Οταν ο Κύρκος συναντά τον Κουβέλη

"Η ίδρυση του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς σημαίνει «ανανέωση του αγώνα για ριζοσπαστικές λύσεις, όχι φωνακλάδικη στήριξη των λαϊκών αγώνων», δήλωσε ο Λεωνίδας Κύρκος χαιρετίζοντας την πρωτοβουλία του Φώτη Κουβέλη.

Η δημιουργία του νέου κόμματος «σημαίνει νέα ορμή στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, ασυμφιλίωτη πάλη κατά των φαινομένων βίας και του αριστερίστικου εξτρεμισμού, ανοιχτόχερη υιοθέτηση της σύγχρονης ατζέντας του περιβαλλοντικού και οικολογικού κινήματος» αναφέρει στην ανακοίνωσή του".
Τα παραπάνω διαβάσουμε σε καθεστωτικό ΜΜΕ, απ’ αυτά που έχουν αναλάβει εδώ και μέρες να «σπρώξουν» το πολιτικό εγχείρημα του Φ. Κουβέλη και της παρέας του.

Αφού λοιπόν ξαναπαρουσιάστηκε στο πολιτικό προσκήνιο ο Λεωνίδας Κύρκος να θυμίσουμε κάποια πράγματα για τον βίο και την πολιτεία του «ιστορικού στελέχους της αριστεράς» όπως
αρέσκονται να τον χαρακτηρίζουν οι αστικές φυλλάδες. Ανασύρουμε από το αρχείο μας ένα άρθρο του Θ. Σκαμνάκης, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πριν" και δεν χρειάζεται να προσθέσουμε εμείς κανένα σχόλιο:

«Όταν βλέπεις απέναντι σον έναν γέροντα γεννιούνται αισθήματα συμπάθειας, να συγχωρήσεις όλα όσα έχει κάνει στραβά στη ζωή του, να παραβλέψεις τα λάθη του και να σεβαστείς τη σοφία και την αδυναμία του.

Αλλά αν πρόκειται για έναν γέροντα ο οποίος επιμένει με πείσμα σε όλα τα λάθη του κι όταν διαπιστώνεις πως καμία σοφία δεν τον πρόσφεραν τα 85 του χρόνια, τότε υποχωρεί κάθε αίσθημα συμπάθειας.

Ο Λεωνίδας Κύρκος λοιπόν, εμφανίστηκε σε μια ακόμα αποστολή υποταγής της Αριστεράς, όπως έκανε και καθ' όλη τη διάρκεια τον μακρού βίον του. Απολαμβάνοντας πάντα την ανάλογη υποστήριξη των «ταξικών αντιπάλων» και ποτέ την υποστήριξη των αριστερών ανθρώπων ή ευρύτερων τμημάτων του λαού.

Στα πρώτα νεανικά μας πολιτικά βήματα συναντήσαμε αυτή τη λογική το 1973, όταν ο Λ. Κύρκος και η ηγεσία του ΚΚΕ εσωτερικού υποστήριζαν πως η Αριστερά έπρεπε να συμμετάσχει στο παιχνίδι που έστησε η χούντα με την κυβέρνηση Μαρκεζίνη.

Πριν αλέκτωρ φωνήσαι, έγινε το Πολυτεχνείο, αποδεικνύοντας πόσο εκτός πραγματικότητας ήταν οι «ρεαλιστικές» προσεγγίσεις Κύρκου.

Δεν πτοήθηκε. Μετά την κατάρρευση της χούντας πρόβαλε την πολιτική της περίφημης Εθνικής Αντιδικτατορικής Ενότητας (της ΕΑΔΕ), τη συμπόρευση με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Στις εκλογές του 1977 οι ψηφοφόροι τίμησαν την πολιτική αυτή στέλνοντας την περίφημη «Συμμαχία» στα εκλογικά τάρταρα.

Ο Λ. Κύρκος και οι συν αυτώ επανήλθαν υποστηρίζοντας τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Αλλά το 1989, όταν η αστική πολιτική θέλησε να τιμωρήσει τον Α. Παπανδρέου, ο Λ. Κύρκος πρωταγωνίστησε στην περίφημη εκείνη κάθαρση και τις συγκυβερνήσεις με τη Δεξιά.

Η επιλογή αυτή οδήγησε την Αριστερά στο ναδίρ της πολιτικής της επιρροής.

Εν συνεχεία πρωταγωνιστώντας στο Συνασπισμό κατάφερε να οδηγήσει το κόμμα εκτός Κοινοβουλίου.

Και τώρα, όλα τα τελευταία χρόνια δεν χάνει ευκαιρία να μας μιλά για το πόσο τον γοητεύει η ιδέα της προσκόλλησης της Αριστεράς στο ΠΑΣΟΚ.

Τι άλλο πρέπει να κάνει κανείς για να περάσει στη σιωπή; Άλλοι με το ένα δέκατο αυτών των λαθών αποσύρθηκαν με τύψεις!

Κοντολογίς, σε όλη την πολιτική διαδρομή του ό,τι άγγιζε το έκανε στάχτη. Δεν υπάρχει σε όλη τη σύγχρονη ελληνική ιστορία πιο συνεπής ιστορία λαθών από εκείνην του Λ. Κύρκου.


Τόσο που δεν έχει άδικο να πιστεύει κανείς πως δεν ήταν λάθη. Ήταν απλώς η συστηματική και συνεπής άσκηση της αστικής πολιτικής στο λαϊκό κίνημα».