Η λέξη προστέθηκε εδώ και μήνες στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Την περιγράφουμε στα ρεπορτάζ που μεταδίδουμε και στις ειδήσεις που γράφουμε, όσο μας επιτρέπουν τα φίλτρα της ελεγχόμενης ενημέρωσης.
Αλλά τη ζούμε κιόλας, σαν εκλεκτά θύματά της. Μικρά και μεγάλα κύματα απολύσεων στα ΜΜΕ, μειώσεις μισθών, μη εφαρμογή των υπογεγραμμένων συμβάσεων, «λουκέτα» ή «εξυγιάνσεις» σε μαγαζιά ήρθαν να απορρυθμίσουν ακόμη περισσότερο ένα ήδη αποσταθεροποιημένο εργασιακό τοπίο. Η κρίση χρησιμοποιείται από την εργοδοσία σαν ξεδιάντροπο πρόσχημα για να αποψιλωθούν στοιχειώδη εργασιακά, ασφαλιστικά και δημοκρατικά δικαιώματα.
Και κυρίως για να εδραιωθεί ψυχολογία φόβου, ηττοπάθειας και παραίτησης από κάθε απόπειρα άμυνας και διεκδίκησης.
Τα στοιχειώδη. Δουλειά, συμβάσεις, ασφάλιση, επαγγελματική αξιοπρέπεια για όλους. Καθώς η αυταπάτη της ενημερωτικής ευημερίας διαλύεται και ο θρόνος της «4ης Εξουσίας» τρίζει, αυτά τα αυτονόητα αμφισβητούνται.
Οι δημοσιογράφοι δεν είναι τα χαϊδεμένα παιδιά της εξουσίας (πολιτικής, οικονομικής, επιχειρηματικής) που θα τη γλιτώσουν.
Οι εργοδότες ζητούν ολική επαναδιαπραγμάτευση. «Μπλοκάκια» και «συμβάσεις έργου» στη θέση των συλλογικών συμβάσεων. Ατομική διαπραγμάτευση και αμοιβή με βάση την «απόδοση», τη θέση στο "star system" ή τα «κολλητιλίκια».
Ριζική αμφισβήτηση του αγγελιόσημου, του βασικού ασφαλιστικού μας πόρου. Κατάργηση θέσεων εργασίας και εντατικοποίηση επ' απειλή απόλυσης.
Και ταυτόχρονα, η διαρκής επιχείρηση εκμαυλισμού και εξαγοράς συνειδήσεων, με τους μηχανισμούς της διαπλοκής, της κρατικής ή ιδιωτικής αργομισθίας, των pay roll και της πολυθεσίας. Καταλήγουμε, λοιπόν, ως κλάδος και «κερατάδες και δαρμένοι». Θέλουμε, λοιπόν, ν' αποτινάξουμε από πάνω μας τη ρετσινιά του «αλήτη, ρουφιάνου...» Να αποδώσουμε στην κοινωνία την ενημέρωση που δικαιούται. Και να κατακτήσουμε αξιοπρεπείς όρους παραγωγής του δημόσιου αγαθού που υπηρετούμε.
Η Συνέχεια εδώ
Δημοσίευση σχολίου