Καταρχήν λοιπόν να δούμε ότι η αιτία του ξεσπάσματος της κρίσης είναι η υπερσυσσώρευση πλούτου στα χέρια λίγων κεφαλαιοκρατών, που δυσκολεύονται ολοένα και περισσότερο να βρουν το που θα τα επενδύσουν όλα αυτά τα κεφάλαια ώστε να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο, έχοντας ένα ικανοποιητικό (για αυτούς) ποσοστό κέρδους.
Όμως, το κεφάλαιο δε μπορεί να μένει συνεχώς αδρανές, πρέπει να επενδυθεί κάπου, αλλιώς παύει να είναι κεφάλαιο, χάνει το νόημα του. Πρέπει δηλαδή κεφάλαια που τώρα είναι σε κατάσταση αδράνειας (πχ σε μορφή χρήματος, χρυσού, κτλ) να τα πάρουν οι ιδιοκτήτες τους και να τα επενδύσουν σε μια παραγωγική δραστηριότητα, ώστε να πούμε ότι η κρίση του καπιταλισμού ξεπεράστηκε, και επιστρέφουμε στο "business as usual".
Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει ο ιδιοκτήτης του χρήματος να πειστεί ότι αν επενδύσει στην Α ή στη Β επένδυση, θα βγάλει τα λεφτά του + κάποιο κέρδος.
Πώς θα πειστεί λοιπόν για αυτό το πράγμα?
Ξεκάθαρη στρατηγική δεν υπάρχει, ωστόσο η γενική κατεύθυνση είναι φανερή: Πρέπει να βρει φτηνότερους εργάτες, ώστε το ποσοστό κέρδους του να είναι μεγαλύτερο.
Αυτό είναι, σε μία πρόταση, το "μυστικό" για να καταλάβει κανείς τι γίνεται.
Ειδικά για τους εργαζόμενους στη δύση, η πτώση θα είναι ραγδαία και πολύ μεγάλη, καθώς στις χώρες αυτές είχαμε στο παρελθόν τεράστιους αγώνες (πχ εξέγερση εργατών στο Σικάγο για το 8ωρο, Επανάσταση των Μπολσεβίκων, κτλ) που διασφάλιζαν στους εργάτες καλύτερη -σχετικά- ζωή.
Οι αγώνες αυτοί όμως δεν "ανανεώθηκαν", δε συνεχίστηκαν
Τα συνδικάτα άδειασαν από κόσμο, τα εργατικά-κομμουνιστικά κόμματα παρήκμασαν.
Όταν έπεσε και ο "υπαρκτός", και χάθηκαν και οι "βάρβαροι" που "ήταν τουλάχιστον μια κάποια λύση" που έλεγε και ο Καβάφης, είχαμε την επέκταση του καπιταλισμού σε νέες αγορές, τόσο στο πρώην "ανατολικό μπλοκ", όσο και στην Ασία.
Τρισεκατομμύρια εργάτες παράγουν αυτά που παράγετε και εσείς, μόνο που το κάνουν για μισθούς, ωράρια και δικαιώματα που περισσότερο μοιάζουν με τα "δικαιώματα" των κολίγων του μεσαίωνα, παρά με αυτά που είχαν κερδηθεί στη δύση από τους εργάτες κάποτε.
Οπότε, γιατί να δώσει ο εκάστοτε κεφαλαιοκράτης "ένα σωρό λεφτά" στους "καλομαθημένους" εργάτες της δύσης?
Το κεφάλαιο μεταναστεύει για Κίνα - γιατί να δίνεις 1000 ευρώ στο Γιώργο ή 1500$ στο George, όταν μπορείς να δίνεις 30$ στον Χου Τσι?
Ακόμα άλλωστε και αν προτιμήσεις το Γιώργο και το George, μετά θα πρέπει τα προιόντα που αυτοί έφτιαξαν να ανταγωνιστούν τα [φτηνότερα] προιόντα που έφτιαξε ο Χου Τσι, κάτι που προφανώς είναι αδύνατον.
