"Για το Χρήστο Τσουτσουβή ισχύει η φράση του Θουκυδίδη - του αρχαίου ιστορικού που κατέγραψε την ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου -, ότι "ο θάνατος στη μάχη είναι τίτλος τιμής και συνοδεύεται από τις επευφημίες των πολιτών".
Σκοτώθηκε μεν από τους αστυνομικούς, αλλά πήρε και δυο-τρεις μαζί του. Για μένα, ήταν ένας πολεμιστής, ένας μαχητής. Πιστεύω ότι η κοινωνία χρειάζεται κι άλλους τέτοιους."
Απ' την απολογία του αναρχικού Νίκου Μαζιώτη.
Επειδή σε πολλές ιστοσελίδες αντιπληροφόρησης έχει ανοίξει μια συζήτηση σχετικά με την προκήρυξη του «Επαναστατικού Αγώνα» που αναλάμβανε την επίθεση στου ΜΑΤαδες και γενικότερα στον ένοπλο αγώνα, ας κάνουμε άλλη μια τοποθέτηση.
Σε περασμένη σχετική ανάρτηση τονίζαμε ότι: "Ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή όχι κάποιος με τις μορφές πάλης που επιλέγουν κάποιες οργανώσεις για να αντισταθούν στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, δεν μπορεί να μην αγανακτεί βλέποντας κάποιους να φτύνουν πάνω σε τάφους ανταρτών πόλης επιδιδόμενοι σε μια ακατάσχετη προβοκατορολογία.
Και το αντάρτικο πόλης στην χώρα μας έχει ιστορία. Εχει νεκρούς, σακατεμένους, πολύχρονα φυλακισμένους. Ας θυμηθούμε μερικούς: Χρήστος Κασίμης, Τσουτσουβής, Πρέκας, Μαρίνος, Κυρίτσης, Μαζοκόπος, Ζηρίνης και η ομάδα του κ.α.
Απ’ την μεταπολίτευση και μετά είχαμε πολλές οργανώσεις ένοπλης πάλης στην Ελλάδα.
Άλλες με μεγάλη και άλλες με μικρότερη δράση.
Σε καμιά περίπτωση όμως ο απλός κόσμος δεν αισθάνθηκε απειλούμενος από τη δράση τους. Αντίθετα, τις είδε ως το τιμωρητικό του χέρι, τις αντιμετώπισε μεσσιανικά, «ανέθεσε» σ’ αυτές εκείνα που δεν μπορούσε να «αναθέσει» στα αστικά κόμματα και στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μια οργάνωση –«Ως Εδώ» λεγόταν, που υποτίθεται απαρτιζόταν από συγγενείς θυμάτων της 17 Νοέμβρη- όταν πριν κάποια χρόνια προσπάθησε να οργανώσει συγκέντρωση «κατά της τρομοκρατίας» δεν μάζεψε ούτε τρεις δεκάδες άτομα.
Αλλά και παγκόσμια έχουμε δει ότι οργανώσεις που χρησιμοποιούν πρακτικές ένοπλης μειοψηφικής βίας δεν αντιμετωπίστηκαν εχθρικά απ’ τις εργαζόμενες μάζες.
Κάθε άλλο μάλιστα.
Να θυμίσουμε πολλά αντάρτικά της Λατινικής Αμερικής στις δεκαετίες του 60 και του 70;
Τους Σαντινίστας κατά του Σομόζα;
Το κουβανέζικο απελευθερωτικό κίνημα κατά του Μπατίστα ;
Τον IRA και την ETA σε κάποιες φάσεις της δράσης τους;
Μιλάμε για την εποχή που οι οργανώσεις αυτές ήταν στα σπάργανα είχαν όμως πάντοτε πλειοψηφική απεύθυνση.
