Ο "Ναύτιλος" και τα blog

Με τα blog ασχολείται σήμερα ο Στάθης στην καθημερινή του στήλη στην «Ελευθεροτυπία».
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι το κείμενο του βγάζει εμπάθεια απέναντι στα μπλογκ, και σχεδόν τα αντιμετωπίζει σαν αντίπαλους του έντυπου τύπου.

Κάποιες απ’ τις επισημάνσεις του είναι σωστές και θα μας βρουν σύμφωνους, αλλά οι ενστασεις μας σ' αυτό το κείμενο είναι πολλές.

Προς το παρών μια ερώτηση προς τον Στάθη.
Γιατί τόσα χρόνια ο Στάθης, απ’ το δημόσιο βήμα που διαθέτει, δεν αναφέρθηκε ονομαστικά στους καπιταλιστές που χρησιμοποιούν τις εφημερίδες τους και τα άλλα ΜΜΕ που διαθέτουν σαν οχήματα που οδηγούν τις μπίζνες τους με το δημόσιο;

Εξυπνος τύπος είναι, δεν μπορεί να μην γνωρίζει ότι σε αρκετές περιπτώσεις εκδοτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα είναι προσανατολισμένα στην ίδια κατεύθυνση.
Οι εκδότες-επιχειρηματίες δηλαδή να χρησιμοποιούν τις εφημερίδες τους για να πιέζουν ώστε να παίρνουν δουλειές του δημοσίου ή άλλες επιχορηγήσεις.
Όπως αυτές που παίρνει ο Λαμπράκης για το «Μέγαρο» π.χ.

Και στην τελική, απ’ ότι ξέρουμε κανένας/μια απ’ όσους ασχολούνται με τα blog δεν έχει οικονομικό όφελος αλλά κάνει την καύλα του.
Οι δημοσιογράφοι όμως είναι έμμισθα φερέφωνα των αφεντικών τους και σε πολλές περιπτώσεις παίξουν τα δικά τους προσωπικά παιχνίδια που δεν είναι πάντα καθαρά.

Αυτό, όμως είναι ένα θέμα που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και θα το δούμε σε άλλη ανάρτηση μας αναλυτικά.

Προς το παρόν παραθέτουμε το κείμενο του Στάθη:
« …Οχι όμως και οι κατσαρίδες. Αυτές που ευδοκιμούν στα μπλογκ (όσον και στον Τύπο άλλωστε). Κάτι χολερικές ψυχές που δεν κάνουν ποτέ κριτική σε ιδεολογικούς φίλους τους (ή απλώς στις παρέες τους), περιμένοντας με το δίκαννο όλους τους άλλους
κάπου να την πατήσουν για να τους βγάλουν το μάτι.

Στόχο έχοντας πάντα τον λέοντα, του βρίσκουν ψεγάδια στο νύχι. Ομως κι αυτό δεκτό. (Ομιλώ ως νύχι κι όχι ως λέων). Πάντα μαθαίνεις όταν έχεις κάνει λάθος, ακόμα κι αν αυτός που σου το επισημαίνει στο κρεμάει απ' τα αυτιά, αντί με διακριτικότητα να σε ωφελήσει - αλλά τι ψάχνω τώρα; καλλιγραφίες στις ανορθογραφίες μου;

Ομως το θέμα (πάντα για τα blogs) είναι ευρύτερο. Πολλοί ιστότοποι που παραπέμπουν ο ένας στον άλλον στοχοποιούν άλλους κι αλληλοξεκατινιάζονται. Αντί για την προσδοκώμενη ελεύθερη και δημοκρατική διακίνηση ιδεών, απόψεων και πληροφοριών το πράγμα εκφυλίζεται όλο και πιο πολύ σε ένα στενόκαρδο και μισερό τοπίο, όπου κυριαρχούν κόμπλεξ και ιδιοτέλειες. Οχι πως δεν υπάρχουν αντιστάσεις αλλά το φαινόμενο αυτό τείνει να υπερκεράσει το ζητούμενο κι εν τέλει να το πνίξει. Ισως αναπόφευκτο, ίσως σύμφυτο με τα ανθρώπινα, τους χαρακτήρες μας, τις αδυναμίες μας κι άλλα σχετικά, αλλά έτσι χάνεται αυτό που περιμένουν πολλοί από τα blogs: ένα πρόταγμα για τον κεντρικό Τύπο, ένα αντίπαλο δέος που θα του καθαιρεί τις συνέπειες από τη δικήν του παθογένεια, που θα τον αναγκάζει να γίνει καλύτερος έστω για να μη μείνει πίσω.

Δεν ξέρω αν ορισμένοι μπλογκίστες πιστεύουν ότι αυτό το τελευταίο δεν τους ενδιαφέρει. Σε αυτήν την περίπτωση τα μπλογκ ξεπέφτουν σε μια ελιτίστικη (ή τουναντίον χυδαία) αντίληψη μιας παρέας που επικοινωνεί μεταξύ της και με τους αναγνώστες της σε κύκλο στενότερο από εκείνον που θα ήθελε και θα μπορούσε να επηρεάσει τα δημόσια πράγματα. Κι αυτό το επίσης ζητούμενο δεν είναι συνάρτηση αριθμών, επισκεψιμότητας, αλλά μάλλον αξίας, ειδικού βάρους, ενδιαφέροντος όσων λέγονται - πολιτικής δηλαδή. Εκτός κι αν όλα εξαντλούνται σε μια αριστοκρατική αποστασιοποίηση των ηλεκτρονικών ρητόρων ή στη μόνη φιλοδοξία των χαμερπών να κοροϊδεύει ο ένας τον άλλον».