Οπότε, ξαναγυρνώντας στο αρχικό θέμα, για το κεφάλαιο που πρέπει να [επαν]επενδυθεί, καταληγούμε στο αναπόφευκτο συμπέρασμα ότι για να πειστεί ο κεφαλαιοκράτης να επενδύσει πχ στην Ελλάδα, ο εργάτης στην Ελλάδα θα πρέπει να πειστεί να δεχτεί χαμηλότερους μισθούς, χειρότερα ωράρια, γενικά χαμηλότερο "βιοτικό επίπεδο" (που θα προσεγγίζει πχ τα επίπεδα Βουλγαρίας, ειδικά για δουλειές που δεν απαιτούν ιδιαίτερες δεξιότητες, μιας και σε χώρες εκτός Δύσης λείπει ακόμα εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό, αν και σιγά σιγά εννοείται ότι η άρχουσα τάξη εκπαιδεύει Κινέζους, Ινδούς, κτλ σε ένα σωρό νέες δεξιότητες που την ενδιαφέρουν).
Όλα τα υπόλοιπα ζητήματα που μπαίνουν είναι συνέπειες αυτής της αλήθειας:
Πχ ο εργάτης πρέπει να συνηθίσει από μικρός να είναι πιο εντατικοποημένος, με μικρότερη κριτική ικανότητα και λιγότερες ιστορικές/οικονομικές/πολιτικές γνώσεις, εξ ου και τα αντίστοιχα φαινόμενα στην εκπαίδευση (που μάλιστα προκαλούν και κάποια προβλήματα στους ίδιους τους κεφαλαιοκράτες, διότι αν οι εργάτες έχουν μειωμένη κριτική σκέψη, αυτό προφανώς επηρεάζει αρνητικά το κομμάτι αυτό των εργατών που χρειάζεται κριτική σκέψη στη δουλειά του, μάλιστα έχει παρατηρηθεί ότι πολλοί κεφαλαιοκράτες εκφράζουν όντως παράπονα επειδή δε μπορούν να βρουν εύκολα τέτοιου είδους εργαζόμενους, που συνήθως προορίζονται και για πιο "εποπτικές" βέβαια εργασίες)
Η "πτώση της ποιότητας" των παροχών σε ότι αφορά την υγεία, τα ασφαλιστικά δικαιώματα (κυρίως στις συντάξεις) είναι και αυτή ένα φαινόμενο που φέρνει τους εργάτες της δύσης πιο κοντά σε αυτούς της Ασίας, της Λατ. Αμερικής, της πρώην "ανατολικής" Ευρώπης, κτλ.
"Ναι", σου λέει ο κεφαλαιοκράτης, "το ξέρω ότι βασανίζεσαι, αλλά αυτό το βάσανο είναι απαραίτητο, αλλιώς δεν αυξάνει ο πλουτισμός μου, και αν δεν αυξάνει ο πλουτισμός μου, μπορώ να σηκωθώ και να φύγω για Ασία, όπου δε μου ζητάνε περίθαλψη, σύνταξη και χίλια-δυο άλλα τέτοια πράγματα"
Η πτώση στον πολιτισμό, από τη μουσική και την ποίηση μέχρι τα τηλεοπτικά σίριαλ (και τα τηλερηάλιτι, τα παιδικά προγράμματα, κοκ) είναι και αυτή απαραίτητη, διότι ο κοινωνικά αμόρφωτος εργάτης είναι πιο εκμεταλλεύσιμος.
Η ανεργία που αυξάνεται είναι επίσης απαραίτητο ως φαινόμενο, διότι αν οι εργάτες στη δύση μείνουν άνεργοι και φτωχύνουν (όσο οι κεφαλαιοκράτες πηγαίνουν στην Ασία), γίνονται πιο δεκτικοί σε μειώσεις μισθών και δικαιωμάτων, "αρκεί να βρουν μια δουλειά".
Η εγκληματικότητα είναι απλά παράγωγο της φτώχειας.
Η εισροή φτηνών εργατικών χεριών από χώρες της Αφρικής, ή το Αφγανιστάν, Ιράκ, κτλ που έχουν κατακτηθεί/κατακτιούνται ρίχνει τα μεροκάματα.
Η αύξηση της καταστολής (ΜΑΤ, κάμερες, "αντιτρομοκρατικοί" νόμοι, κτλ) επίσης χρειάζεται ώστε να χτυπηθούν όσοι δε δέχονται τη διαρκή επιδείνωση της κατάστασης τους για χατίρι μιας ολιγαρχίας.