Στα δικά μας τώρα. Για δεκαετίες δημοσιοκάφροι και πολικάντηδες μας ζαλίζουν τα ούμπαλα με τα μαρκούτσια τους για να δεχθούμε το παραμύθι τους το πόσο μας έβλαψαν τα «εθνικά μας συμφέροντα» οι οργανώσεις ένοπλης πάλης, και πόσο συνέβαλαν στην ένταση της κρατικής καταστολής.
Αρχικά να πούμε ότι δεν υπάρχουν «εθνικά συμφέροντα» όπως δεν υπάρχει και «εθνική οικονομία».
(Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα που θα το δούμε σε άλλη ανάρτηση μας)
Οσο ότι χρειάζονται οι οργανώσεις ένοπλης πάλης για να θωρακίσει το κράτος τον κατασταλτικό μηχανισμό του, αυτό μόνο κάποιος που είναι άσχετος από την φύση και την αποστολή του αστικού κράτους μπορεί να το ισχυριστεί.
Ερχόμαστε τώρα σε αυτούς που επιδίδονται στην προβοκατορολογία και μάλιστα εμφανίζονται και με «αριστερό» προσωπείο.
Η ένοπλη πάλη –μας λένε- όταν δεν υπάρχουν επαναστατικές καταστάσεις είναι ξένη και εχθρική με την αριστερά. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με έλλειψη μαρξιστικής – λενινιστικής κατάρτισης αλλά δηλώσεις υποταγής στην αστική νομιμότητα. Πουθενά στην μαρξιστική – λενινιστική θεωρία δεν βλέπουμε ότι από θέση αρχής πρέπει να καταδικάσουμε την ατομική τρομοκρατία.
Αυτή που ο Λένιν στο βιβλίο του «Ο Παρτιζάνικος Πόλεμος» περιγράφει σαν: «την ένοπλη πάλη που διεξάγουν μεμονωμένα άτομα και μικρές ομάδες αποβλέποντας πρώτο, στην εξόντωση ορισμένων ατόμων, διοικητών και ανδρών της στρατιωτικής –αστυνομικής υπηρεσίας και δεύτερον, στην κατάσχεση χρημάτων τόσο της κυβέρνησης όσο και ιδιωτών για τον εξοπλισμό και για την προετοιμασία της εξέγερσης ή για την συντήρηση των προσώπων που διεξάγουν την πάλη για την οποία μιλάμε».
Και να κλείσουμε την τοποθέτηση μας με την κατακλείδα μιας προηγούμενης ανάρτησής μας.
Οπως μας δείχνει η διεθνής εμπειρία οι οργανώσεις μειοψηφικής επαναστατικής βίας, οι οργανώσεις "ατομικής τρομοκρατίας", όπως τις αποκαλούσε ο Λένιν, είναι σάρκα απ' την σάρκα του αντικαπιταλιστικού κινήματος της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Είναι ή όχι η βία η μαμή της Ιστορίας;
Είναι ή όχι η επαναστατική βία η κόκκινη γραμμή που χωρίζει επαναστάτες και ρεφορμιστές;
Αυτό είναι ένα ποιοτικό ζήτημα που έχει να κάνει με τη στρατηγική του κινήματος.
Το πότε και πώς ασκείται η βία, αν είναι επαναστατικά σκόπιμη στη μια ή την άλλη ιστορική συγκυρία, στο ένα ή το άλλο επεισόδιο της αέναης πάλης των τάξεων, είναι ζητήματα τακτικής.
Ζητήματα που μπορούμε και οφείλουμε να τα συζητάμε μέσα στο αντικαπιταλιστικό κίνημα χωρίς όμως ποτέ να σβήνουμε αυτή την κόκκινη διαχωριστική γραμμή.
Ολοι αυτοί που επιδίδονται σε μια άκρατη πρακτορολογία το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν τα διαπιστευτήρια τους στο κράτος και στην αστική νομιμότητα και απ’ την άλλη να σπείρουν σύγχυση σε μια μερίδα προβληματισμένου κόσμου αν το ένοπλο αποτελεί κομμάτι του κινήματος ή όχι.
