Αρπακτικά και θηράματα

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι οι καλόγεροι του Βατοπεδίου, γύρω από τις μπίζνες και τις λαμογιές των οποίων περιστρέφεται η πολιτική ζωή τις τελευταίες εβδομάδες, είναι άγρια αρπακτικά.
Ετσι ήταν πάντοτε το ιερατείο και έτσι θα εξακολουθήσει να συμπεριφέρεται. Είναι κομμάτι του συστήματος εξουσίας, έχει οικονομική και πολιτική δύναμη, είναι διαπλεγμένο με καπιταλιστικούς ομίλους και πολιτικούς κύκλους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ο Βουλγαράκης, εκ των αγαπημένων του Καραμανλή και θεωρούμενος ως δελφίνος, μέχρι πρότινος, έπεσε με τα μούτρα στις μπίζνες, εκμεταλλευόμενος τον υπουργικό του θώκο.
Κίνηση λογική για κάθε αστό πολιτικό. Ο ίδιος θα έπρεπε να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο, διότι η αλαζονεία του τον οδήγησε να μην πάρει τα στοιχειώδη μέτρα που επιβάλλονται σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Για μας τους υπόλοιπους δε θ’ άλλαζε τίποτα αν τη δουλειά την έκανε μόρτικα, όπως τόσοι και τόσοι αστοί πολιτικοί, που μπήκαν ξεβράκωτοι και έγιναν πάμπλουτοι.

Είναι, όμως, μόνο αυτές οι περιπτώσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν ως αρπακτικά; Μόνο οι πρωταγωνιστές των σκανδάλων που από καιρού εις καιρόν βλέπουν το φως της δημοσιότητας; Αν εκλείψουν αυτά τα σκάνδαλα, θα έχουμε ένα άγιο σύστημα, όπου ο καθείς θα απολαμβάνει αυτά που του αντιστοιχούν;

Οι σκανδαλοφιλολογούντες αυτό προπαγανδίζουν. Εναν καπιταλισμό έντιμο, ηθικό, νομοταγή. Η αγριότητα του συστήματος καθεαυτού δεν τους ενοχλεί, γι’ αυτό και δεν τους απασχολεί. Ομως, αρπακτικά δεν είναι μόνο οι πρωταγωνιστές των σκανδάλων. Αυτοί δεν είναι παρά τα αρπακτικά που ξεχώρισαν από το κοπάδι. Τα αρπακτικά ενδημούν σε κάθε γωνιά του συστήματος, ξεπηδούν από κάθε πτυχή του. Και είναι όλα το ίδιο ανελέητα. Είτε βρίσκονται μέσα είτε βρίσκονται έξω από το κάδρο των σκανδάλων.

Και τα θηράματα είναι γνωστά. Είναι οι άνθρωποι του μόχθου. Οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι φτωχοί αγρότες. Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, που φορτώνεται για μια φορά ακόμη όχι τις συνέπειες των σκανδάλων, αλλά τα βάρη της κρίσης, η διαχείριση της οποίας από την κυβέρνηση του κεφάλαιου αποτελεί το σκάνδαλο των σκανδάλων.

Με τη σκανδαλολογία ξεκαθαρίζονται λογαριασμοί ανάμεσα στα καπιταλιστικά συμφέροντα. Με τη σκανδαλολογία επιχειρείται, επίσης, η διαχείριση των θηραμάτων. Η μετατροπή τους σ’ ένα άβουλο κοπάδι που θα παρακολουθεί από τον καναπέ του τις αποκαλύψεις και τις μονομαχίες των αρπακτικών και θα σέρνεται πότε στη μια και πότε στην άλλη κατεύθυνση και πάντοτε διά της ψήφου.

Το ζήτημα δεν είναι να μην ασχολούμαστε με τα σκάνδαλα. Το ζήτημα είναι να απελευθερωθούμε από το ρόλο που μας επιφυλάσσουν.