Οι διαρκείς ιδιωτικοποιήσεις, και γενικότερη η δύσκολη κατάσταση τόσο "απλών πολιτών" όσο και κρατών (πχ Ισλανδία, αλλά και Ελλάδα) είναι ευκαιρία για τους όποιους καλούς παίχτες της "Μονόπολυ" να αρπάξουν ότι έχουν οι παίχτες που δεν τα πάνε καλά σε αυτό το παιχνίδι. Οι παίχτες αυτοί χάνουν ότι έχουν, και μετά απλά πληρώνουν νοίκι σε όποιο τετράγωνο πέφτουν. Για να συνεχίζουν να παίζουν, δίνουν στην (ντόπια και ξένη) ολιγαρχία την ιδιοκτησία των πάντων, και έτσι απλά πληρώνουν, χωρίς να εισπράττουν τίποτα. Νομοτελειακά, τα πράγματα οδηγούνται σε χρεωκοπία κάποιων (ολοένα και περισσότερων) παιχτών (είτε μιλάμε για εργάτες ή και κεφαλαιοκράτες, είτε για κράτη) και ενδυνάμωση κάποιων άλλων (λίγων) παιχτών. Η χρεωκοπία αυτή αναγκάζει τους εργάτες να δεχτούν να δουλέψουν με χειρότερους όρους («στην ανάγκη»...)
κτλ.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει κάποια στρατηγική που να διασφαλίζει ότι ο λαός δε θα φτωχύνει εντός του καπιταλιστικού συστήματος.
Ακόμα πχ και αν ο λαός δε δεχτεί να μειωθούν ακόμα περισσότερο οι -ήδη χαμηλοί- μισθοί του , το κεφάλαιο απλά θα πάει αλλού. Αν ο λαός δε δεχτεί την περαιτέρω αύξηση της φορολογίας, και ζητήσει τη φορολόγηση εφοπλιστών, τραπεζιτών, κτλ, αυτοί θα πάνε αλλού (κάτι που άλλωστε έχουμε δει ότι ήδη συμβαίνει σε παλιότερα ποστ). Οι φεουδάρχες άλλωστε δεν πληρώνουν φόρους, μόνο εισπράττουν (επιδοτήσεις, κτλ). Αντίθετα, φόρους πληρώνουν [μόνο] οι κολίγοι...Και επειδή μόνο αυτοί πληρώνουν, πρέπει να πληρώνουν ολοένα και περισσότερους (μιας και οι κάτοχοι του χρήματος δεν φορολογούνται-φορολογούνται ολοένα και λιγότερο, αλλιώς εκβιάζουν ότι θα πάρουν τα λεφτά τους και θα φύγουν).
Αυτός είναι ο καπιταλισμός, δημιουργεί εντελώς αντίρροπα συμφέροντα ανάμεσα στους ανθρώπους, και επειδή η τάξη των κεφαλαιοκρατών έχει σήμερα επικρατήσει σε τεράστιο βαθμό, είναι εντελώς μα εντελώς αδύνατον να βρεθεί «μέση λύση».
Όταν βλέπεις έναν εργοστασιάρχη πχ να πηγαίνει στην Κίνα, να πληρώνει μεροκάματο 1-2 δολλάρια την ημέρα σε έναν εργάτη, και μετά να έρχεται σε ΗΠΑ ή Ευρώπη και να ζητά να γίνει ένας «δημοκρατικός διάλογος» για το εργασιακό, το ασφαλιστικό, κτλ, η κατάσταση είναι κωμικοτραγική, ο άνθρωπος αυτός ξεκάθαρα έχει συμφέρον εντελώς αντίθετο από αυτό του εργάτη.
Δείγμα των αντίρροπων συμφερόντων που υπάρχουν είναι και το ότι όσο περισσότερο κυριαρχεί ο κεφαλαιοκράτης στην παραγωγή, τόσο περισσότερο η παραγωγή ξεφεύγει από τον κανόνα περί «προσφοράς και ζήτησης»:
Στόχος του κάθε κεφαλαιοκράτη δεν είναι η παραγωγή να συμπίπτει με τις ανάγκες του κόσμου, και να εναρμονίζεται με την αντίστοιχη ζήτηση. Αντίθετα, στόχος του είναι η παραγωγή να ΜΗΝ εναρμονίζεται με αυτή τη ζήτηση, αλλά να εναρμονίζεται με το δικό του συμφέρον (ατομικός πλουτισμός).
