Σε παλιότερο άρθρο μας είχαμε δει ότι "Η Ελλάδα δεν είναι πλέον παρά ένα προτεκτοράτο".
Εκεί λέγαμε μεταξύ άλλων ότι:
Παράλληλα, ο πρόεδρος της Ευρωπαικής Ένωσης [ξέρετε, αυτός που δεν εκλέγεται καν από τους λαούς, καθώς το ευρωσύνταγμα που πέρασαν με το ζόρι προέβλεπε, μεταξύ άλλων, και τη δημιουργία κυβέρνησης της Ευρώπης η οποία δε θα εκλέγεται από το λαό)-Πλέον, αυτό το σενάριο προχωρά - όπως λέει ο Ambrose Evans Pritchard στη συντηρητική "Telegraph".
με την "λογική" τους ο λαός μπορεί να ψηφίζει για ζητήματα "ιστορικής σημασίας" όπως "ποιος είναι ο πολυτιμότερος παίχτης του αγώνα" ή ποιος θα φύγει από το "Fame Story"] αλλά μέχρι εκεί,- διατύπωσε την άποψη ότι η ευρωζώνη (δηλαδή η Γερμανία) θα πρέπει να ελέγχει τα οικονομικά των κρατών - αποικιών.
Την άποψη αυτή βέβαια τη συμμερίζεται πλήρως και το spiegel, το οποίο στο άρθρο του που αναφέραμε αρχικά λέει ότι κράτη όπως η Ελλάδα θα πρέπει θα δεχτούν να ελέγχονται από τη Γερμανία (εξ ου και ο τίτλος περί προτεκτοράτου). Πρόκειται για ξεκάθαρη μορφή οικονομικής εξάρτησης, που το ίδιο το spiegel παραδέχεται ωμά ότι αποτελεί ουσιαστικά μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο.
Συγκεκριμένα, αναρωτιέται πόσο πιο απολυατχική μπορεί να γίνει η Ε, καθώς πλέον θέλει να ελέγχει τους προυπολογισμούς των κρατών μελών, ελέγχει τη νομισματική τους πολιτική (για τα κράτη της ευρωζώνης), και τα αναγκάζει (με πιο έντονο παράδειγμα αυτό της Ελλάδας) να ακολουθήσει αποπληθωριστικές πολιτικές εν μέσω κρίσης, με αποτέλεσμα να υποφέρουν ακόμα πιο άγρια οι λαοί.
Την ίδια ώρα, το αμερικάνικο Nation παρατηρεί ότι ο βασικός λόγος που η Γερμανία δε θέλει να πληθωρίσει το ευρώ, δεν είναι τόσο η ιστορική της εμπειρία με τον υπερπληθωρισμό στην κρίση του 1929, αλλά κυρίως το ότι θέλει να διατηρεί το ευρώ ψηλά, όπου μόνο αυτή μπορεί να το αντέξει, εξοντώνοντας όλους τους άλλους. Άλλωστε, κάτι παρόμοιο είχαμε δει και εμείς στο άρθρο "Η Ελλάδα δεν είναι πλέον παρά ένα προτεκτοράτο":
Το ισχυρό ευρώ το επιθυμεί η Γερμανία για πολλούς λόγους:
Ιστορικά, έχει την εμπειρία του υπερπληθωρισμού, με την αξία του μάρκου να βυθίζεται το 1920-1930. Δε βλέπει με καλό μάτι υποτιμήσεις και πληθωρισμό.
Δε χρωστά -συγκριτικά- τόσα πολλά όσο άλλες χώρες (άλλωστε πουλάει τα προιόντα της κυρίως στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, που κατά τα άλλα "επιδοτεί" από την "κακή της την καρδιά", άρα πως να έχει χρέη, αφού "οι δουλειές πάνε καλά";).
Επίσης, οι εξαγωγές της βασίζονται κυρίως στην ποιότητα των προιόντων, όχι στη φτηνή τιμή τους (τα κινέζικα είναι έτσι και αλλιώς ασυναγώνιστα σε αυτό το τομέα), άρα δεν έχει τόση μεγάλη ανάγκη υποτίμηση του ευρώ, προκειμένου να γίνουν πιο φτηνά τα προιόντα της.
Το ισχυρό ευρώ βοηθά τις εισαγωγές πετρελαίου (που η αξία του πέφτει, λόγω της πτώσης του δολλαρίου) το οποίο χρειάζεται μια χώρα με βιομηχανία όπως η Γερμανία.
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, το ισχυρό ευρώ χτυπά όλους τους υπόλοιπους της ευρωζώνης, που χρειάζεται να τυπώσουν πληθωριστικό χρήμα (υποτίμηση νομίσματος), προκειμένου να μπορέσουν να παράγουν και να εξάγουν προιόντα, να έχουν θέσεις εργασίας, κτλ (το κεφάλαιο ψάχνει πάντα για το μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους, άρα θα πάει εκεί οι μισθοί πέφτουν λόγω της υποτίμησης).
Συμπληρωματικά, σε μια ενδιαφέρουσα στατιστική, βλέπουμε για την Ελλάδα τα εξής
Η παραγωγική αποδιάρθρωση της Ελλάδας, την τελευταία τριακονταετία, πρώτα-πρώτα αποκαλύπτεται από την ίδια την διάρθρωση του ΑΕΠ και την διαχρονική ποσοστιαία συμμετοχή των τριών βασικών τομέων σε αυτό, έτσι:
Το 1980 η Γεωργία συμμετέχει κατά 15,46%, η Βιομηχανία-Βιοτεχνία 30,4% , οι Υπηρεσίες 56,77%. Το 1988 η Γεωργία πέφτει στο 7,3%, η Βιομηχανία-Βιοτεχνία στο 23,28 %, οι Υπηρεσίες ανέρχονται στο 67,03%. Το 2008, με τη Γεωργία 3,7%, τη Βιομηχανία-Βιοτεχνία 20,6%, τις Υπηρεσίες 75,7% η καταστροφή είναι πλέον ορατή.
Ο αγροτικός τομέας διαλύθηκε από την ευρωπαϊκή πολιτική των ποσοστώσεων και των επιδοτήσεων με αποτέλεσμα την μονοκαλλιεργητική παραμόρφωση και συρρίκνωση του και τελικά την πλήρη διατροφική εξάρτηση της Ελλάδας από το εξωτερικό. Σχεδόν το 60% του αγροτικού ενεργού πληθυσμού εγκατέλειψε τη γη στρεφόμενο κυρίως στο τομέα των υπηρεσιών. Παρόμοια εξαφανίστηκε ο εξαρτημένος και δασμοβίωτος μεταποιητικός τομέας (πλην της οικοδομής).
Η αποβιομηχανοποίηση της Ελλάδας ήταν το επακόλουθο των επιλογών των εγχώριων πολιτικών ελίτ να εφαρμόσουν τις οδηγίες της ΕΟΚ / ΕΕ που δεν μας περιλάμβαναν ως χώρα παραγωγικών / βιομηχανικών επενδύσεων αλλά ως μια καταναλωτική και τουριστική επαρχία της. Με αυτή τη προοπτική υλοποιήθηκε τόσο η εξαγορά εγχωρίων επιχειρήσεων από τις πολυεθνικές όσο και κυρίως οι αποκρατικοποιήσεις ισχυρών δημοσίων παραγωγικών μονάδων, ακόμα και των κερδοφόρων (από την ΑΓΕΤ Ηρακλής ως τον ΟΤΕ).
Δημοσίευση σχολίου