Ο "πολύς" Π. Κρούγκμαν, πρόσφατα βραβευμένος με Νόμπελ, από τα αγαπημένα παιδιά λοιπόν της άρχουσας τάξης, τώρα τάσσεται πλέον υπέρ του προστατευτισμού (κάτι που μέχρι πρόσφατα απεχθανόταν).Αυτό βέβαια δείχνει και τη διαίρεση που θα υπάρχει ανάμεσα στα διάφορα κομμάτια της αστικής τάξης:
Για παράδειγμα, κομμάτια που αναφέρονται πχ σε πολυθνικές τύπου Adidas ή Nike που έχουν μετακομίσει την παραγωγή τους στην Κίνα, την Ταιβάν, κτλ, δε θέλουν με τίποτα δασμούς στις εισαγωγές, θέλουν να εξακολουθούν να πηγαίνουν εκεί με το μέγιστο δυνατό περιθώριο κέρδους.
Αντίθετα, κομμάτια του κεφαλαίου που αναφέρονται σε μια μικρή βιοτεχνία ρούχων ή παπουτσιών, που κλείνει επειδή δε μπορεί να ανταγωνιστεί τα προιόντα της Adidas ή της Nike, θα ήθελαν πολύ επαναφορά των δασμών.
Εντυπωσιακό είναι πως και η [συντηρητική] "Καθημερινή" τάσσεται σε άρθρο της υπέρ του προστατευτισμού.
Θέση μου, όπως λέω και σε προηγούμενο ποστ, είναι να πάρουμε θέση υπέρ των δασμών (και εκτός της ΕΕ, η οποία τους απαγορεύει).
Πρόκειται βέβαια για μια θέση που μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στον τελικό στόχο - όπως πχ ενδιάμεσα (μη επαναστατικά) στάδια είναι και η αποδέσμευση από την ΕΕ, κτλ.
Σήμερα, η συμμετοχή στην ΕΕ, χωρίς τη δυνατότητα δασμών, ουσιαστικά διαλύει τον παραγωγικό ιστό της Ελλάδας, δίνοντας το -τεράστιο- όπλο στον εργοδότη να σηκώνεται και να φεύγει όποτε θέλει, αφήνοντας άνεργο τον εργάτη που ζητά "πολλά" (σε σχέση με εργάτες χωρών όπως πχ η Κίνα, ή η Βουλγαρία, κτλ).
Ετσι, χτυπούν όλες τις διεκδικήσεις μας, εκβιάζοντας ότι "αν κουνηθείτε, εγώ σηκώνομαι και φεύγω".
Αυτό πρέπει να αλλάξει
Δημοσίευση σχολίου