+ σχόλια + 6 σχόλια
Καταρχάς, πως τολμάτε με "περασμένη σχετική ανάρτηση" να βάζετε όλα αυτά τα ονόματα μαζί και να εμπλέκετε ανθρώπους που μετά από χρόνια δικών και καταδιώξεων απέδειξαν πως δεν έχουν καμμία σχέση με αντάρτικο πόλης; Μήπως πολύ θα ήθελε το κράτος να ξαναενοχλήσει τους "συνήθεις ύποπτους"; Για προσέξτε λίγο.
Φυσικά και ο απλός κόσμος δεν αισθάνθηκε απειλούμενος από την δράση των αριστερών ένοπλων οργανώσεων στη χώρα. Μήπως αυτό, επίσης, θα έπρεπε να σας προβληματίσει λίγο περισσότερο για την τωρινή σχεδόν καθολική καταδίκη της ενέργειας;
Για τα "εθνικά συμφέροντα" κλπ, δεν έχω αντίρρηση.
Όταν παρακάτω μας λέτε για τη δράση σε περιόδους επαναστατικών καταστάσεων, δεν δείχνετε παρά το πόσο μεταφυσικά αντιμετωπίζετε τα πράγματα. Και πόσο από θέση αρχής υπερασπίζετε το ένοπλο, καθόλου μαρξιστικά ή λενινιστικά, θα έλεγα. Καθότι δεν νομίζω ότι η διαλεκτική σκέψη του Μαρξ ή του Λένιν (χωρίς να παραγνωρίζω ότι άλλο ο ένας και άλλο ο άλλος) θα αρνούνταν να εξετάσει τη ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ δράση και θα κατέληγε στη γενική και από αρχής αποδοχή των ένοπλων ενεργειών σε περιόδους επαναστατικών καταστάσεων. Όσον αφορά την άποψη του Λένιν πάνω στην ένοπλη δράση, απλά θα σας έλεγα να μελετήσετε λίγο και τα συμπεράσματα της ιστορίας, ιδιαίτερα δε να μάθετε για κάποιον Μαλινόφσκι και για κάποιον Άζεφ κλπ κλπ. Αλλά και η μελέτη των ντοκουμέντων των ίδιων των ένοπλων οργανώσεων, ντόπιων και μη, δεν θα έκανε κακό.
Στο αν είναι ή όχι η βία η μαμή της ιστορίας, μαζί σας. Και στην αναγκαιότητα της ένοπλης πάλης επίσης. Αλλά όχι μεταφυσικά. Εξετάζοντας πάντα τις δοσμένες συνθήκες. Και όχι απορρίπτοντας από θέση αρχής την προβοκατόρικη κρατική δράση, αλλά βλέποντας την πραγματικότητα.
Και για να κλείσω, όλοι αυτοί που υπερασπίζουν άκριτα και μεταφυσικά το ένοπλο, όλοι αυτοί που αποδέχονται προκυρήξεις επειδή κάποιος (ποιός άραγε;) τους λέει ότι αυτές προέρχονται από ένοπλη επαναστατική οργάνωση, δεν κάνουν άλλο από το "να σπείρουν σύγχυση σε μια μερίδα προβληματισμένου κόσμου αν το ένοπλο αποτελεί κομμάτι του κινήματος ή όχι."
(Μερικές απαντήσεις από κάποιον του blog που ξέχασε τους κωδικούς του)
Μας γράφεις
“Καταρχάς, πως τολμάτε με "περασμένη σχετική ανάρτηση" να βάζετε όλα αυτά τα ονόματα μαζί και να εμπλέκετε ανθρώπους που μετά από χρόνια δικών και καταδιώξεων απέδειξαν πως δεν έχουν καμμία σχέση με αντάρτικο πόλης;.”
