Τυχάρπαστος πολιτικάντης ο Μίμης Ανδρουλάκης και αφού έκανε την πολιτική του διαδρομή περνώντας από ΚΚΕ, Συνασπισμό για να βρει τα τελευταία χρόνια (από το 2004 όταν το ΠΑΣΟΚ έκανε «αμφίπλευρη διεύρυνση» εντάσσοντας στον κομματικό του σχηματισμό Μάνο, Δαμανάκη, Ανδριανόπουλο, Ανδρουλάκη) πολιτική στέγη στο σημερινό κυβερνητικό κόμμα, εξακολουθεί να μας πρήζει με τις «διανοουμενίστικες» παπαριές του.«Όσοι λένε ότι ο Παπανδρέου είναι νεοφιλελεύθερος, ας βρούνε σοσιαλιστές δανειστές», τον ακούσαμε να λέει σε ρ/σ στον Πειραιά.
Για στάκα ρε μεγάλε. Και ποιος σου είπε ότι σώνει και καλά πρέπει να έχουμε νταβατζήδες-δανειστές είτε αυτοί λέγονται σοσιαλιστές ή φιλελεύθεροι;
Μια χώρα που δανείζεται το κάνει για δυο λόγους. Είτε δεν παράγει πλούτο είτε γιατί με την πολιτική που εφαρμόζει η αναδιανομή του πλούτου της γίνεται προς όφελος μια δράκας πλουτοκρατών και σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων της χώρας.
Για να δούμε τι συμβαίνει στην Ελλάδα επικαλούμενοι «δικά» τους στοιχεία. Σύμφωνα, λοιπόν, μ’ αυτά τα τελευταία δέκα χρόνια το ΑΕΠ έχει αυξηθεί σχεδόν δυόμιση φορές.
Το 2000 το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν ήταν 124 δισ. ενώ σήμερα βρίσκεται στα 270 δισ. Αρα πλούτος παράγετε.
Αυξήθηκε σ’ αυτό το διάστημα ανάλογα και η ποιότητα ζωής των λαϊκών στρωμάτων; Φυσικά και όχι.
Να δούμε λοιπόν σε ποια χέρια βρίσκεται αυτός ο πλούτος επικαλούμενοι πάλι επίσημα στοιχεία και στεκόμενοι μόνο σε στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας. Το Ενεργητικό του τραπεζικού τομέα στην Ελλάδα ήταν στα τέλη του 2000, 233 δισ. ευρώ. Στο τέλος του περασμένου χρόνου αυτό υπερδιπλασιάστηκε σε σχέση με το 2000 και εκτοξεύτηκε στο αστρονομικό ποσό των 579 δισεκατομμυρίων ευρώ!!!
Δηλαδή σε μια δεκαετία οι τραπεζίτες τσέπωσαν περισσότερα χρήματα απ’ όσο είναι όλο το δημόσιο χρέος (το υπολογίζουν περίπου 300 δισ. ευρώ)και το οποίο επικαλούνται σήμερα για να οδηγήσουν τα εργατικά και λαϊκά στρώματα στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα.Αρα χρήματα υπάρχουν και μάλιστα πάρα πολλά. Μόνο που αυτά βρίσκονται στα θησαυροφυλάκια μιας κλίκας πλουτοκρατών που τα απόκτησαν με τις πολιτικές των αστικών κομμάτων που ξεζούμιζαν της εργατική τάξη για να ανθίζουν τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών.
Ας σταματήσουν λοιπόν τις κουτοπονηριές όσοι σαν τον Ανδρουλάκη μας ζητούν να βρούμε νταβατζή που θα μας βιάζει … πιο απαλά. Το πρόβλημα μας δεν είναι να διαλέξουμε ποιος θα μας «πηδάει» καλύτερα αλλά να στείλουμε στα αζήτητα το πολιτικό σύστημα που εξαθλιώνει τον λαό για να μπορεί μια χούφτα πλουτοκρατών να βλέπει την περιουσία της να αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.
Δημοσίευση σχολίου