Δυστυχισμένε δήμαρχε. Τίποτα δεν έχεις καταλάβει…

Δελτίο Τύπου της Δημοτικής Κίνησης ΗΛΙΟΥ-Πόλις για την απαγόρευση της θεατρικής παράστασης "Το όνομά μου είναι Rachel Corrie"

Ήταν μόλις 23 χρόνων. Πλακώθηκε στις 16 Μαρτίου 2003, από μπουλντόζα του ισραηλινού στρατού στην προσπάθειά της να προστατεύσει το σπίτι μιας οικογένειας Παλαιστινίων από την κατεδάφιση. Σε μερικά απ' αυτά τα σπίτια Παλαιστινίων είχε περάσει εκείνο τον χειμώνα η Ρέιτσελ.

"Δεν ξέρω αν αυτά τα παιδιά έχουν ζήσει ποτέ χωρίς τρύπες από οβίδες των τανκς στους τοίχους τους... Βρίσκομαι στην Παλαιστίνη μία εβδομάδα και ακόμη δεν μπορώ να συνηθίσω αυτό που βλέπω... “

"Το όνομά μου είναι Ρέτσελ Κόρι"

Οι Κάθριν Βάινερ και Αλαν Ρίκμαν έφτιαξαν ένα θεατρικό έργο – κολάζ από τα γραφόμενα αυτού του κοριτσιού το οποίο, ανέβηκε για πρώτη φορά στο Royal Court του Λονδίνου το 2005 σε σκηνοθεσία Ρίκμαν, σημειώνοντας τεράστια επιτυχία και αποσπώντας πολλά βραβεία.

Το 2006 όλα έμοιαζαν έτοιμα για να ανέβει η παράσταση στο Νew Υork Τheater Workshop, όταν ξαφνικά αναβλήθηκε επ΄ αόριστον. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής προφασίστηκε πως το πολιτικό κλίμα «είχε αλλάξει δραματικά». Η φωνή της Ρέιτσελ είχε φιμωθεί για πρώτη φορά.

Τότε ξεκίνησε μια τεράστια εκστρατεία στο Διαδίκτυο προκειμένου να αρθεί η λογοκρισία ενός έργου που μιλούσε για το πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος όταν δεν τον βλέπεις στην τηλεόραση αλλά από απόσταση αναπνοή. Ο Χάρολντ Πίντερ και η Βανέσα Ρεντγκρέιβ ήταν ανάμεσα στους καλλιτέχνες που έστειλαν επιστολές υποστηρίζοντας την ελευθερία έκφρασης στο θέατρο- τουλάχιστον σε αυτό, αφού εκεί έξω όποιος τολμήσει να ορθώσει το ανάστημά του ισοπεδώνεται από μια στρατιωτικά εξοπλισμένη μπουλντόζα.

"Πραγματικά φοβάμαι για τους ανθρώπους εδώ. Χθες είδα έναν πατέρα να σέρνει τα δυο μικροσκοπικά παιδάκια του με το χέρι του υψωμένο για να τον βλέπουν τα τανκς κι ο ελεύθερος σκοπευτής κι οι μπουλντόζες επειδή νόμιζε ότι το σπίτι του επρόκειτο να ανατιναχτεί... Σκέψου ότι αυτός ο άντρας ένιωσε ότι ήταν πιο ασφαλές να τρέξει μπροστά απ' τα τανκς με τα παιδιά του, απ' το να μείνει μέσα στο σπίτι του. Φοβήθηκα πραγματικά ότι θα τους πυροβολούσαν όλους και προσπάθησα να σταθώ ανάμεσα σ' αυτούς και το τανκ.. "

Στην Ελλάδα, η Μάνια Παπαδημητρίου ανέβασε για δύο συνεχόμενες χρονιές το έργο "Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι" και σε συνεργασία με τη Δημοτική Κίνηση "Ηλίου-πόλις, ανθρώπινη πόλη" αποπειράθηκε να δώσει μία παράσταση στην Ηλιούπολη στις 7 Ιουλίου, όμως κάποιος αρνήθηκε να παραχωρήσει το θέατρο του Δημαρχιακού Μεγάρου, επικαλούμενος ότι "αποφάσισε να μην δίνει το θέατρο για πολιτικές εκδηλώσεις"

Ο Ζοζέ Σαραμάγκου είχε γράψει ότι αυτό το κορίτσι, η Ρέιτσελ Κόρι "έκανε κάτι πολύ πιο μεγάλο από το μπόι του…" Όσοι έχουν δει την παράσταση θυμούνται ότι στο τέλος η ηθοποιός φεύγει, αφήνοντας τον τελευταίο λόγο στη μικρούλα Κόρι σ’ ένα βίντεο από τότε που πήγαινε στην 5η Δημοτικού: «Το όνειρό μου μπορεί και θα γίνει πραγματικότητα αν όλοι είμαστε στραμμένοι προς το μέλλον και δούμε το φως που λάμπει εκεί». Το βίντεο διακόπτεται από τα πλάνα του θανάτου της. Τρεις ακτιβιστές που παρακολουθούσαν από μακριά την άνιση αναμέτρησή της με την μπουλντόζα τρέχουν να της δώσουν τις πρώτες βοήθειες. Είπε μόνο: «Η πλάτη μου έσπασε!». Τίποτε άλλο...

Δυστυχισμένε δήμαρχε. Τίποτα δεν έχεις καταλάβει…

Γραφείο Τύπου

(Τα κείμενα για τη Ρέιτσελ Κόρι δεν είναι δικά μας. Τα δανειστήκαμε από την Αυγή της 8-6-2010 και το Βήμα 27-1-2010. Όμως, η εκτίμηση για το δημοκρατικό φρόνημα της Δημοτικής Αρχής είναι αποκλειστική δική μας.)

Υ.Γ Ζητάμε συγνώμη από τους πολλούς συνδημότες μας, που πρόλαβαν να μάθουν για την παράσταση που θα έφερνε η Δημοτική Κίνηση «ΗΛΙΟΥ-Πόλις, ανθρώπινη πόλη, στην πόλη μας, και τελικά ματαιώνεται με ευθύνη του Δημάρχου.