Εμείς γράψαμε ότι «το αντάρτικο πόλης στην χώρα μας έχει ιστορία. Εχει νεκρούς, σακατεμένους, πολύχρονα φυλακισμένους». Αμφιβάλεις σ’ αυτό; Τώρα ότι στο όνομα της «τρομοκρατίας» κατηγορήθηκαν και φυλακίστηκαν άτομα που δεν είχαν καμιά σχέση μ’ αυτό φυσικά και δεν διαφωνούμε. Εμείς θελήσαμε να δώσουμε έμφαση στην ιστορία που έχει το αντάρτικο πόλης στην Ελλάδα και όχι στον ρόλο συγκεκριμένων προσώπων.
Παρακάτω γράφεις: «Μήπως πολύ θα ήθελε το κράτος να ξαναενοχλήσει τους "συνήθεις ύποπτους"; Για προσέξτε λίγο».
Λίγο ακόμα και θα μας έλεγες ότι οι ασφαλίτες ορμώμενοι από δικές μας αναρτήσεις διοχέτευαν απ’ τις πρώτες μέρες στους δημοσιοκάφρους ότι «αρχηγός» του Ε.Α είναι ο «συνήθεις ύποπτος» Γιάννης Σερίφης.
Μην τρελαθούμε και εντελώς.
Συνεχίζεις γράφοντας: «Φυσικά και ο απλός κόσμος δεν αισθάνθηκε απειλούμενος από την δράση των αριστερών ένοπλων οργανώσεων στη χώρα. Μήπως αυτό, επίσης, θα έπρεπε να σας προβληματίσει λίγο περισσότερο για την τωρινή σχεδόν καθολική καταδίκη της ενέργειας;».
Τι μας λες τώρα δηλαδή για να καταλάβουμε. Ο απλός κόσμος αισθάνεται να απειλείτε από την δράση του Ε.Α;
Επικαλείσαι ότι σήμερα υπάρχει «σχεδόν καθολική καταδίκη της ενέργειας». Και έτσι ακόμα να είναι τι σχέση έχει αυτό με την θέση «αρχής» που πρέπει να έχει, κατά την γνώμη μας, ένας επαναστάτης απέναντι στις οργανώσεις ένοπλης πάλης;
Γράφεις: «Όταν παρακάτω μας λέτε για τη δράση σε περιόδους επαναστατικών καταστάσεων, δεν δείχνετε παρά το πόσο μεταφυσικά αντιμετωπίζετε τα πράγματα. Και πόσο από θέση αρχής υπερασπίζετε το ένοπλο, καθόλου μαρξιστικά ή λενινιστικά, θα έλεγα. Καθότι δεν νομίζω ότι η διαλεκτική σκέψη του Μαρξ ή του Λένιν (χωρίς να παραγνωρίζω ότι άλλο ο ένας και άλλο ο άλλος) θα αρνούνταν να εξετάσει τη ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ δράση και θα κατέληγε στη γενική και από αρχής αποδοχή των ένοπλων ενεργειών σε περιόδους επαναστατικών καταστάσεων».
Μάλλον δεν έχεις κάνει τον κόπο να παρακολουθήσεις αρκετές σχετικές αναρτήσεις που έχουμε κάνει γ’ αυτό βγάζεις αυθαίρετα συμπεράσματα.
Οπότε θα ήταν πλεονασμός να επαναλάβουμε πράγματα αυτονόητα για όσους παρακολουθούν το μπλογκ μας.
Τελειώνοντας να σ’ ευχαριστήσουμε για την προτροπή σου που μας συνιστάς να μάθουμε «για κάποιον Μαλινόφσκι και για κάποιον Άζεφ κλπ κλπ» όπως και για την συμβουλή σου ότι «η μελέτη των ντοκουμέντων των ίδιων των ένοπλων οργανώσεων, ντόπιων και μη, δεν θα έκανε κακό».
