκι κι αν απαντήσει να στείλει την απάντηση στο Μπαν-Κι-Μουν κι όχι στον πρωθυπουργό «των Σκοπίων».
Η Ντόρα έσπευσε να απαντήσει πρώτη, μια μέρα πριν τον Καραμανλή, με δημόσιες δηλώσεις της, μη τυχόν και της πάρει τη δόξα ο δάμαλος. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ψιλιμαζεύτηκε, διότι στις γραμμές του είναι ισχυρή και η αντιεθνικιστική-κοσμοπολίτικη τάση. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχουν παρέμβει ακόμα με δηλώσεις τους ο δεσπότης Ανθιμος και ο νομάρχης Πανίκας, αλλά δεν ανησυχούμε, αυτοί αποτελούν σταθερές αξίες. Γενικώς όλο το πολιτικό κατσεστημένο έδειξε να ανανεώνεται, λες και πέρασε από εντατική γηριατρική κούρα. Δεν είναι και λίγο να βρίσκεσαι ξαφνικά από τη λάσπη στα ουράνια. Εκεί που ασχολείσαι με μίζες, δωρεάν καφετιέρες, αυγοβραστήρες και ταξίδια με λίαρ τζετ, να περνάς και πάλι στην «καθαρή πολιτική» και μάλιστα στο ύψιστο επίπεδό της, αυτό που αφορά την υπεράσπιση των «εθνικών συμφερόντων». Πάρε κόσμε να ‘χεις να συζητάς εκεί που παίρνεις το μπάνιο σου και να μη βλαστημάς για την ακρίβεια και για τους κλέφτες που κυβερνούν.
Ο Γκρούεφσκι, βέβαια, άλλα πράγματα έχει στο μυαλό του και έστειλε την επιστολή. Σ’ αυτό έχει δίκιο η Ντόρα. Επιλέγει την επίθεση ως καλύτερη άμυνα και προσπαθεί να γεμίσει την ατζέντα με ζητήματα που δεν υπάρχουν σ’ αυτή, σε μια προσπάθεια να πετύχει καλύτερο συμβιβασμό, αλλά και να τονώσει το εθνικό αίσθημα στη Μακεδονία. Παίζει, δηλαδή, το ίδιο παιχνίδι από τη δική του σκοπιά.
Οποιος μπει στον κόπο να διαβάσει την επιστολή Γκρούεφσκι (αντί να επαναλαμβάνει υστερικά τις κραυγές των ελλήνων αστών πολιτικών και των παπαγάλων τους), θα διαπιστώσει πως πρόκειται για ένα άψογα επεξεργασμένο νομικό κείμενο, που κάνει σπέκουλα με υπαρκτά ζητήματα. Μιλά για τον επαναπατρισμό των Σλαβομακεδόνων που έφυγαν από την Ελλάδα ως πολιτικοί πρόσφυγες και τους απαγορεύτηκε ο επαναπατρισμός, μιλά για τις δημεύσεις περιουσιών από το μοναρχοφασιστικό μετεμφυλιακό ελληνικό κράτος, μιλά για τα δικαιώματα της σλαβομακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα, περιορίζοντάς τα μάλιστα αυστηρά στο πολιτισμικό και το εκπαιδευτικό επίπεδο. Ο εθνικιστής, αμερικανόδουλος γιάπης των Σκοπίων θέτει ζητήματα που θα έπρεπε να είχε θέσει εδώ και πολλά χρόνια η ελληνική Αριστερά. Η τελευταία, όμως, έχει προσχωρήσει στον «εθνικό κορμό», πλην μιας μειοψηφίας που στέκεται σε διεθνιστικές θέσεις και έχει πληρώσει και κόστος γι’ αυτό. Ετσι, ακόμη και το πρόβλημα του επαναπατρισμού των δικών μας ανθρώπων, των σλαβομακεδόνων ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού, πετάχτηκε στα σκουπίδια, απ’ όπου το μάζεψαν ο Γκρούεφσκι και οι άλλοι εθνικιστές της Μακεδονίας, όχι επειδή τους ενδιαφέρει το πρόβλημα, αλλά επειδή αυτό τους επιτρέπει να ασκούν τη δική τους εθνικιστική πολιτική, την ίδια ώρα που στραγγαλίζουν τα δικαιώματα των εργατών και των φτωχών αγροτών της Μακεδονίας.
Ο Γκρούεφσκι επέλεξε σ’ αυτή τη φάση να κάνει πολιτική σε στιλ Τουρκίας. Ομως, η Μακεδονία δεν είναι Τουρκία. Δεν έχει το ίδιο ειδικό βάρος, ενώ από την άλλη είναι εξαρτημένη οικονομικά από τον ελληνικό καπιταλισμό. Στην Αθήνα, όμως, ξέρουν πολύ καλά ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Για παράδειγμα, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει δικαιώσει τους συλλόγους της Θράκης που το ελληνικό κράτος απαγόρευε να φέρουν τον προσδιορισμό «τουρκικός». Κάποια στιγμή θα δικαιώσει και σλαβομακεδονικές προσφυγές που θα κατατεθούν. Δυστυχώς, εκεί καταντήσαμε. Να σπρώχνουμε μια μειονότητα στην αναζήτηση δικαίωσης είτε από πολιτικούς τύπου Γκρούεφσκι είτε από το ΕΔΔΑ. Επειδή σερνόμαστε πίσω από τον ελληνικό εθνικισμό και αρνούμαστε την αναγνώριση ακόμα και της εθνικής της ταυτότητας.
Από την εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ
Δημοσίευση σχολίου