Δεν είναι μόνο τα πολιτικά κόμματα που για τις μικροκομματικές τους σκοπιμότητες εξορκίζουν την αποχή από την φάρσα των εκλογών. Οι ίδιοι οι εκφραστές του πολιτικού συστήματος, που διαθέτουν μια διορατικότητα καταλαβαίνουν ότι στις δεδομένες διεθνείς πολιτικές συνθήκες αν οι εργατικές μάζες δεν μείνουν εγκλωβισμένες στην παραλυσία του κοινοβουλευτικού κρετινισμού και παράλληλα απελευθερωθούν απ’ τα βαρίδια της συνδικαλιστικής εργατοπατερίας τότε οι εξελίξεις πιθανόν να είναι απρόβλεπτες.
Φυσικά εξυπακούεται ότι η εκλογική αποχή θα πρέπει να μεταβληθεί σε δυναμική συμμετοχή σε αγώνες με μορφές πάλης έξω και ενάντια στην αστική νομιμότητα.
Και η προοπτική αυτή, είναι ορατή τουλάχιστον σ’ αυτούς που δεν θέλουν να κλείνουν τα μάτια τους στην πραγματικότητα.
Το τονίζει σε άρθρο της η χθεσινή Le Monde: «Θα επαναληφθεί, άραγε, ο Μάης του ’68; Η κοινωνική κρίση, η οποία τροφοδοτείται από την οικονομική, δεν μπορεί παρά να εξελιχθεί σε κοινωνική έκρηξη, παρόμοια με αυτήν που αναστάτωσε τη Γαλλία και την Ευρώπη πριν από 41 χρόνια».
Κι αυτό είναι που τρέμουν οι κυβερνήσεις των καπιταλιστικών χωρών της Ε.Ε. Τις κοινωνικές εκρήξεις. Κι αυτές δεν γίνονται όσο οι μάζες είναι εγκλωβισμένες στα αστικά κόμματα, στις «θεσμικές διαδικασίες» στην αυταπάτη της συμμετοχής στις «εκλογικές διαδικασίες».
Δημοσίευση σχολίου