Έτσι, σήμερα που οι αποφάσεις για τι παράγεται, πως παράγεται, που παράγεται, κτλ λαμβάνονται με τεράστιο βαθμό από την άρχουσα τάξη, παρατηρούμε ότι αλλού κόσμος πεινάει, αλλού περισσεύουν plasma τηλεοράσεις, παρατηρούμε επίσης τη μεγάλη άνοδο του χρηματοπιστωτικού τομέα, κτλ (ο χρηματοπιστωτικός τομέας απλά δίνει λεφτά σε επιχειρηματίες που, επειδή ακριβώς τα προϊόντα που παράγουν οι εργάτες στις επιχειρήσεις τους δεν έχουν σχέση με τη ζήτηση, παίρνουν λεφτά (πίστωση) ώστε να συνεχίζουν να παράγουν. Για παράδειγμα, η φούσκα στο στεγαστικό των ΗΠΑ δείχνει ότι ο κόσμος δεν είχε λεφτά, λόγω χαμηλών μισθών ανεργίας, κτλ για να αγοράσει τα σπίτια σε αυτές τις τιμές, αλλά, για να μη χάσουν τον πλουτισμό τους, οι τραπεζίτες, κτηματομεσίτες, κτλ έριξαν λεφτά (με πίστωση-δάνεια) ώστε να καλύψουν τεχνητά την έλλειψη ζήτησης)
Και είναι δείγμα της κατάπτωσης του λαικού κινήματος σε όλο τον κόσμο το ότι κανείς δεν τολμάει να πει ότι ειδικά όταν οι κεφαλαιοκράτες φτάνουν σε τέτοια σημεία εκμετάλλευσης, πρέπει να απαντήσει ο λαός με το να τους κόψει το κεφάλι με τη γκιλοτίνα, όπως στη Γαλλική Επανάσταση όπου πράγματι σημειώθηκε ένα μεγάλο βήμα προς το εμπρός, με το (αιματηρό) πέρασμα από το φεουδαρχισμό στον καπιταλισμό - αν το πει κάποιος αυτό, αντιμετωπίζεται λες και λέει κάτι «περίεργο» ή «κακό», ενώ στην πραγματικότητα αυτή είναι (ιστορικά αποδεδειγμένο) η ενδεδειγμένη αντιμετώπιση ανθρώπων που έχουν φτάσει στο σημείο να σκλαβώνουν εργάτες για ένα πιάτο φαΐ (και αν) - το ένα δολλάριο την ημέρα είναι-δεν είναι ισοδύναμο με ένα πιάτο φαΐ.
Η αριστερά δείχνει την ανεπάρκεια της, καθώς καλεί τον κόσμο να βγει στο δρόμο, κάτι που βέβαια είναι σωστό, ωστόσο δεν είναι αρκετό:
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι εμφανής η αναγκαιότητα να υπάρξει ένα κόμμα που πέρα από κοινωνικούς αγώνες (πορείες, κτλ), θα βάζει και πολιτικά αιτήματα και θα τα διεκδικεί, με τελικό σκοπό την κατάληψη της εξουσίας από το λαό.
Σε αυτό τον τομέα, το ΚΚΕ δείχνει ότι είναι πολύ πιο μπροστά από τις υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς, διότι τουλάχιστον είναι μια υπαρκτή πολιτική δύναμη, βγάζει κάποιον (έστω και την Αλέκα, «από τα ολότελα, καλή και η Παναγιώτενα») να μιλήσει στο λαό και να πει «είμαστε αυτοί, λέμε αυτά, και καλούμε τον κόσμο σε «ξεσηκωμό», όπως το λέει το ΚΚΕ.
Για το ΣΥΡΙΖΑ δεν έχω να πω και πολλά, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ δε λέει και πολλά: Οι απόψεις του για την ευρωζώνη είναι ολοένα και περισσότερο εκτός πραγματικότητας, και όσο και αν γκρινιάζουν για μια ευρωζώνη με «δικαιοσύνη» και «ισότητα», κτλ, η Γερμανία γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι δεν έχει τέτοια πράγματα στο μυαλό της. Η ΠΑΣΟΚική τάση του είναι πληγή, και θα πρέπει να αποβληθεί.
