Τι διάολο πια είναι αυτές οι «αγορές»;

"«Θα πρέπει να αντιληφθούμε την κρίση σαν ευκαιρία για να προωθήσουμε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Εχουμε λάβει ήδη σημαντικές αποφάσεις: Για παράδειγμα, θα περικόψουμε τις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων, θα αυξήσουμε το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης, θα αυξήσουμε τον φόρο καυσίμων», δήλωσε ο πρωθυπουργός σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ»", απ’ ότι διαβάζουμε στο «Εθνός».

Στα «Νέα» επίσης σήμερα συναντούμε την παρακάτω είδηση: "«Η κυβέρνηση είναι έτοιμη να λάβει άμεσα διορθωτικά μέτρα». Αυτό δήλωσε σε συνέντευξή του στο οικονομικό δίκτυο Bloomberg ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Γιώργος Προβόπουλος.
«Θα λάβει πρόσθετα μέτρα προκειμένου να πετύχει τον στόχο για μείωση του δημοσιονομικού της ελλείμματος, ακόμα και αν υλοποιηθούν κάποιοι κίνδυνοι», συμπλήρωσε.
«Δεδομένης της μεγάλης αβεβαιότητας στις αγορές, δεν θα έπρεπε κανείς να περιμένει ομαλοποίηση της κατάστασης εν μία νυκτί», συμπλήρωσε, ενώ χαρακτήρισε υπερβολική την αντίδραση των αγορών στα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας".

Ακριβώς, δηλαδή ότι ακούσαμε και τις προηγούμενες μέρες απ’ τον υπουργό Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου. «Θα λάβουμε όσα μέτρα χρειάζεται για να πείσουμε τις αγορές ότι η οικονομική μας πολιτική θα αποδώσει» μας είχε πει αυτός.

Τι διάολο πια είναι αυτές οι «αγορές»;
Γιατί δεν μας το εξηγεί κανένας;
Ο λόγος απλός. Γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να παραδεχθούν ότι κάνουν ένα χαρμάνι τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, τη διευρυνόμενη εκμετάλλευση των εργαζομένων, το καπιταλιστικό κέρδος, την ολοένα μεγαλύτερη συσσώρευση κεφαλαίων, την αξίωση των εκπροσώπων του κεφαλαίου να ξεπεράσουν την οικονομική κρίση σε βάρος των εργαζομένων, παίρνουν τον ίδιο τον καπιταλισμό τον βαφτίζουν .. «αγορές» και καθάρισαν.

Δεν έχουμε, φυσικά απαίτηση από το πολιτικό προσωπικό των καπιταλιστών να μας πει ότι:
«Το κεφάλαιο είναι νεκρή εργασία, που σαν βρικόλακας ζει μόνο ρουφώντας το αίμα της ζωντανής εργασίας. Και όσο πιο πολύ ζει τόσο πιο πολύ αίμα ρουφάει», όπως τόνιζε ο Καρλ Μαρξ.
Ούτε να μας δώσει τον ορισμό των τραπεζών, των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των κερδοσκόπων μιλώντας όπως ο Μάρξ, στα μέσα του 19 αιώνα ότι πρόκειται για «μια νέα οικονομική αριστοκρατία, παράσιτα νέου είδους, με τη μορφή σχεδιαστών, ιδρυτών και απλώς ονομαστικών διευθυντών. Ενα ολόκληρο σύστημα αγυρτείας και απάτης»..

Πολιτικάντηδες και τα δημοσιοκαφρικά τους παπαγαλάκια κατασκεύασαν έναν αόρατο εχθρό, τον ονόμασαν «αγορές» και στο όνομα του μας ζητούν να επιστρέψουμε αδιαμαρτύρητα στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα.