"Λείπει η μεγάλη αφήγηση"

Μια αρκετά καλή ανάλυση έχει σήμερα η "Ελευθεροτυπία" για τη σημερινή πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Βέβαια, η ανάλυση είναι από αστική σκοπία, ωστόσο έχει αρκετό βάθος και δίκια σε ορισμένα σημεία:

Ποτέ στην πρόσφατη ιστορία η κατάσταση στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο μαύρη. Ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές (προδικτατορική αναταραχή, χούντα, απειλή πολέμου με την Τουρκία) υπήρχε η ελπίδα ότι οι σκοτεινές μέρες θα αποτελούν σύντομα παρελθόν κι ότι το αύριο θα είναι καλύτερο.

Οι πολίτες, παρά τα προβλήματα, έβλεπαν το βιοτικό τους επίπεδο να αυξάνεται και τη χώρα παρ' όλα τα προβλήματα να κερδίζει συνεχώς έδαφος διεθνώς, να συγκαταλέγεται στις τριάντα πιο αναπτυγμένες του πλανήτη, να μετέχει στην Ε.Ε. και να γίνεται δεκτή στη λέσχη των ισχυρών της ΟΝΕ.

Σήμερα η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική. Πρώτη φορά βλέπουμε το βιοτικό επίπεδο να πέφτει (το ποσοστό θα φανεί τα επόμενα χρόνια), την Ελλάδα να πρωταγωνιστεί σε αρνητικά δημοσιεύματα στο διεθνή τύπο και την ανασφάλεια για το μέλλον να είναι το κυρίαρχο συναίσθημα των πολιτών. Οι αρνητικές ειδήσεις έρχονται η μία μετά την άλλη και όλοι διερωτώνται αν έχουμε δει τα χειρότερα ή αν ξημερώνουν ακόμη πιο μαύρες μέρες. Φως κι ελπίδα από πουθενά.

Σ' αυτές τις συνθήκες φαίνεται η απουσία της πολιτικής. Λείπει η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα, ότι μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση και η «μεγάλη αφήγηση» για το πώς η χώρα θα βγει από την κρίση πιο δυνατή. Η φράση-κλισέ «η κρίση μπορεί να γίνει ευκαιρία» είναι κενή περιεχομένου, αφού δεν ντύνεται με κάποιο «στόρι».
...
Ο πολίτης δεν δείχνει να έχει κάπου να στηριχθεί. Η κυβέρνηση δεν φαίνεται να διαθέτει σχέδιο το οποίο μπορεί να κινητοποιήσει δυνάμεις και να δώσει ελπίδα. Να πείσει τον πολίτη ότι «κοίταξε, θα περάσουμε 2-3 δύσκολα χρόνια αλλά στη συνέχεια η Ελλάδα θα είναι μια καλύτερη χώρα και συ θα 'χεις ένα πιο σίγουρο μέλλον».
...
Η αριστερά αντιτίθεται στα μέτρα, αλλά παρά τα δίκια που έχει σε κάποιες από τις αναλύσεις της δεν διατυπώνει πρόταση διεξόδου. Λύση δεν φαίνεται ούτε έξω από το σημερινό πολιτικό σύστημα.
...
Μόλις, όμως, οκτώ μήνες μετά τη συντριπτική νίκη του στις εκλογές, το ΠΑΣΟΚ παρουσιάζει σημάδια κόπωσης. Και τα πράγματα δείχνουν ότι θα γίνουν πολύ χειρότερα το φθινόπωρο, αφού η ύφεση θα βαθύνει και μόνο μικρό μέρος των συνεπειών της έχει φανεί μέχρι σήμερα. Σε έκτακτες καταστάσεις χρειάζεται ηγεσία.

Αν μέχρι πρότινος λέγαμε «it's the economy», σήμερα λέμε «it's politics».



Για την αριστερά πάντως, με ευκαιρία τις πρόσφατες εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ, η διάσπαση νομίζω λίγους εξέπληξε πλέον, και το θέμα είναι το τι μέλλει γενέσθαι:
Σε μια εποχή όπως αυτή, δεν είναι δυνατόν να σταθούν όρθιες απόψεις του "ναι μεν αλλά", ούτε -ακόμα περισσότερο- είναι δυνατόν να σταθεί ένα κόμμα-βαβέλ, με τρομερές διαφοροποιήσεις ανάμεσα στις διάφορες "συνιστώσες" του. Τι κοινό να βρουν ένα αγωνιστής, από τους αρκετούς που υπάρχουν στο αριστερό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, με τους "θέλω να γίνω ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ" που υπάρχουν στη δεξιά του πτέρυγα?

Όπως παρατηρεί και σε σχετικό άρθρο του το "Ανεμογκάστρι":

Ανίκανος να διασπαστεί, αδύναμος να συνεχίσει ενιαίος

Η μεσοβέζικη απόφαση των ανανεωτικών του ΣΥΝ να μην συμμετάσχουν στα όργανα του κόμματος που θα εκλεγούν σήμερα το βράδυ από το 6ο Συνέδριό του αφήνει τα πάντα ανοιχτά. Σε κάθε περίπτωση όμως προδίδει την αδυναμία βιώσιμης διάσπασης του Συνασπισμού. Είναι αμφίβολο, εφ' όσον το κόμμα αυτό διασπαστεί, αν έστω το ένα από τα δύο ( κομμάτια που θα προκύψουν θα μπορεί να επιβιώσει στην όλο και αγριότερη πολιτική αρένα.

● Γι' αυτό οι ανανεωτικοί κοντοστάθηκαν – άλλωστε οι εσωτερικοί τους διαχωρισμοί δύσκολα θα μπορούσαν να βγάλουν μια «καθαρή» απόφαση.

● Γι' αυτό ο Τσίπρας υποχρεώθηκε να κάνει δύο ομιλίες στο συνέδριο χωρίς να πει οτιδήποτε σαφές, οτιδήποτε πολιτικό, κάτι που τόσο έχει ανάγκη η κοινωνία καθώς βλέπει τη θύελλα να έρχεται ταχύτατα. Ήταν τόσο λεπτές οι ισορροπίες, ώστε κάθε απόπειρα εκφοράς πολιτικού λόγου θα μπορούσε να τινάξει τα πάντα στον αέρα.

Για τους "ανανεωτικούς" δε ξέρουμε τι θα κάνουν - αυτό που ξέρουμε είναι πως η αριστερά που θα μπορεί να σταθεί όρθια σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης είναι η ΤΑΞΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ αριστερά, που θα έχει, έστω ως πιο μακροπρόθεσμο στόχο, την ανατροπή, και όχι μια "ροζ" αριστερά που στο πρώτο "φύσημα" θα πέφτει κάτω, σα το σπίτι από άχυρα που έριχνε με το φύσημα του ο λύκος στο γνωστό παιδικό -αλλά και πολύ διδακτικό- παραμύθι.
Το μόνο "σπίτι" που θα μείνει "όρθιο" είναι αυτό που θα είναι προετοιμασμένο να δώσει την κόντρα μέχρι τέλους. Τα υπόλοιπα, απλά θα πέφτουν ένα-ένα. Ιδού η ρόδος, ιδού και το πήδημα για όσους θέλουν να αγωνιστούν - τόσο αυτούς που τώρα βρίσκονται στην αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και για αυτούς που βρίσκονται στο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ανένταχτοι, κτλ