Όσο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι φανερή η έλλειψη αυτού του πράγματος που έχει το ΚΚΕ: Δεν αναφέρομαι μόνο στο μέγεθος (που και αυτό παίζει ρόλο), αλλά και στο ότι δεν υπάρχει κάποιος (έστω η «Αλέκα») να βγει και να πει κάτι πιο πολιτικό από το «όλοι στους δρόμους», που το λέει και η κουτσή Μαρία.
Όσο για τα αιτήματα, το πιο άμεσο βέβαια αίτημα θα ήταν κατά την άποψη μου να γίνει δημοψήφισμα για τα νέα μέτρα.
Ως κεντρικό αίτημα όμως, η αριστερά θα πρέπει να έχει την επιστροφή στο μοντέλο των δασμών στις εισαγωγές (προστατευτισμός).
Το αίτημα για επανάσταση και μετάβαση στον κομμουνισμό είναι μακρινό, η αριστερά σήμερα αδυνατεί να το ορίσει, πόσο μάλλον να το διεκδικήσει. Οι συνθήκες βέβαια είναι κάτι παραπάνω από ώριμες, καθώς οι ανισότητες είναι σε σημείο ρεκόρ, και ο καπιταλισμός για να λειτουργήσει απαιτεί [τεράστια] μείωση του «βιοτικού επιπέδου» των εργατών της δύσης. Αν είναι λοιπόν ο λαός να ματώσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ας ματώσει για να «σπάσει τα δεσμά του», και όχι να ματώσει για το χατίρι των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, και των λοιπών αρπαχτικών.
Όσο περνούν τα χρόνια, και καθώς θα έχουμε μια δεκαετία τουλάχιστον με τεράστια ανεργία, πτώση μισθών, άνοδο φορολογίας για τους εργάτες, κτλ, είναι στοίχημα για την αριστερά και το λαό το αν και το κατά πόσο θα τα δεχτούν όλα αυτά.
Από τη στιγμή που δεν υπάρχει όμως σήμερα η αριστερά που θα οδηγήσει το λαό στην ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, το πιο άμεσο αίτημα είναι να διασφαλιστεί η όσο το δυνατόν «καλύτερη» (= λιγότερο κακή) θέση του λαού εντός του καπιταλισμού, ώστε κατόπιν να γίνει σχετικά πιο εύκολη η ανατροπή των εκμεταλλευτών μας.
Ειδικά για την Ελλάδα, οι «λύσεις» που παρουσιάζονται είναι χονδρικά οι εξής:
Το «πακέτο σταθερότητας» είναι η προτιμητέα λύση για το κεφάλαιο, μιας και φτωχαίνει τους εργάτες, και διασφαλίζει και την υποταγή σε όσους δανείζουν (με το αζημίωτο εννοείται - βλέπω να αποκαλούν τις κινήσεις της Γερμανίας, των ΗΠΑ, της Γαλλίας, κτλ ως «βοήθεια» προς την Ελλάδα και δε ξέρω αν πρέπει να γελάω ή να κλαίω).
Η χρεωκοπία: Η χρεωκοπία θα ρίξει κατά πολύ τους μισθούς, και γι’ αυτό είναι μια «καλή λύση», ώστε να υπάρξει ανάπτυξη (καπιταλιστική) στην Ελλάδα.
Η «λύση» αυτή δεν προτιμάται από τους τοκογλύφους που έχουν δανείσει λεφτά στην Ελλάδα, διότι αυτοί χάνουν τα λεφτά τους. Κράτη όπως η Γερμανία, η Γαλλία, κτλ δε θέλουν χρεωκοπία, ο δανεισμένος είναι υποτελής. Σαφώς και μια κυβέρνηση που δεν είναι υποτελής στα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κράτη θα μπορούσε να απειλεί με χρεωκοπία.
Όσο για το ερώτημα εντός ή εκτός της ευρωζώνης, δραχμή ή ευρώ, κτλ, καταρχήν να θυμίσω μια θέση που εδώ και καιρό έχουμε δει σε αυτό το blog (πχ http://tsak-giorgis.blogspot.com/201...post_6798.html), ότι δηλαδή το ενδεχόμενο διάσπασης της ευρωζώνης αφορά κυρίως την περίπτωση που η Γερμανία πιεστεί να φύγει και να επαναχρησιμοποιήσει το μάρκο.