Υ.Γ Και αφού ακολουθήσουμε τις οδηγίες σου σύντομα θα επανέλθουμε με μια, λίγο πιο θεωρητική ανάρτηση, για το ίδιο θέμα.
Φίλε μου,
για το πρώτο ζήτημα. Διαφωνώ με το σαβούριασμα από κοινού όλων των ανθρώπων που αναφέρονται στο άρθρο. Να προσθέσω επίσης ότι με έναν μαγικό(!) τρόπο, η αναδημοσίευση που κάνατε του άρθρου σας στο indymedia, περιέχει δύο ακόμη ονόματα, προκαλώντας τουλάχιστον οργή. Κοίτα και μόνος σου και πες μου αν η αναπαραγωγή αυτών των ονομάτων με την ιδιότητα που τους έδωσε το κράτος κάποτε εξυπηρετεί κάτι για μας ή όχι:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=974128
Στη συνέχεια, μάλλον δεν πολυκαταλαβαίνεις τι λέω, γιατί το λέω και σύντομα. Ναι, οι περισσότερες από τις δράσεις 17Ν & ΕΛΑ είχαν κοινωνική αποδοχή και φυσικά (έτσι, σκέτο φυσικά) δεν έκαναν τον κόσμο να φοβάται αυτές τις οργανώσεις. Δεν υποστηρίζω ότι τα χτυπήματα αυτά έκαναν τον κόσμο να φοβηθεί. Λέω όμως ότι όπως θα έπρεπε να κοιτάτε ότι οι άλλες δράσεις δεν προκάλεσαν φόβο, θα έπρεπε να δείτε και ότι εκείνες είχαν αποδοχή. Ενώ τώρα... Και βέβαια ότι μου μιλάτε για θέση "αρχής" σε σχέση με το ένοπλο, ενισχύει τα υπόλοιπα που διέκρινα στη δημοσίευσή σας.
Στη συνέχεια μου λες ότι δεν παρακολουθώ το blog σας. Όχι βέβαια, είμαι ένας περιστασιακός αναγνώστης του δικού σας όπως και αρκετών άλλων. Αλλά με αυτό δεν μου απαντάς. Καθότι όπως λέτε στην αρχική σας σελίδα, "Οσα γράφονται εδώ δεν εκφράζουν καμιά πολιτική συλλογικότητα παρά μόνο αποτελούν σκέψεις κάποιων συντρόφων" και εγώ σχολίασα την γνώμη που εκφράστηκε με αυτή τη ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ δημοσίευση. Τώρα αν μου λες ότι οι δημοσιεύσεις σας προαπαιτούν η μία την άλλη και επειδή εκεί το λέτε κάπως αλλιώς σε αυτή σας τη δημοσίευση θα έπρεπε να εκλάβω αλλιώς αυτά που λέτε, δεν έχω να πω τίποτα. Μάλλον τα έχετε πολύ μπερδεμένα τα πράγματα. Και υπενθυμίζω ότι δεν έλαβα καμμία "διόρθωση" των παρατηρήσεών μου απλά και μόνο επειδή μου λες ότι σε άλλες δημοσιεύσεις κλπ κλπ.
υγ: όσον αφορά τα τελευταία ειρωνικά, ειρωνικότατα κι εγώ χαίρομαι που κάπου χρησήμευσαν τα σχόλιά μου, αν και αυτά θα έπρεπε να είναι απλά δεδομένα. Αλλού είναι το ζουμί...
«για το πρώτο ζήτημα. Διαφωνώ με το σαβούριασμα από κοινού όλων των ανθρώπων που αναφέρονται στο άρθρο. Να προσθέσω επίσης ότι με έναν μαγικό(!) τρόπο, η αναδημοσίευση που κάνατε του άρθρου σας στο indymedia, περιέχει δύο ακόμη ονόματα, προκαλώντας τουλάχιστον οργή. Κοίτα και μόνος σου και πες μου αν η αναπαραγωγή αυτών των ονομάτων με την ιδιότητα που τους έδωσε το κράτος κάποτε εξυπηρετεί κάτι για μας ή όχι:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=974128».
