Μιας και το ‘φερε η επικαιρότητα να μιλάμε για παπάδες και παπατζήδες ασ’ σταθούμε λίγο στους δεύτερους .
Τους γνήσιους όμως, όχι τους ιμιτασιόν.
Ξέρετε τώρα. Σπαστό τραπεζάκι ή κουρελού, αβανταδόροι, τσιλιαδόροι, μπαλαμούτι.
Γνώρισα, που λέτε, τελευταία έναν απ' αυτούς. Στις μαύρες του ήταν. Μεγάλα κεσάτια περνάει αυτό τον καιρό το λειτούργημα του. Γιατί κι αυτός λειτούργημα επιτελεί όπως και ο παπάς. Στο μόνο που διαφέρουν είναι τα σύνεργα της δουλειάς. Αυτός την βγάζει με δυο-τρεις τράπουλες και καμιά κουβέρτα, ενώ ο άλλος με δισκοπότηρα, χρυσούς σταυρούς και μανουάλια.
Πάντως το αντικείμενο της δουλειάς τους είναι το ίδιο. Πουλάνε ελπίδες για κέρδη στα κορόιδα που θα ποντάρουν στην τσόχα τους.
Και στον πρώτο άμα τσιμπήσεις το αρχικό δόλωμα και την πουλέψεις, μπορεί να σκάσεις κανένα χαμόγελο. Στον άλλον τον παπά όλο θα τα ακουμπάς και όλο στο περίμενε θα σ' έχει. Μέχρι να γίνεις μεζές στα σκουλήκια, φόρο ηλιθιότητας θα πληρώνεις.
Ο Τρύπας, που λέτε -έτσι είναι γνωστός στην πιάτσα ο τύπος που σας έλεγα- εδώ και αρκετά χρόνια που έσφιξε η λόρδα του, λόγω αναδουλειάς, άλλαξε επάγγελμα.
Δεν είχε κάνει καβάτζα στις καλές εποχές και τώρα που στρίμωξαν τα πράγματα είναι στον άσσο.
Πουλάει κουκλάκια και μπιχλιμπίδια στα κωλόμπαρα για την μάσα του.
Κάνει και καμιά ψιλολαμόγια άμα του κάτσει. Οχι τίποτε σοβαρό δηλαδή, αλλά άμα κόψει καμιά φλωράντζα να βγαίνει σταφίδα απ' το μπαρ του απαλλοτριώνει το λάχανο. Τόσα χρόνια που έψελνε τα δικά του ευαγγέλια στην κινούμενη παπατζίδικη εκκλησιά του τα δάχτυλα του έχουν γίνει σαϊτες. Ξεφυλλίζει τις σελίδες στο βιβλίο της αρπαχτής στο πιτς φυτίλι Διαλέγει και με προσοχή τα υποψήφια θύματα του, οπότε δεν ρισκάρει να τον ανθιστεί κανένας.
Είναι καλαμπουρτζής ο τύπος και σου φτιάχνει την διάθεση αν τον έχεις παρέα και διηγείται τα κατορθώματα του. Περιβόλι σκέτο είναι το βιογραφικό του.
Εκανε μερικά φεγγάρια στην στενή για ψιλοκομπινούλες, αλισβερίσι με λαθραία στην κατοχή, και γενικά έκοβε μπουμπούκια απ' το περιβόλι της αμαρτίας.
Την τελευταία φορά που τον είδα είχε όρεξη για φιλοσοφίες. Μεταξύ σκληρού ποτού και ντουμανιού, άρχισε το κήρυγμα του.
Αριστερός ψάλτης οι μουσικάντηδες, δεξιός τα τσόλια του μαγαζιού που κουτουκιάζαμε, κι αυτός στον άμβωνα να λέει τα τροπάρια του.
Εκανε εισαγωγή για την άτιμη κενωνία, είπε τα δικά του που τον αδίκησε η μοίρα και έφτασε στο απολυτίκιο.
Δηλαδή, ρε μαγκίτες, μας λέει, μια ζωή εγώ στο λιοπύρι και στο χιόνι άπλωνα κουβέρτα να μαδήσω κανά βλάχο. Και αυτές τις λαμόγιες μου τις πλήρωσα με φάπες στις κλούβες τις μπασκιναρίας, με τουρτούρισμα στα κρατητήρια, με θητεία στην στενή.
Αυτόν τον κοιλαρά με τις δυο θεογκόμενες στην μπάρα τον βλέπετε; Ο πατέρας του έχει ένα σαπιοκάραβο και κάνει νταλαβέρι με Τούρκους δουλέμπορους και βγάζει τ' άντερα του μεταφέροντας ανθρώπινα σακιά. Ματσώνει και την κουραδομηχανή που βλέπετε, για να έρχεται ο μπουλούκος εδώ να μας το παίζει εφές. Αυτόν δεν τον πιάνει ο νόμος;
Εμ, ο μουσάτος με το παπιόν που κάθετε στην αριστερή καβάντζα; Αλλο καθίκι με γραβάτα αυτός. Μαζί με τους μπάτσους σπρώχνει την παραμύθα στην πιάτσα και είναι και επίτροπος στην ενορία. Τι να σας λέω τώρα....
Εγώ τόσα χρόνια στο κουρμπέτι δεν ξέρω κανέναν που να έκανε πολλά μπακίρια με τον ιδρώτα του. Ολοι με κομπίνες σουλουπιαστήκανε. Εγώ, ο Τρύπας με τ' όνομα, που είχε να λέει όλη η πιάτσα για το πόσο ντελμπετέρικα φερόμουν πάντα, για κάτι ψιλοπράγματα να βρεθώ στην ψάθα με κατράμι φάκελο και στα κουστουμαρισμένα λαμόγια να τους μιλούν οι πάντες στον πληθυντικό. Πουτάνα κενωνία....
Α, ρε Τρύπα ταλαίπωρε. Το σύστημα που ζούμε είναι μπουρδέλο...τι να σου λέω τώρα......
Γ.Γ
Δημοσίευση σχολίου