Η Ελλάδα πράγματι θα μπορούσε να επαναφέρει τη δραχμή βέβαια, η δραχμή θα έπεφτε (υποτίμηση), ο εργάτης θα φτώχαινε και το κεφάλαιο θα ερχόταν να επενδύσει στην Ελλάδα, όπου η εργατική δύναμη θα πουλιέται φτηνά.
Η Γερμανία, που το ξέσπασμα της κρίσης αποκάλυψε ακόμα και στους πιο ανίδεους ότι τελικά αυτή κουμαντάρει τα πράγματα εντός της ευρωζώνης, έχει τη λύση του μάρκου, που σαφώς και δε θα υποτιμηθεί, αντίθετα θα ελέγχεται πολύ πιο άμεσα από τη Γερμανία, ώστε να βρίσκεται ακριβώς στο σημείο που αυτή επιθυμεί (τώρα η Γερμανία εμφανίζεται απρόθυμη να τυπώσει πληθωριστικό χρήμα, όπως έχουμε δει, αρνούμενη να αφήσει το ευρώ να πέσει σε τόοοσο χαμηλό σημείο όσο θα ήθελαν όλοι οι υπόλοιποι).
Αν μάλιστα υλοποιηθεί το σενάριο περί ενεργοποίησης του (αμερικανοκίνητου) ΔΝΤ, τότε σαφώς και αυτό είναι, εκτός των άλλων, και σημάδι ότι η Γερμανία ετοιμάζεται να αποχωρήσει από την ευρωζώνη, αφού βλέπει ότι δε θέλει να μπλέξει με «πακέτα σωτηρίας» για Ελλάδα, Ισπανία, Ιρλανδία, Ιταλία, Πορτογαλία, κτλ. Ανάλογα με το πόσο πολύ θα πιέσει ο λαός των χωρών αυτών εναντίον της «φτωχοποίησης» του, πόσο θα δεχτούν οι Γερμανοί εργάτες τα «πακέτα σωτηρίας» για χάρη του ευρώ (που εννοείται ότι έφερε μεγάλη ακρίβεια [και] σε αυτούς και δεν το προτιμούν, θα ήθελαν πίσω το μάρκο) και πόσο μεγάλη θα είναι η πίεση ΗΠΑ-Αγγλίας εναντίον της Γερμανίας, η Γερμανία θα μπορούσε να σπάσει την ευρωζώνη. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και η Γαλλία γκρινιάζει για τον ερχομό του ΔΝΤ στα εσωτερικά της ευρωζώνης, όπως γκρινιάζει για το πόσο ψηλά είναι το ευρώ, κτλ, η Γερμανία έχει χαράξει το δικό της δρόμο, μακριά από την υπόλοιπη ευρωζώνη.
Ο μόνος τρόπος διατήρησης της ευρωζώνης, από τη σκοπιά της Γερμανίας, είναι με τη Γερμανία να κυβερνά όλους τους άλλους, και ως εκ τούτου η παραμονή εντός ευρωζώνης ισοδυναμεί με μετατροπή σε προτεκτοράτο.
Η λιγότερο κακή λύση εντός καπιταλισμού είναι η εφαρμογή του προστατευτισμού, για τους εξής λόγους:
-Αποφυγή μετατροπής σε προτεκτοράτο - απαλλαγή, σε σημαντικό βαθμό, από ξένους εκμεταλλευτές.
-Αποφυγή της περαιτέρω διάλυσης του παραγωγικού ιστού της Ελλάδας, που τόσα χρόνια στην Ευρώπη έχει μειωθεί κατά πολύ. Τόσο η βιομηχανία, όσο -κυρίως- η αγροτική παραγωγή έχουν συρρικνωθεί κατά πολύ, στην Ελλάδα παράγονται ολοένα και λιγότερα προιόντα, με κύρια αιτία το ότι υπάρχουν εισαγόμενα προιόντα από άλλες χώρες που είναι φτηνότερα (πχ Κίνα) ή καλύτερα (πχ Γερμανία). Από τη στιγμή που η Γερμανία έχει κλειδώσει τα νομίσματα όλων των υπόλοιπων χωρών σε μια υψηλή ισοτιμία του ευρώ, που μόνο αυτή μπορεί να αντέξει, οι υπόλοιπες οικονομίες βγαίνουν νοκ-άουτ, δε μπορούν να γίνουν «ανταγωνιστικές», διότι απλούστατα δε μπορούν να υποτιμήσουν το νόμισμα και έτσι να διασφαλίσουν ότι ο μισθός του εργάτη θα πέσει, για να τον προτιμήσει το κεφάλαιο, και έτσι το κεφάλαιο απλά πάει αλλού, όπου είναι φτηνότερα. Άλλωστε, η νομισματική κρίση που έχει αρχίσει ήδη να βγαίνεις την επιφάνεια, δεν είναι τίποτα άλλο από μια μορφή έμμεσου προστατευτισμού, το κάθε κράτος υποτιμά το νόμισμα του για να φτωχύνουν έτσι οι εργάτες, και το κεφάλαιο να προτιμήσει την τίνα ή την τάδε χώρα για να κάνει επενδύσεις.