-----------
Απ’ όσο μπορώ να γνωρίζω κανένας σύντροφος δεν αναδημοσίευσε το άρθρο μας στο ιντυ. Αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει. Πιθανόν να το έκανε κάποιος αναγνώστης του μπλογκ μας. Εντύπωση μου προκαλεί ότι εκεί υπάρχουν και ονόματα που δεν βρίσκονται στις αναρτήσεις μας.
Από κει και πέρα όμως και επειδή εγώ έχω γράψει το άρθρο, που δημιουργεί κατάπληξη γιατί δεν γίνομαι κατανοητός αφού πιστεύω ότι δεν αφήνω περιθώρια για παρερμηνείες α’ αυτά που έγραψα.
Αναγέρθηκα ότι η ένοπλη πάλη έχει ιστορία στην χώρα μας. Φυσικά στο όλο σκηνικό βρέθηκαν μπλεγμένοι και άνθρωποι που δεν είχαν καμιά σχέση με όσα κατηγορήθηκαν.
Ας πούμε, ο Χριστόδουλος Ξηρός δεν έχει αποδεχθεί καμιά από τις ενέργειες που του αποδόθηκαν από τους δικαστές. Και προσωπικά δέχομαι τον ισχυρισμό του. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η περιπέτεια του δεν αποτελεί ένα μέρος από την ιστορία του ένοπλου κινήματος στην χώρα μας;
----------------
«Στη συνέχεια, μάλλον δεν πολυκαταλαβαίνεις τι λέω, γιατί το λέω και σύντομα. Ναι, οι περισσότερες από τις δράσεις 17Ν & ΕΛΑ είχαν κοινωνική αποδοχή και φυσικά (έτσι, σκέτο φυσικά) δεν έκαναν τον κόσμο να φοβάται αυτές τις οργανώσεις. Δεν υποστηρίζω ότι τα χτυπήματα αυτά έκαναν τον κόσμο να φοβηθεί. Λέω όμως ότι όπως θα έπρεπε να κοιτάτε ότι οι άλλες δράσεις δεν προκάλεσαν φόβο, θα έπρεπε να δείτε και ότι εκείνες είχαν αποδοχή. Ενώ τώρα... Και βέβαια ότι μου μιλάτε για θέση "αρχής" σε σχέση με το ένοπλο, ενισχύει τα υπόλοιπα που διέκρινα στη δημοσίευσή σας»
--------------
Νομίζω ότι η κατακλείδα μου στο κείμενο δείνει απάντηση σ’ αυτό: «Είναι ή όχι η επαναστατική βία η κόκκινη γραμμή που χωρίζει επαναστάτες και ρεφορμιστές;
Αυτό είναι ένα ποιοτικό ζήτημα που έχει να κάνει με τη στρατηγική του κινήματος.
Το πότε και πώς ασκείται η βία, αν είναι επαναστατικά σκόπιμη στη μια ή την άλλη ιστορική συγκυρία, στο ένα ή το άλλο επεισόδιο της αέναης πάλης των τάξεων, είναι ζητήματα τακτικής.
Ζητήματα που μπορούμε και οφείλουμε να τα συζητάμε μέσα στο αντικαπιταλιστικό κίνημα χωρίς όμως ποτέ να σβήνουμε αυτή την κόκκινη διαχωριστική γραμμή».
-------------
«Στη συνέχεια μου λες ότι δεν παρακολουθώ το blog σας. Όχι βέβαια, είμαι ένας περιστασιακός αναγνώστης του δικού σας όπως και αρκετών άλλων. Αλλά με αυτό δεν μου απαντάς. Καθότι όπως λέτε στην αρχική σας σελίδα, "Οσα γράφονται εδώ δεν εκφράζουν καμιά πολιτική συλλογικότητα παρά μόνο αποτελούν σκέψεις κάποιων συντρόφων" και εγώ σχολίασα την γνώμη που εκφράστηκε με αυτή τη ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ δημοσίευση. Τώρα αν μου λες ότι οι δημοσιεύσεις σας προαπαιτούν η μία την άλλη και επειδή εκεί το λέτε κάπως αλλιώς σε αυτή σας τη δημοσίευση θα έπρεπε να εκλάβω αλλιώς αυτά που λέτε, δεν έχω να πω τίποτα. Μάλλον τα έχετε πολύ μπερδεμένα τα πράγματα. Και υπενθυμίζω ότι δεν έλαβα καμμία "διόρθωση" των παρατηρήσεών μου απλά και μόνο επειδή μου λες ότι σε άλλες δημοσιεύσεις κλπ κλπ».
------------
Ναι έχεις δίκιο. Ηταν ατυχείς η απάντηση που σου έδωσε ο σύντροφος. Επειδή όμως το συζητήσαμε και σκοπεύουμε σύντομα να επανέλθουμε στο θέμα των οργανώσεων ένοπλης μειοψηφικής πάλης αν έχεις διάθεση μπορείς να γράψεις και εσύ τις απόψεις σου και φυσικά θα της αναρτήσουμε.
Ωραία Γιώργη, για το πρώτο καλώς ή κακώς μου φαίνεται ασαφές και ιδιαίτερα έτσι όπως το είδα στο indymedia μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.
Όσον αφορά την ουσία των περισσότερων, μου απαντάς με αυτό που γράφεις:
--------
Νομίζω ότι η κατακλείδα μου στο κείμενο δείνει απάντηση σ’ αυτό: «Είναι ή όχι η επαναστατική βία η κόκκινη γραμμή που χωρίζει επαναστάτες και ρεφορμιστές;
Αυτό είναι ένα ποιοτικό ζήτημα που έχει να κάνει με τη στρατηγική του κινήματος.
Το πότε και πώς ασκείται η βία, αν είναι επαναστατικά σκόπιμη στη μια ή την άλλη ιστορική συγκυρία, στο ένα ή το άλλο επεισόδιο της αέναης πάλης των τάξεων, είναι ζητήματα τακτικής.
Ζητήματα που μπορούμε και οφείλουμε να τα συζητάμε μέσα στο αντικαπιταλιστικό κίνημα χωρίς όμως ποτέ να σβήνουμε αυτή την κόκκινη διαχωριστική γραμμή».
-----------
Καμμία αντίρρηση για την "κόκκινη γραμμή" όπως ωραία το θέτεις. Από εκεί και πέρα σε επίπεδο τακτικής, ναι υπάρχει χώρος για άφθονη κουβέντα. Και σε αυτήν δεν πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να εκλαμβάνουμε ως θετική κάθε ένοπλη ενέργεια. Και έτσι πρέπει να εκληφθούν και οι πυροβολισμοί στον ΜΑΤά.
Τέλος, μακάρι να υπάρξει η άνεση να γράψω συγκροτημένα τις σκέψεις μου για το ένοπλο. Προς το παρόν η μέρα προς μέρα παρακολούθηση των θέσεων του ΚΚΕ και το ξεμπρόστιασμά τους μου τρώει τον περισσότερο από τον μη συνελευσιακό χρόνο.
Βιάστηκες να τον πεθάνεις τον Κυριάκο Μαζοκόπο...
Y.Γ.
Καμιά νύξη για την γραπτή προκύρηξη του "ε.α." θα κάνεις;Ας μην αρχίσουμε τη κριτική στα γραπτά της "ε.ο. 17Ν" γιατί γελάνε κι οι πέτρες με το μίγμα λαϊκισμού,σταλινισμού..
Δημοσίευση σχολίου