Επειδή η ΕΕ απαγορεύει την εφαρμογή δασμών στις εισαγωγές, τυχόν παραμονή απλά θα οδηγήσει σε περαιτέρω διάλυση του παραγωγικού ιστού. Αυτή η απώλεια, το τίμημα για τις «δωρεάν» (εδώ γελάνε - από πότε το να διαλύεται ο παραγωγικός σου ιστός είναι «δωρεάν» επιδότηση?) επιδοτήσεις της ΕΕ, δεν μπορεί να υποκατασταθεί με τίποτα, ειδικά σε μια συγκυρία όπως αυτή, όπου το κεφάλαιο πρέπει να επαν-επενδυθεί σε παραγωγική δραστηριότητα.
Η έξοδος από την ΕΕ και το ευρώ είναι μια «λύση» (εντός του καπιταλιστικού συστήματος) ώστε να φτωχύνουν οι εργάτες (υποτίμηση δραχμής), αλλά να μη μπορεί ο κεφαλαιοκράτης να απειλεί (και να υλοποιεί αυτές τις απειλές) ότι θα φύγει και θα πάει Βουλγαρία, Κίνα, Ταϊβάν ή ξέρω και εγώ που αλλού λόγω των δασμών.
Οι δασμοί θα εμποδίσουν τους κεφαλαιοκράτες να μετακομίζουν την παραγωγή όπου τα εργατικά χέρια είναι φτηνότερα, ενώ παράλληλα θα πρέπει να επαναλειτουργήσουν και εργοστάσια που έχουν κλείσει/κλείνουν, με τον έλεγχο τους να περνά αν όχι στους εργάτες, στο κράτος, που θα τα λειτουργεί χωρίς κέρδος, «απλά» για να βγάζει τα έξοδα των εργατών + τα λειτουργικά έξοδα, προκειμένου να υπάρξει παραγωγή (καπιταλιστικού τύπου βέβαια) και να μειωθεί η ανεργία.
Παράλληλα, οι δασμοί θα βοηθήσουν στη γεωργία/κτηνοτροφία, καθώς ναι μεν θα χαθούν οι περιβόητες επιδοτήσεις, αλλά ταυτόχρονα δε θα έχουμε τα [πάμφτηνα] εισαγόμενα προιόντα να έρχονται, διαλύοντας την εγχώρια παράγωγη (τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες έχουν εγκαταλείψει τη γεωργία 1000000 αγρότες - που να βρουν δουλειά αυτοί?).
Σύμμαχος σε μια τέτοια πολιτική, θα είναι και ένα κομμάτι του κεφαλαίου, αυτό που πλήττεται από τις φτηνές εισαγωγές από Κίνα, Βουλγαρία, κτλ:
Όσοι κεφαλαιοκράτες δε μπορούν να φύγουν για εκεί, απλά μαραζώνουν και πεθαίνουν, ως εκ τούτου έχουν συμφέρον να υποστηρίξουν αυτοί την εκδοχή του καπιταλισμού, η οποία είναι [σχετικά] ευνοϊκότερη και για εμάς, καθώς (α) διασφαλίζει ότι θα υπάρξει κάποιος παραγωγικός ιστός στην Ελλάδα και (β) δίνει την ευχέρεια στους εργαζόμενους να κινητοποιηθούν εναντίον του εγχώριου κεφαλαίου, χωρίς να έχουν το φόβο ότι «ο εργοδότης μου θα σηκωθεί και θα φύγει για Κίνα αν εγώ κινητοποιηθώ».
Δημοσίευση σχολίου